Od samego początku nie jestem osobą, która szuka uwagi, ale od pewnego czasu moje życie traci sens. Wszyscy, których znam, zaczęli mnie od siebie izolować i nie mam już nikogo, z kim mogłabym spędzać czas. Czuję się wewnętrznie odrzucona i czasem nawet myślę o samobójstwie. Nie okaleczam się, ale czuję się tak, jakbym nie pasowała do tego świata. Nawet w najprostszych sytuacjach nikt mi nie pomaga, a każdy wydaje się mieć mnie w głębokim poważaniu. Chciałam tylko to napisać, bo nie potrafię powiedzieć tego nikomu wprost, aczkolwiek nie potrafię tego zrozumieć.
Dodaj anonimowe wyznanie
Warto zrobić diagnostykę. Poczułam cię bycia "za szybą" jest dosyć charakterystyczne dla depresji ale może też pojawić się przy problemach hormonalnych. Możesz mieć problemy z tarczycą albo z podwzgórzem. Jest książka "ciało pamięta" o mózgowym przeżywaniu traumy. Tam są dobrze te procesy rozpisane. Zakładam że jesteś dziewczyną. Sprawdź stronę "dziewczyny w spektrum" i zobaczyć też czy nie rozwijasz się w spektrum autyzmu. Możesz też mieć dystymię. Sprawdź to proszę bo życie nie musi tak wyglądać. Zawalcz trochę o siebie. Wirtualany kop motywacyjny
Twoje myśli o odejściu stąd są całkiem zrozumiałe. Dopóki istniejemy, zawsze będą istnieć potrzeby do spełnienia. W Twoim przypadku społeczne. Tylko wieczny sen jest w stanie pozbawić nas tych uciążliwości, jakie wiążą się z istnieniem.