Jestem nauczycielką. Lubię swoją pracę i swoich uczniów - nawet tych najtrudniejszych. W pracę wkładam dużo serca. W ubiegłym roku dostała mi się bardzo ciężka klasa - dzieci z trudnościami edukacyjnymi, społecznymi i emocjonalnymi stanowiło prawie połowę klasy. Bałam się jak nie wiem podjąć tego zadania, ale pomimo ogromnego nakładu pracy udało mi się wyprowadzać te dzieciaki na prostą. Godziny rozmów wychowawczych, rozwiązywanie kilkunastu konfliktów tygodniowo. Kilkanaście spotkań z rodzicami, setki minut wygadanych przez telefon z informacjami o sposobach pracy z uczniami. Ogólnie rzecz biorąc mnóstwo pracy wychowawczej, żeby dzieci nauczyły się ze sobą rozmawiać i wypracowywać kompromisy. Żeby szanowały jeden drugiego, nie wyśmiewały się wzajemnie i nie mściły za urojone krzywdy.
Co w tym anonimowego?
Najbardziej miałam dość nie tych dzieci, ale ich matek. Dziewczyny wykształcone, zadbane, pozornie matki roku - a w rzeczywistości złośliwe hetery. Każda uwaga o niewłaściwym zachowaniu dziecka kwitowana była w domu "pierdołami mi głowę zawraca", "jak se nie radzi, to do biedronki na kasę, a nie dzieci uczyć"... a dziecko słucha i przetwarza. I cała moja praca z uczniem w p*zdu.
Ja wiem, że matka zawsze będzie bronić dziecka, ale czasami miałam ochotę nagrywać swoje lekcje i przerwy, żeby im później pokazać, jak to ich aniołki się zachowują w szkole. Potrafiły mi nawet zarzucić kłamstwo i przeinaczanie faktów, ponieważ wyjaśniłam, że przebieg opisanego przez ich dziecko wydarzenia jest inny, niż ono przedstawiło w domu. Konfrontacja oczywiście nie wchodziła w grę, bo dziecko "nie pamięta, bo to już dawno było" albo mówi coś innego niż podczas rozmowy zaraz po zaistniałym fakcie.
Albo wieczne pretensje. Najlepsze były matki, które pisały do mnie wieczorem, że w szkole ich dziecko zostało szturchnięte/popchnięte/niedopuszczone do zabawy przez kolegów i że powinnam tę sprawę załatwić. A gdy pytam, czy dziecko zwróciło koledze uwagę, że jego zachowanie sprawia mu przykrość - słyszę: "Nie, bo on nie umie takich spraw załatwiać" (w domyśle - pani mi załatwi...). Gdy tłumaczę, że w szkole tego się uczymy i powinna go do tego zachęcać, to obraza, że mi się nie chce pracować. Co nie jest prawdą, bo po każdym zgłoszeniu szczególnie zwracam uwagę na takie sytuacje, żeby wychwycić je i popracować z dzieckiem na bieżąco, a nie po fakcie.
A szacunek do innych? Od jednej matki usłyszałam wprost - że chyba jestem jakaś nienormalna, że każę dzieciom rozmawiać ze sobą, kiedy się pobiją. Ona uczy, że jak ktoś go bije, to ma oddać, a nie pitu pitu o emocjach rozmawiać.
I dziwić się, że rosną młodzi, które nie potrafią mieć swojego zdania, a zamiast rozmowy stosują przemoc słowną lub fizyczną.
Chyba jednak skorzystam z rady i przebranżowię się na ekspedientkę w Biedrze...
Zaręczyłam się w wieku 22 lat. Rok później wzięłam ślub. Można uznać to za pochopną decyzję w tak młodym wieku, jednak nie żałuję wyjścia za mąż. Oprócz jednej rzeczy.
Nie należę do rozwiązłych osób, dodatkowo dla mnie seks musi iść w parze z miłością. Swój pierwszy raz miałam więc z moim obecnym mężem, każdy kolejny również z nim. Zdrada nie leży kompletnie w mojej naturze, a że z mężem dogadujemy się dobrze i poza byciem małżeństwem jesteśmy również przyjaciółmi, raczej nie zapowiada się na rozstanie - przynajmniej nie z mojej strony.
Lata mijają, a ja robiłam i robię to tylko z jedną osobą. Czasem zastanawiam się, czy seks może wyglądać inaczej, czy ma różne oblicza. Kiedy dotarło do mnie, że najprawdopodobniej nie spróbuję tego już z nikim innym, żałuję, że zwlekałam z tym tematem, że nie spróbowałam niczego przed spotkaniem męża. Gdybym mogła cofnąć czas, nie chciałabym tego żałować po raz kolejny.
Ot, taka moja mała rozterka. Teraz pozostają mi jedynie wyobrażenia, jak to jest...
Jakiś czas temu jechałam ok. 7.30 rano metrem na uczelnię. Jak codziennie o tej porze - był straszny tłok. Jechałam typem wagonu, który przy wejściu na środku miał pionową rurkę do trzymania się (taką od podłogi do sufitu).
Było bardzo dużo ludzi, więc wielu z nich (żeby uniknąć zachwiania w trakcie jazdy) trzymało się tej rurki. Jedną z nich byłam ja. Wiadomo, że najwygodniej jest złapać się jej mniej więcej na wysokości brzucha, bo nie trzeba wtedy np. trzymać ręki wysoko w górze) .
Z uwagi na to, że oprócz mojej dłoni na tej rurce znalazły się dłonie co najmniej 6 innych osób, zostało mi do trzymania „mało korzystne” miejsce nisko na rurce – tak na wysokości „poniżej pasa”. Zarówno naprzeciwko mnie, jak i po mojej prawej, i lewej stronie stało dwóch ok 25-letnich facetów (po „przekątnych” też stali jacyś ludzie).
Trzymałam dłonią tej rurki, żeby nie zachwiać się w trakcie jazdy metra i nie wpaść na kogoś z osób stojących obok.
W trakcie jazdy, pomiędzy stacjami, ktoś chciał się przemieścić, więc puściłam na chwilę rurkę. Nagle metro zaczęło jechać szybciej i niespodziewania „szarpnęło” , a ja odruchowo - bezwarunkowo, chciałam mocno złapać się rurki na tej samej wysokości co poprzednio, żeby się nie przewalić. Ku mojemu zdziwieniu i zdziwieniu chłopaka z naprzeciw, nie złapałam mocno rurki, tylko zdecydowanym ruchem … jego „klejnoty”.
Nie wiem, kto był bardziej zdziwiony, bo natychmiast oboje „spaliliśmy cegłę”. Powiedziałam na szybko „przepraszam”, a faceci, którzy stali po mojej prawej i lewej stronie w konsternacji mieli bardzo zdziwione miny i po chwili ciszy jeden z nich powiedział: „w sumie to chyba nie masz go za co przepraszać, bo powinno mu się to podobać”. Wszyscy obok wybuchli śmiechem, a ja z tym „wymacanym” chłopakiem staliśmy jak wryci. Było mi głupio spojrzeć mu i tym facetom obok w oczy. Jeszcze nigdy przejazd pomiędzy jedną a drugą stacją nie trwał tak długo…
Pewnie ten „wymacany” chłopak do dziś ma traumę i boi się tłoku w metrze. Jeżeli to czytasz, to jeszcze raz: „przepraszam” :)
Mam w życiu trochę szczęścia i dzięki temu postawiłem domek na wsi.
Szczęście się skończyło, gdy okazało się, że w wiosce komuś się to bardzo nie spodobało, notorycznie ktoś przewracał moje pojemniki na śmieci, na trawniku sporo kamieni (kosiarka nie lubi tego), płot pomazany sprayem...
Szczęście wróciło, gdy przypomniałem sobie, że mam jeszcze sporo gotówki w zamyśle przeznaczonej na zamontowanie kamer, czujek czadu, jakiegoś oświetlenia posesji itd.
Wynająłem firmę, opisałem problem i... panowie stwierdzili, że możemy zamontować standardowo kamery i alarmy, ale mają też autorskie rozwiązanie szefa...
W domu zamontowane zostały czujki dla bezpieczeństwa, a na dworze kamery z czujką ruchu i potężne ledowe oświetlenie, które świeciło jak jakaś latarnia morska, do tego standardowy alarm i kilkadziesiąt głośników ukrytych w różnych miejscach na posesji.
Kilka dni później nagrałem kilku gówniarzy, którzy uciekając przed oświetleniem i ujadaniem piekielnych ogarów (z głośników) wywracali się o własne nogi.
Choć jestem z natury ugodowym i spokojnym człowiekiem, to nagranie jak zdzierają sobie skórę na twarzy, rękach i nogach na brukowanym podwórku, uciekając przed nieistniejącymi psami, jest moim ulubionym i zapisałem je na dysku, oglądam, gdy mam ochotę się pośmiać... Kilkanaście sekund czystej rozrywki.
Akcji z tymi gówniarzami było jeszcze kilka, ale to historia na inną okazję ;)
Gdy byliśmy mali, babcia nie pozwalała wpuszczać podwórkowych kotów do domu. Miało to swoje uzasadnienie, gdyż kot Węgielek po wejściu do kuchni podnosił nogę jak pies i strzelał moczem na kredens, celując w zawieszoną na klamce siatkę, w której babcia trzymała chleb. Do domu mogła czasem wejść kocica Rysia, ona była grzeczniejsza. Gdy je karmiliśmy, Węgielek zawsze ustępował Ryśce miejsca przy misce, dochodził dopiero gdy ona się najadła, choć sam również był głodny. Węgielek został również dwukrotnie ojcem dzieci Rysi. Moja młodsza siostra uznała, że koty nie powinny żyć tak bez ślubu, więc gdy na wakacje przyjechał nasz mały kuzynek Kuba, oczywistym było, że zorganizują im ślub. Kuba był o rok młodszy od Oli, był mały i suchy jak patyk, do tego straszny niejadek, co martwiło niezmiernie babcię, która non stop próbowała go czymś karmić, zazwyczaj bezskutecznie.
Dzieciaki bardzo poważnie podeszły do kwestii organizacji ślubu, na podwórku został zbudowany ołtarz, alejka, po której mieli przejść państwo młodzi, ławki dla zaproszonych gości (głównie dzieciaki z sąsiedztwa i nasze misie), Ola nazbierała kwiatków na bukiety, ja zrobiłem z papieru koloratkę dla Kubolka, który miał być księdzem na uroczystości. Na wesele zorganizowane były paluszki, draże kokosowe, czipsy maczugi (cała paczka za zawrotną sumę 50 groszy) i jakiś gazowany pomyj w stylu Helena czy inna Fanta. Był jednak jeden problem, koty nie były zainteresowane zinstytucjonalizowaniem swego związku ani uczestnictwem w sakramencie swego ślubu. Próby ceremonii wypadały fatalnie. Myślę, że po prostu dalej wolały dalej żyć na kocią łapę. Sprytni Ola i Kubolek postanowili jednak je jakoś przekonać. Kubolek poszedł do babci, która należała do pokolenia wojennego, które cierpiało głód, miało kompleks sybiraka i dla którego mięso było luksusem i przywilejem i stwierdził, że bardzo zgłodniał. "A co byś zjadł, wnusiu?" - zapytała babcia. "A zrób mi babciu kanapkę z szynką i kiełbasą". Babcia szczęśliwa jak nigdy narobiła Kubolkowi i Oli mnóstwo kanapek z szynką i kiełbasą. Mięso schowali do siatki, a chleb wyrzucili chichocząc.
Gdy przyszedł ten najważniejszy w życiu każdej kobiety dzień, na deskach siedzieli zaproszeni goście i misie, wszyscy odświętnie ubrani, wykradziona została woda święcona z kościoła, a Ryśka i Węgielek pojmani. Ustawiliśmy je obok siebie na początku drogi pod ołtarz i zaczęliśmy nucić marsz weselny. Koty jednak zamiast iść z godnością do ołtarza, tak jak byliśmy pewni, że zrobią w tak wyjątkowym dniu, wystrzeliły jak z procy, by dorwać się do mięcha leżącego u stóp Kubolka. Zanim Kuba zdążył ogłosić je mężem i żoną, zeżarły wszystko i zaczęły węszyć po "kościele", czy nie ma gdzieś więcej. Ostatecznie jednak je pożeniliśmy, a sprawa mięcha nigdy nie ujrzała światła dziennego.
Dzisiaj rano jak zwykle zbierałem się do pracy. Włożyłem buty i wtedy żona poprosiła mnie, żebym przy okazji wyrzucił śmieci. To nie problem, śmietnik jest zaraz obok furtki, którą się wychodzi z osiedla.
Sześć minut później na przystanku odkleiłem się od telefonu aby popatrzeć, czy mój autobus już jedzie. Przy okazji zauważyłem, że ludzie wokół coś podejrzanie uśmiechnięci. Jak się okazało, nie bez powodu - pewien debil w garniturze stał na przystanku z workiem śmieci w ręce.
Niedawno zostałam samotną matką. Mój były partner to alkoholik, najpierw popijał, potem pił (na tym etapie się wyprowadziłam), a teraz chleje. I o ile na początku widziałam jeszcze dla nas szansę, jeśli zacznie się leczyć i zmieni podejście do życia, tak teraz szykuję wniosek do sądu, a minął ledwo miesiąc.
I nie mogę się nadziwić, jaka to krótka droga do całkowitego upodlenia.
25 lat temu jego matka porzuciła rodzinę, bo ojciec M nie pozwalał jej się upijać. Niestety, zamiast zniknąć, ona w chwilach trzeźwości pytała co u niego, czy ją odwiedzi, czy kupi coś do jedzenia. A potem szła na melinę i znikała na kilka tygodni. Nieraz płakał mi w rękaw, że nie ma i nigdy nie miał matki, że to tylko kobieta, która go urodziła, ale musi jej pomóc, żeby głodna nie chodziła.
25 lat później syn poszedł w ślady matki. Tak po prostu, odpowiedzialność po narodzinach dziecka go przerosła i wpadł w taki ciąg, że musiałam się wyprowadzić. Miał gdzie mieszkać, pracę oraz regularnie widział syna. Zaczął pić do upadłego. W tej chwili stracił pracę, dziecka nie zobaczy jeszcze długo przy takim ciągu, a ciotka wyrzuciła go z domu, bo się awanturował po pijaku. Mieszka teraz w garażu, ale już niedługo, bo nie upilnował opłat i mu go zabiorą.
Od szczęśliwego ojca do menela w kilka miesięcy. Jestem załamana. Ja sobie poradzę, ale nigdy mu nie wybaczę tego, że z pełną świadomością skazał swoje dziecko na ten sam ból, który on czuł od małego.
Po szkole średniej wyjechałam do Warszawy na studia. Żeby dorobić, często brałam udział w teleturniejach jako osoba, która siedzi na widowni i klaszcze. Grałam też statystów w serialach i dwóch filmach. Nie były to oczywiście wielkie role - zwykle przechodzenie gdzieś w tle po ulicy, po parku czy udawanie klienta w restauracji.
Po pewnym czasie dostałam główną rolę w jednym z paradokumentów. Oczywiście pochwaliłam się rodzicom i znajomym, ale z racji tego, że od momentu nagrań do emisji w TV minęło kilka miesięcy temat ucichł.
Pewnego dnia zadzwoniła do mojej mamy ciotka Halina, z którą rzadko się widujemy. "Grażyna, jedź szybko do Warszawy, Kasia miała wypadek, w TV pokazują" - wykrzyczała zdenerwowana ciotka. Moja mama zdezorientowana próbowała się dowiedzieć o co chodzi. Ciotka tłumaczyła jej, że pokazali jak zabiera mnie karetka, lekarz się wypowiadał i policja była. Na szczęście mama się zorientowała, że chodzi o ten serial i próbowała tłumaczyć, że to nieprawda, że to tylko nagrane, ale ciotka szła w zaparte. Mało tego, nawyzywała i naprzeklinała rodziców - "co z was za rodzice, córka w szpitalu, a wy nie chcecie pojechać..." i w złości się rozłączyła.
Po około 15 minutach zaczęły wydzwaniać do mamy inne ciotki, również w panice, bo ciotka Halina wydzwaniała do nich, że taka tragedia, a wyrodni rodzice nie chcą jechać do mnie do szpitala i pytały co się u nas dzieje.
Mama nie mając wyboru, w obawie, że zaraz ciotka Halina sama pojedzie do tej Warszawy, szybko zadzwoniła do mnie i poprosiła, żebym ja zadzwoniła do ciotki Haliny, bo ona nie ma na nią argumentów.
Oczywiście zadzwoniłam. Odebrała przejęta i nie dała mi dojść do słowa: "Kasieńko, jak dobrze, że dzwonisz, ja wszystko widziałam, cały wypadek, lekarz mówił, że ciężko z tobą, ja dzwoniłam do rodziców, ale twoja mama mnie wyśmiała, co za ludzie, tu taka tragedia, a wyrzekli się dziecka...". Na szczęście udało mi się przerwać jej monolog i próbowałam tłumaczyć, że to film, że nic mi nie jest, że w ogóle ten paradokument pokazuje zmyślone historie. Ciotka Halina nie dawała za wygraną "bo ty masz uraz głowy, możesz nie pamiętać, ja przecież widziałam"... Ech...
Było ciężko, gadałyśmy prawie godzinę zanim jakoś ją przekonałam, że to fikcja.
Wykład z genetyki. Na sali z 80 osób. Jeden ze studentów przerywa profesorowi i zwraca mu uwagę, że się myli odnośnie dziedziczenia grup krwi, jako przykład podając siebie. Profesor poświęcił następnych kilka minut na dogłębne wyjaśnienie mu, dlaczego jest niemożliwe, aby był biologicznym dzieckiem swoich rodziców.
W taki właśnie sposób mój kolega dowiedział się, że był adoptowany.
Dlaczego mieliśmy kiedyś najlepsze wakacje życia?
Z moją obecną żoną, a wtedy dziewczyną, mieliśmy po dwadzieścia lat studiowaliśmy. I pojechaliśmy nad nasze morze na wakacje. A nadmienię, iż moja żona jest sobowtórem pewnej aktorki młodego pokolenia. Ale tak podobna, że czasem ludzie prosili o fotki lub autografy. No i przed wakacjami była premiera filmu, gdzie ta aktorka grała.
I tak na początku naszego pobytu...
Z uwagi na bardzo gorące dni, w pokoju bardzo często zrzucaliśmy ubrania i siedzieliśmy w bieliźnie lub bez. Pewnego razu żona wyszła na balkon wziąć kostium kąpielowy.
Minęło 5 dni i dostajemy informację, aby kupić taką a taką gazetę.
I co się okazało? Jest tam zdjęcie żony, jak nago stoi na balkonie. Gwiazdka tylko w miejscu krocza, ale widać, że majtek nie ma. Cóż, telefon do redakcji i dobitnie powiedzieliśmy, iż opublikowali osobę niepubliczną i to, można powiedzieć, naruszając prywatność domu, i jakby co, to widzimy się w sądzie.
Następnego dnia przyjechał redaktor naczelny i jakiś prawnik z redakcji.
Porozmawialiśmy, obejrzeli miejsce zrobienia zdjęcia i co?
Podpisujemy ugodę. Oni dają 30 tys. złotych do ręki, a my zgadzamy się mówić, że to nie żona na zdjęciu.
Było naprawdę fajnie.
Dodaj anonimowe wyznanie
Z tym przebranżowieniem to niegłupi pomysł. Masz szansę na wyższe zarobki.
Mnie bardzo dziwi co powoduje, że młodzi ludzie mogąc inaczej pokierować swoim życiem i karierą zawodową, wybierają zawód nauczyciela (raczej nie zarobki). Tym bardziej, że teraz dzięki min. ww. wyznaniom, (plus własne doświadczenia z czasów szkolnych) każdy zainteresowany wie jakim wyzwaniem jest ten zawód, jaki jest niewdzięczny i wręcz wykańczający psychicznie. Wyidealizowany romantyczny obraz nauczyciela ma obecnie niewiele wspólnego z rzeczywistością.