O kurde, ale to jest ciekawe. Zwłaszcza ta prozopagnozja - zawsze mnie intrygowało to jak ludzie uczą się z nią żyć i czasem nawet nie wiedzą że ją mają, bo potrafią skupiać się na innych szczegółach związanych z poszczególnymi osobami. Ale ten fakt, że umiesz rysować portrety jest już wybitnie pojebany xD Chociaż pewnie jest na to logiczne wytłumaczenie. Sama rysując coś z natury też raczej postrzegam wszystko inaczej niż w codziennym życiu - zamiast rozróżniania konkretnych elementów otoczenia wybieram sobie jakiś fragment rzeczywistości jako kompozycję i traktuję go trochę jak taką dwuwymiarową płachtę kolorów, światłocieni i odległości. Nie potrzebuję wtedy informacji o tym jakie rzeczy widzę, więc to może być zarówno czyjaś twarz jak i kompletnie randomowy przedmiot. Może myślisz inną częścią mózgu kiedy rysujesz, a inną kiedy rozmawiasz z kimś albo próbujesz rozpoznać znajomą osobę na ulicy.

Also: boże jakie mam zazdro z twojej linijko-poziomicy w oczach xD

Nie obraz sie prosze, ale odnosze wrazenie, ze trudno z Toba zyc.
Teraz pytanie z czystej ciekawosci: Masz jakies "plusy" aby bylo warto to zaakceptowac? Oczywiscie z Twojego punktu widzenia.

Dostałbyś szalu w moim domu 😂😂

Lunathiel, prozopagnozja jest przerąbana, bo kiedy zabraknie tego szczegółu, nagle nie poznajesz osoby. Ale ja rozróżniam głównie po ruchu, w ogóle nie skupiam się na twarzach, za to już z odległości wiem, że to dana osoba. Każdy, ale to każdy porusza się inaczej, to jest jak linie papilarne i zapach. Po tym rozpoznam zawsze. No ale ten sposób wymaga najpierw trochę obserwacji, nic na szybko, stąd mnóstwo mniej lub bardziej zabawnych historii z tym związanych miałabym do opowiedzenia 😏
A miarka w oku to jest przekleństwo i zmora, tak samo jak zdecydowanie za dobry słuch muzyczny (wspominałam kiedyś, że mając 10 lat łykałam Vivaldiego i improwizowałam bluesa na skrzypcach) i nadwrażliwość słuchowa (mam też dotykową - również nie polecam). To są upierdliwości dnia codziennego i naprawdę często zazdroszczę tym, którzy nie zwracają na różne rzeczy uwagi.

Pustek, masz rację, nie jest łatwo ze mną żyć i mam tego świadomość. Przede wszystkim jestem mocno introwertyczna i mam ogromną potrzebę niezależności, średnio wychodzą mi kompromisy i potrafię dowalić "poniżej pasa", nie zawsze zdając sobie z tego sprawę. Najlepiej rozumiem się z osobami, które też mają jakieś cechy ze spektrum, pewne specyficzne potrzeby i sposób odbioru rzeczywistości (wcale nierzadko takie się trafiają). To, że muszę mieć wszystko dookoła na swoim miejscu, wynika głównie z faktu, że kiedy przemieszczam się po domu, najczęściej lecę schematem, sekwencjami, czyli totalnie na automacie (na pamięci ruchowej), mając w głowie zupełnie co innego. Jak coś się w tym pierdzielnie, to nagle prosta czynność wybija mnie z rytmu, co jest strasznie wkurzające.

Z mojego punktu widzenia co jest na plus? Nie umiem ocenić, bo to, co dla mnie samej jest plusami, nie musi być wartością dodatnią dla innej osoby. Kiedyś już coś pisałam o swoim ZA i tym jak ludzie mnie odbierali, kiedy dużo z nimi pracowałam. Więc tak, jeżeli ktoś sobie ceni szczerość, bezpośredniość, pasję i zaangażowanie wręcz maniackie w temat, z zakresu którego wiedzę przekazuję, umiejętność analizowania, rozbijania problemów na części pierwsze, bardzo dokładnego i przystępnego tłumaczenia, kierowania "ruchem" w grupie ludzi itp., mogę wydawać się ok. Podobno byłam odbierana jako osoba z poczuciem humoru (specyficznym ale ogromnym) i wielkim dystansem do samej siebie, pomagająca, cierpliwa a nawet ciepła (to był szok 😝).

Jeśli chodzi o związki, rzadko ktoś jest w stanie mnie sobą aż tak zainteresować, chociaż o dziwo bardzo mało czasu w życiu spędziłam jako osoba "nieprzyporządkowana" (wszystkie relacje trwały długie lata, takie też mam relacje z przyjaciółmi). Nie wiem co, poczucie humoru? Uroda? Figura? Ciekawa i wyrazista osobowość (cokolwiek to znaczy - zdarzało mi się słyszeć, więc powtarzam), jakieś tam zdolności, kreatywność, wiedza, inteligencja? To, jeżeli ktoś lubi wyzwania, może jakoś tam być atrakcyjne, ale trzeba by chyba moich ex-ów popytać, dlaczego mieli tyle determinacji, żeby latami ze mną wytrzymywać. Na pewno dopasowanie zawsze musiało być po pierwsze intelektualne, po drugie fizyczno-łóżkowe i to perfekt. Nie byli to też ludzie, oczekujący ode mnie wejścia w standardowe role, pani domu, dobrej żony, matki dzieciom itp., a raczej z nieco odmiennym podejściem do spraw codzienności, niż standardowo przyjęte. Może jakimś plusem mogłoby być to, że jak kocham, to na zabój - maniacko i chyba nawet miewam wtedy jakieś ludzkie odruchy, zmysł intuicji mi się włącza, potrafię czasem ustąpić, dbam, troszczę się (wręcz do przesady), nie zabijam wzrokiem, mam miły wyraz twarzy i nawet się przytulam 😁

No, to się zareklamowałam ^^ 😊😁🤣

Faktycznie niezla reklama. :)
Dzieki za odpowiedz.

@typiara - O, i to jest równie ciekawe, fakt, że da się tego nauczyć (czy przynajmniej udoskonalić), tylko że to wymaga lat praktyki 🙂 Sama "na oko" spokojnie podzielę kartkę, albo poprawię obraz krzywo wiszący na ścianie i to pewnie dlatego, że w tym mam więcej doświadczenia. Ale już przy skracaniu spodni czy przeszywaniu rękawów muszę wielokrotnie sobie wszystko mierzyć (nawet jeśli wygląda ok), bo zwyczajnie boję się że schrzanię i będę musiała poprawiać xD

@ad13 - Co do rozróżniania ludzi po ruchu, to fakt, że to chyba dość dobry sposób. Ma ten plus, że sprawdza się też z daleka, no i nie da się zmienić sposobu poruszania tak jak fryzury czy charakterystycznych osobistych przedmiotów. Z tym że fakt, wymaga trochę obserwacji i spędzonego z daną osobą czasu. W sumie ja też, nie mając owej przypadłości, zawsze potrzebuję sporo czasu (zwykle o wiele więcej niż inni) żeby oswoić się z nowymi ludźmi, nauczyć się rozróżniać wszystkich, dopasowywać do siebie twarz, imię, głos, wszystkie fakty które wiem o danej osobie itd. Zawsze utrudniało mi to życie, bo w każdej nowej klasie czy grupie na studiach albo w pracy wszyscy zdążyli się poznać w pierwsze kilka dni, a ja czasem nawet po miesiącu-dwóch zapominałam jak ktoś ma na imię (w dużej mierze właśnie dlatego ciekawi mnie prozopagnozja - bo przydają mi się te "sztuczki" xD).
A masz tak, że umiesz rozpoznać kto się do ciebie zbliża jak słyszysz kroki? Bo ja tak mam z najbliższymi osobami (a nie mam dobrego słuchu, raczej przeciętny) i pamiętam, że kiedyś siostra zdziwiła się że to zrobiłam i uświadomiła mi, że ona tak nie ma (do tamtej pory myślałam że to raczej uniwersalne). Jak tak o tym pomyślałam, to chyba jest dobry wyznacznik tego czy kogoś dobrze znam.

A, i jeszcze jedno. Słyszałaś określenie "dupokanapka"? 😂 Jedna koleżanka z ZA kiedyś usłyszała to ode mnie i ją rozbawiło, więc rzucam, w razie jakbyś nie znała. Tak w skrócie to się wzięło z polskich czanów, ktoś przetłumaczył "assburger" no i ludzie zaczęli tego używać. Czasem w znaczeniu oryginalnym, jako żartobliwy nickname na ZA, a czasem jako określenie na typowe dla osób z ZA wyjątkowe zaangażowanie w temat, który ich zainteresował - widziałam użycia typu "anonki, mam ostatnio historyczną dupokanapkę, polećcie jakieś książki o dziejach Kaszubów z czasu II wojny światowej" xD

Luna, zawsze wiem, który sąsiad idzie po schodach i kto ze znanych mi osób stuka do drzwi. Do drzwi każdy człowiek stuka inaczej, a czasem lekko się to modyfikuje, w zależności od jego aktualnego nastroju (np. ciut różni się stukanie w drzwi, kiedy ktoś ma coś pilnego i ważnego, od takiego zwykłego, i to czasem jestem w stanie określić nawet, gdy dobija się ktoś obcy).

Z prozopagnozji wynikają też takie sytuacje, że różne osoby wydają mi się do siebie podobne jak bliźnięta jednojajowe i np, widząc którąś z nich w sklepie, nie wiem czy to osoba X, Y, czy Z, a nikt oprócz mnie nie widzi między nimi podobieństwa.
Rozpoznawanie po ruchu jest świetne, ale żeby działało trzeba wyobserwować i zapamiętać przeróżne, charakterystyczne gesty człowieka, jego mowę ciała, więc naprawdę widzieć go sporo razy i w różnych sytuacjach. To oznacza, że niektórych osób mogę nie rozpoznawać nawet przez rok, dwa, np. nowych sąsiadów, których tylko mijam na schodach.

Pierwszy raz słyszę o "dupokanapce" ale oczywiście jak to aspik, od razu widzę poślady, między którymi umieszczono ser, szynkę i sałatę, następnie (po zastanowieniu) małą kanapę, na której sadza się dupę. I ni w ząb nie jestem w stanie ogarnąć innego zastosowania tego słowa 😄

Dopiszę, bo może być niezrozumiałe - nowego sąsiada, którego tylko mijam na schodach, po jakimś czasie rozpoznam, ale tylko podczas mijania go na schodach, natomiast jeżeli spotkam go w jakiejkolwiek innej sytuacji (np. na ulicy), to nie ma szans. Dopiero jak spotkam go w różnych miejscach i sytuacjach ileś tam razy, i ogarnę jego sposób poruszania się - wtedy mogę go rozpoznać w ułamku sekundy, nawet z bardzo daleka, gdy tylko jego sylwetka pojawi się na horyzoncie.

Za to, w obecnej sytuacji, ma to taki plus, że kiedy ludzie zaczęli nosić maseczki, nie zrobiło mi to absolutnie żadnej, nawet najmniejszej różnicy, bo twarz jest mi do rozpoznawania zupełnie zbędna 😆

Jak mi wyskoczy, to drapię, aż będzie równe pod palcami. Płaskie może sobie być, ale nie wystawać ponad powierzchnię. Twarz ma być gładka i koniec. Na całe szczęście rzadko mi coś wyskakuje 😝