Problem się pojawia, gdy oboje są świetnymi rodzicami, ale jako małżeństwo są do bani. Żadne nie chce się wyprowadzić, bo nie chce zostać weekendowym rodzicem. Wierz mi, sytuacja patowa.

@Elamela

Nieprawda. Jakby naprawdę byli świetnymi rodzicami, to dogadaliby się w sprawie dziecka, bo stawialiby dziecko na pierwszym miejscu, a nie swoje własne animozje.

Znam wiele małżeństw, które twierdzą, że kochają się i są ze sobą szczęśliwi a życie z nimi było/jest dla ich dzieci traumą - wieczne awantury lub ciche dni, zła atmosfera, sprzeczne zasady w domu itd. To wszystko kwestia charakterów i temperamentu. Jestem jak najbardziej za rozwodami, jeśli ludzie nie dogadują się lub po prostu nie chcą być ze sobą, bo jednak oczekują od życia czegoś innego. Tylko nie ma co się oszukiwać, że dla dziecka rozwód jest lepszym wyjściem, jeśli rodzice potrafią normalnie ze sobą funkcjonować. Bo robimy to dla siebie i dla naszego szczęścia.

Ale to chyba oczywiste, że ludzie, którzy potrafią się ze sobą dogadać i dobrze im się razem żyje nie będą się rozwodzić. Natomiast jeśli się dogadują na poziomie koleżeńskim, ale już się nie kochają i wolą się rozwieść, to w tym również nie ma nic złego.

Ohlala - nie twierdzę, że jest coś w tym złego. Tylko nie jest to dla dobra dzieci, ale tylko i wyłącznie dla własnego. Człowiek ma do tego prawo, ale trzeba też być świadomym, że gdy zostajemy rodzicami to nasze wybory życiowe w dużej mierze wpływają na małoletnie dzieci.

Oczywiście, że tak. Tyle, że bycie z kimś, kogo się nie kocha, również wpływa na dzieci. Dzieci zauważają takie rzeczy, jak brak miłości między rodzicami - nawet, jeśli nie kłócą się za często (bo brakuje bliskości, którą okazują sobie osoby zakochane), a chyba nie chcemy ich uczyć, że należy być w związku z kimś, kogo się nie kocha. Nie ma nic złego w dbaniu o swoje własne szczęście. Dzieci są ważne i powinno się o nich pamiętać przy różnych wyborach, ale nie powinny stanowić przeszkody przed dalszym życiem.

Zgadzam się w całej rozciągłości!

A co złego by było w tym, że by poznała biologicznego ojca?
Może za jakiś czas autor też będzie chciał odnowić kontakt z ojcem.
To jest sprawa między dzieckiem i rodzicem i nikomu nic do tego. A już na pewno nie jest rolą matki, separowanie ich od siebie. Zatem nie zadręczaj się czymś, co nie jest od Ciebie zależne. NIE MASZ PRAWA wchodzić emocjonalnie między ojca i dziecko, niezależnie od tego, jakim ten ojciec byłby potworem. Oczywiście mówimy tu już o starszym dziecku a nie maluszku, o którego bezpieczeństwo musisz dbać.

Boisz się, że ojciec skrzywdzi dziecko ponownie? Że odrzuci? Może tak się stać.
Ale jeśli dziecko potrzebuje tego doświadczenia, to i tak po nie sięgnie. I jeśli w Tobie nie ma na to wewnętrznej zgody, zrobi to za Twoimi plecami.
Pamiętaj, że gdy Twoja miłość do dziecka będzie dojrzała, wspierająca i pełna akceptacji, to nic mu się z tego powodu nie stanie. Nie ochronisz dziecka przed bólem w życiu. Nie przeżyjesz za niego życia. Twoje zadanie to nie jest chronienie dziecka przed emocjami, ale nauczenie go, JAK SOBIE Z NIMI RADZIĆ. Jak PRZEŻYĆ ból i stać się jeszcze silniejszym.

W odczuwaniu emocji nie ma nic złego. Problem jest dopiero wtedy, gdy się ich boimy, zatrzymujemy je i nie potrafimy przez nie przejść i pójść dalej. Jeśli Ty się tego nauczysz, Twoje dziecko też będzie to potrafiło. I z każdego takiego doświadczenia będzie wychodziło mocniejsze, mądrzejsze i dojrzalsze.

I jeszcze jedno. Wiele matek separuje dzieci od biologicznych ojców z powodu własnych emocji. Bo ONE by nie przeżyły, gdyby ten (wstaw dowolną obelgę) po latach okazał się cudownym, kochającym rodzicem. Przecież ten (powtórz obelgę) na to nie zasługuje! Miłość dziecka mu się nie należy! Więc mamunia stanie na głowie, by nauczyć dziecko nienawiści do własnego ojca. A tym samym nienawiści do siebie samego, bo przecież połowa jego genów pochodzi od ojca i żyje w nim.

@Czaroit: Z ojcem mojej córki rozstałam się, bo się nade mną znęcał. Pomimo bólu, który mi sprawił, zależało mi na tym, żeby miał kontakt z dzieckiem. Sama mu je nawet woziłam. Miałam tę świadomość, że rozstaliśmy się MY, ale młoda potrzebuje ojca niezależnie od tego. Po pół roku takiego wożenia powiedziałam "dość", powodów było kilka. W każdym razie nie zabroniłam mu kontaktu z córką. Wiesz ile razy do niej przyjechał od tamtej pory (6 lat)? 5, przy czym ostatni raz był u niej 4 lata temu. Nie pyta o nią, nie interesuje się nią, alimenty ściąga z niego komornik, jedyne co robi, to raz na pół roku wysyła mi maile z groźbami (np. że zabierze mi dziecko, pomimo iż ma już odebraną władzę rodzicielską). Córka nie dostała od niego nigdy żadnego prezentu, nawet najtańszej kartki na urodziny.

Od samego początku starałam się adekwatnie do jej wieku tłumaczyć, dlaczego nie jestem z jej biologicznym ojcem ("czasem tak jest, że dorośli się nie dogadują"). Nigdy go nie oczerniałam, bo miałam tę świadomość, że być może za 10-20 lat ona będzie chciała go poznać. Tak jak wspomniałam, skrzywdził mnie (ją w zasadzie też takim olewającym stosunkiem), ale nie zabroniłabym jej tego. Masz rację, boję się, że zrobi jej krzywdę, boję się, że ona będzie cierpieć. Mój mąż boi się, że młoda wybierze tego drugiego, a on już nie będzie jej tatą, w co akurat wątpię, bo moim zdaniem są po prostu nierozłączni i nie sądzę, żeby bunt nastolatki ich rozdzielił.

Szczerze dziękuję Ci za ten komentarz, bo uświadomiłeś mi, że nie mogę ochronić własnego dziecka przed przeżywaniem emocji, nawet tych złych. Naprawdę dałeś mi do myślenia.

zapalenie a może boisz się, że przekona córkę, że to wcale nie jest tak jak jej mówiłaś przez lata i nagle nie w ramach buntu ale po poznaniu szczegółów uzna, że to on ma rację?
a może faktycznie ma rację?
jak jesteś po rozwodzie i dostajesz maile (o ile sama ich sobie nie piszesz z wymyślonego konta, dla odpowiedniego efektu) to masz tyle środków prawnych, że nawet nie ma co ich omawiać więc jakoś tak...