Ja kiedyś w przedszkolu musiałam do toalety na dłuższe posiedzenie, ale pani się nie spodobało ze byłam dłużej niż sobie wymyśliła i zgasiła mi światło... niektórzy ludzie zdecydowanie nie powinni pracować z dziećmi, bo dzięki „władzy” im zwyczajnie odwala, a dzieci za to obrywają

Chodziłam do dwóch przedszkoli, drugie było cudowne i do tej pory podczas dni nauczyciela i świąt odwiedzam moje Panie Przedszkolanki, które też organizują spotkania grupowe dla mojego rocznika (po tylu latach!), ale pierwsze... to była masakra. W pamięci utkwiła mi sytuacja, gdy rozdawane były obiady i jakiemuś chłopcu z talerza spadł na ziemię kawałek kotleta. Przedszkolanki kazały mu to zjeść, a gdy nie chciał i zaczął płakać, wręcz wepchnęły mu to do buzi. Strasznie bałam się tamtego przedszkola, byłam nim bardzo zestresowana, dobrze, że nie zabawiłam w nim długo.

U mnie byl bardzo podobny personel ☺

Rozumiem, że w przedszkolach (i szkołach, wszędzie właściwie) zdarzają się przeróżne sytuacje krzywdzące dzieci, ale - moim zdaniem - trochę przesadzasz. Akapit o chorobie? Piszesz, że często chorowałaś, więc jeżeli "jestem po chorobie" było Twoją wymówką na wszystko (spacer, wyjście na podwórko przed przedszkolem itd.) to nie dziwi mnie reakcja przedszkolanki. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że miała rację (wepchnięcie gdzieś jednego dziecka, które nie może wyjść, bo non stop "jest po chorobie", chociaż cała grupa wychodzi, to problem). Okej, nie powinna Ci tego mówić, jako dziecko rzeczywiście mogło Cię to dotknąć, ale teraz jesteś dorosła i to akurat głupi powód do żalu na przedszkole.
Dwóch następnych sytuacji nie komentuję. Jestem zdania, że powinno się zrezygnować z tego... zwyczaju(?)/nakazu(?) proszenia nauczyciela o zgodę na wyjście do toalety, to jakiś chory żart, że człowiek musi prosić o pozwolenie na - za przeproszeniem - zrobienie kupy.

W moim przedszkolu nie wolno było pod żadnym pozorem chodzić do toalety podczas posiłków. Pewnego razu, podczas jednego z tych ohydnych obiadków, których szczerze nienawidziłam, zachciało mi się do toalety, ale mocno. Prosiłam panie o pozwolenie, lecz nie, nie wolno! Po chwili siedzenia tam, po prostu się zesrałam. Nikt się nie zorientował. W spokoju dokończyłam obiadek. Następnie było leżakowanie, a ja wciąż miałam gówno w majtkach i na rajstopkach. Podczas obchodów i kontrolowania, czy wszystko jest Ok, pani przedszkolanka coś wyczuła (a śmierdziało mocno) i zaczęła podnosić dziewczynkom sukienki, a chłopcom zdejmować spodnie. W końcu przyszła kolej na mnie.
Gdy tylko zauważyła wielką, brązową plamę, zaczęła się na mnie wydzierać, że co ja sobie myślę, skoro mi się chciało do toalety to mogłam pójść, a teraz musi mnie umyć (wszystko przy innych dzieciach). Ja, oczywiście, już na początku jej ryku zaczęłam beczeć jak to małe berbecie mają w zwyczaju. Po wizycie w łazience odebrała mnie mama. Na szczęście do szkoły poszłam już w innym mieście, gdzie nikt nie słyszał tej jakże wspaniałej, gównianej historii.

Jak byłam w przedszkolu to raz była taka sytuacja, iż chciałam zaglądnąć (albo się schować?) przedszkolance pod spódnicę (a miała ona ją prawie po kostki). Już nawet nie pamiętam dlaczego. Prawdopodobnie dziecięca ciekawość albo roztrzepanie. W każdym razie, skończyło się to dla mnie laniem (chyba nawet nie byłam świadoma dlaczego) i cichym popłakiwaniem w kącie. Nie wpłynęło to na mnie jakoś, ale wciąż zastanawiam się jak można zbić małe dziecko, zamiast na spokojnie mu wytłumaczyć.

Jak "jeździłam" plastikową wywrotką (ręce na wywrotce, nogami po ziemi) to ŹLE, ZOSTAW, NIE RÓB TAK, BO SIĘ KÓŁKA WYKRZYWIĄ.
Ale jak inne dzieci zamknęły mnie w kiblu i trzymały wszystkie na raz drzwi to spoko.
Jak inna dziewczynka mnie biła kiedy tylko wzięłam jakąś zabawkę z półki, bo ONA AKURAT CHCIAŁA SIĘ NIĄ BAWIĆ to ok.
Jak rzygałam po kakałku na deserek bo nietolerancja laktozy to jak kto, ktoś się źle poczuł? pewnie blef, jak można nie lubić kakałka.
Jak jako jedna z pierwszych umiałam czytać i widziałam, że na plastikowej teczuszce mama na białej tasiemce wyraźnie napisała moje imię i nazwisko, ale inna dziewczynka uznała, że NIE, TAM JEST JEJ IMIĘ I NAZWISKO i mi ją wyrywała z rąk przez 15 minut pod biurkiem przedszkolanki to wszystko w porządeczku.
Mnie rodzice posłali tam jeszcze na miesiąc wakacji. Koszmar. Wszystkie dzieci podzielone na 2 grupy (żłobek, czyli do 3 r. ż. włącznie, oraz "reszta" czyli 4-6 r. ż.), nie wiem jak żłobek, ale nas wrzucili do jakiejś dużej sali, dwie/trzy przedszkolanki i grupa bodaj 50 dzieciaków. I przymusowe leżakowanie (bo 4-latki musiały, więc wszyscy musieli), a jak się poruszysz, to darcie mordy że masz spać. Byłam dość wysoka jak na swój wiek, mieściłam się tylko na największych leżakach. Zawsze brakowało. Zawsze jakieś mikrusy z sześciolatków dla siebie zgarnęły, bo były starsze, to im się należało.
A traumę do buraków mam do dziś. Tfu.

Byłaś mocno przewrażliwiona...

Oj chyba przesadzasz, czesc tych sytuacji nie powinna miec miejsca, ale to nie powod do traumy.

ogolnie czasy przedszkola wspominam bardzo dobrze ale dopiero po zmianie, moje pierwsze przedszkole a raczej ludzie tam pracujący byli okropni , do tej pory pamiętam jak wmuszali we mnie klopsa rybnego a że ja nie znosiłam ryb we wszelkiej postaci od dziecka nie było możliwości żebym to zjadła , dostałam zakaz odejścia od stołu dopóki nie zjem , finał był taki że po prostu zwymiotowałam na talerz i uciekłam do lazienki.