Skoro pomogło Ci napisanie tutaj, może załóż sobie notes albo bloga?

Podziwiam chlopaka

Samouleczenie chyba nie pomoże w takiej przypadłości jak bordeline. Potrzebujesz pomocy specjalisty.

Czy karteczki z uwagami do samej siebie pozwolą Ci nie powodować wymiotów? Byłoby lżej, trzymam kciuki!

Też mam borderline, leczę się od lutego. Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię rozumiem. Nieustanne uczucie niestabilności, świadomość, że jesteś jak tykająca bomba. Ale wiesz, myślę, że samemu nie da się pokonać tego zaburzenia (uwierz - długo próbowałam). Dopiero dobry terapeuta i odpowiednio dobrane leki pomogą. Rozważ tę opcję ;) powodzenia!

Też to przechodziłam. Bez terapii raczej sobie z tym nie poradzisz, Twój chłopak też nie. Mój w przeciągu 4,5 roku związku zostawiał mnie 4 razy, ale wracał gdy widział, że robię postępy, no i pomimo ciosów jakie mu zadawałam ciągle mnie kochał gdy byłam "sobą".

Jeśli nie będziesz pod okiem specjalistów to zniszczysz siebie i swoich najbliższych. Borderzy często nazywani są wampirami energetycznymi i nie są w stanie bez pomocy spcalistów zbudować nietoksycznej relacji. Ja na terapię chodziłam 3 lata, w momentach gdy wpadałam w histerię faszerowałam się lekami by iść spać i nie zranić siebie i innych, dodatkowo też miałam stałe psychotropy. Często na spotkania z terapeutą chodziłam z chłopakiem, bo czasem potrzebny był ktoś kto powie jak sobie ze mną ma radzić. Duże znaczenie w moich manipulacjach pod tytułem: "ide się zabić" miała rada terapeuty powiedziana w stonę mojego chłopaka: "Jeśli znowu bedzie grozić, że się zabije zadzwoń na policję, nie bierz na siebie tej odpowidzialności jeśli rzeczywiście tym razem jej groźby są prawdziwe". Byłam już raz w szpitalu i nigdy więcej nie chciałam tam trafić, dlatego powstrzymywałam się przed manipulowaniem samobójstwem.

Teraz moje życie jest inne, bez leków, strachu w spokoju i bardzo rzadkimi ezpiodami gdy widać we mnie bordera.
To jest naprawdę bardzo ciężkie zaburzenie, a leczenie i praca nad wyjściem z tego trwa latami. Weź sobie do serca moją radę i leć do psychiatry i terapeuty.

Nie poddawaj się dziewczyno! Pewnie w to nie uwierzysz, ale doskonale cię rozumiem. Wiem jak ciężko jest żyć w ten sposób, ale wiem także, że można z tym walczyć. Dla niektórych może to zabrzmieć jak najgorsza rada na świecie, ale warto czasem spróbować zachować pewne rzeczy dla siebie, stopniowo przekonywać samą siebie, że to co chcę powiedzieć, to co myślę powinno zostać tylko dla mnie i tak jak ktoś już wspomniał, założyć notes albo pamiętnik. Wiesz, wtedy stopniowo przestaniesz czuć, jakbyś na siłę krzywdziła wszystkich dookoła. To bardzo dobrze, że chcesz wyzdrowieć, lub chociaż nauczyć się kontrolować swój stan.

Shit, chyba muszę się przebadać

A ja Ci powiem, że jesteś pier****** egoistką. Wolisz leczyć się sama? Proszę bardzo ale nie kiedy ranisz bliskich. Rodziców, chłopaka. Mam nadzieję, że nie jest na tyle głupi by zostać z Tobą długo. Już jak widać nie wyrabia. Zastanów się lepiej na sobą. Pozdrawiam, była dziewczyna chłopaka z zaburzeniami psychicznymi.

Jeżeli czujesz, że opowiadanie o tym, co robisz, pomoże ci mieć większą kontrolę nad swoimi zachowaniami, to najlepszym rozwiązaniem będą rozmowy z psychiatrą - to normalny człowiek, który zechce cię wysłuchać, nie będzie czuł się skrzywdzony twoimi słowami (jak chłopak czy rodzice, którym z pewnością trudno jest o obiektywność i stalowe nerwy) i, co bardzo ważne, będzie potrafił odpowiednio reagować na twoje słowa, rozmawiać z tobą, wskazując techniki samopomocy, zwracać twoją uwagę na to, czego być może zaburzenie nie pozwala ci dostrzegać. Nie sądzisz, że to zbyt duże ryzyko, próbować z tym walczyć samotnie? Nie chodzi o to, że jesteś słaba, tylko, że są specjaliści, dzięki którym masz większe szanse powodzenia, że przestaniesz krzywdzić siebie i bliskich. Z takim wsparciem trudniej o porażkę, warto więc pójść po profesjonalną pomoc. Ty jesteś wyjątkowa, ale zaburzenia osobowości nie są - lekarze znają narzędzia pomocne w okiełznaniu twoich problemów.

A poza tym załóż może dziennik i zapisuj swoje zachowania i przemyślenia. Dobrym rozwiązaniem być może byłby blog - bo wiedziałabyś, że ktoś twoje zapiski czyta, że z kimś konfrontujesz swoje błędy i sukcesy. Choć z drugiej strony, trzeba mieć na względzie to, że komentarze mogą być zarówno pełne wsparcia, jak i krytyki czy nawet obelg. Pomyśl, co będzie dla ciebie dobre, a najlepiej skonsultuj z lekarzem. Powodzenia!