no to ale po co oklamywac dziecko? mowi sie- nie mozesz tego jesc, masz uczulenie
a nie przeczy sama sobe, bo nie ma kasy, ale na fajki starczy
papierochy rowniez nie sa artykulem pierwszej potrzeby

@bazienka bo matka ma zły dzień i nie ma ochoty na n-tą dyskusję w sklepie na ten temat kiedy wie, że dziecko ma problem ze zrozumieniem tematu jak widzi, że inne dzieci mogą a ono nie i dzieciak przy temacie wpadnie w histerię?

nie trzeba dyskutowac, mowisz
- dostales rano batona
i koniec, nie wdajesz sie w zadna dyskusje, tylko mowisz NIE
bo potem dziecko ma dysonans wlasnie taki,z e zlotowki na batona nie ma, ale 15 na fajki juz tak

w przypadku zdrowia- nie mozesz jesc czekolady, pamietasz jak spuchles na urodzinach Janka?
na ten przyklad

nie jest powiedziane, ze przy "nie mam pieniedzy" tez dyskusji nie bedzie, zwlaszcza ze starszym dzieckiem, ktore kojarzy, ze papierosy tez kosztuja

Może właśnie ta matka, tłumaczyła to dziecku przed wyjściem do sklepu, żeby nie prosiło o słodycze bo już je jadło/ nie może ich jeść/ mają ich dużo w domu, ale dziecko to dziecko, czasami się uprze i koniec. Automatycznie w sklepie też mogła powiedzieć, że nie ma kasy na batona, bo tak najłatwiej. Zmęczeni rodzice czasem działają jak automat. Natomiast ludziom w sklepie tłumaczyć się nie musi. Papierosy mogła palić, a mogła je kupować dla kogoś, kto jej za to odda kasę. Płaciła swoimi pieniędzmi więc nikomu nic do tego.
Jednak kiedy by dziecko chciało bułkę, bo jest głodne, wtedy to by mogło wyglądać niepokojąco.
Nic nie tłumaczy natomiast zachowania Autorki, że nazwała obcą kobietę, której nie zna gównem.

Zgadzam się z bazienką - tu nie chodzi o dyskutowanie z dzieckiem, ani jakieś zawiłe tłumaczenia, wymagające wysiłku większego, niż wypowiedzenie jednego zdania, tylko o to, żeby to jedno zdanie zawierało taki argument, który dziecku przypomni o tym, co mówiliśmy wcześniej, a ludziom z kolejki nie da powodu, do jakichś dziwnych spekulacji.
Oczywiście, że nikomu z kolejki nie musi się matka tłumaczyć, ale po co zostawiać niedomówienie tam, gdzie można go zwyczajnie i prosto uniknąć? Zwykłe "nie, mamy słodycze w domu", całkowicie załatwia sprawę.

Ja was szczerze podziwiam, jeżeli naprawdę wierzycie, że spokojne wyjaśnienie dziecku wystarczy.

Dajcie znać jak powtórzycie to jakieś 30 razy podczas 5-minutowych zakupów... a później zapomnicie masła i powtórzycie jeszcze 20 razy... a wtedy zadzwoni mąż, czy jesteście jeszcze w sklepie, bo mleko się skończyło... i wiecie co? Dzieciak dalej robi awanturę to tego batonika!

TylkoNaChwilke, ale o czym Ty mówisz? Jakie powtarzanie? Powiedzieć raz, jasno, dlaczego i niezależnie od reakcji nie ulegać, bo ulegając uczysz dziecko, że robienie cyrku w sklepie to świetna metoda, i będzie takie zachowania powtarzać. Natomiast konsekwentne ignorowanie tego zachowania, choć początkowo wzmaga bunt, finalnie powoduje jego wygaszenie (nawet zwierzę nie powtarza czynności, z których nie ma korzyści). Pisałam już niżej, ale mogę i tu wkleić:
Każde ulegnięcie powoduje kolejną taką akcję, a im więcej ulegasz, tym więcej dziecko wymusza - czysty behawior, który działa tak samo u trzylatka, jak u psa, a dokładniej warunkowanie instrumentalne (inaczej sprawcze). I nie, to z wiekiem nie ustaje, tylko się nasila, ewoluując w postawę roszczeniową. W pewnym momencie rodzic przestaje mieć wpływ na dziecko i wtedy zaczyna się bieganie po specjalistach, bo sobie nie radzi, zupełnie nie rozumiejąc, że sam tę sprężynę nakręcił. I z takimi dziećmi jest później kupę roboty, a wymagania rodzica oczywiście wielkie. Skąd wiem? Bo się tym kiedyś zawodowo zajmowałam.

Ad13 ale ja doskonale rozumiem o czym ty mówisz... ja twierdze tylko, że w końcu zmęczony człowiek potrafi dojść do momentu, kiedy nie ma siły dłużej tłumaczyć i odpowiada dziecku „nie mam pieniędzy”.

Bo dziecko, w odróżnieniu od psa, rozumie różnice między „nie kupię” (może jak powrzeszcze to kupi?), a „nie mam” (nie ma i nie będzie, wrzaski nic nie pomogą).

Aha, czyli póki dzieciaka nie leje publicznie, to wszystko jest okej? 🤔

Bez sensu, skoro mówi, że nie ma kasy na przyjemności, to niech się tego trzyma i nie kupuje fajek przy dziecku, a nie odwala taką głupotę. Dziecko pewnie tego nawet nie zarejestruje, ale ludzie dookoła już tak. Poza tym mogła powiedzieć, że ma słodycze w domu/młoda wymarnowała swój limit na kupowanie głupot/cokolwiek i koniec dyskusji, niech się nawet spłacze kilka razy, takie jest życie i musi nauczyć się z tym żyć.

Nigdy nie mogłam zrozumieć jak mama nie chciała mi kupić żelek czy lizaka, bo "w domu czekolada leży". No i co mi po tej czekoladzie skoro w smaku ani trochę nie przypomina lizaka, a ja właśnie na lizaka miałam chęć.

jakasnazwaniewiem - zgadzam się z Twoim komentarzem. Wystarczy użyć jednego, adekwatnego do sytuacji i czytelnego dla wszystkich argumentu, nic więcej. A dziecko cóż... musi się nauczyć, że próby wymuszania nie prowadzą do osiągnięcia celu.

Nie rozumiem. Przecież w taki sposób uczysz dziecko, że robienie cyrku w sklepie to świetna metoda. Dlaczego nie pogadałaś z nim i nie przypomniałaś o słodyczach, które czekają w domu? Nawet jeżeli nie przestałoby krzyczeć, to może chociaż ludzie z kolejki przestaliby mieć te jakieś-tam miny. No chyba, że mieli je dlatego, że dziecko zachowywało się w ten sposób i zwyczajnie uznali je za rozpuszczone jak dziadowski bicz, co też wcale by mnie nie zdziwiło.

ad13 wiesz, tak to prawda, dziecku można zawsze wszystko wytłumaczyć, np. taki trzylatek to już praktycznie dorosły jest. Każde dziecko jest inne. Czasami, w wieku trzech lat jest takie, że możesz zrobić mu koszmarny cały dzień, bo dostało jabłko w kawałkach, a chciało w całości. Wytłumaczenie czegokolwiek graniczy z cudem, a jeszcze jak dojdzie do tego długa kolejka to już w ogóle koszmar... Tak, jestem złą matką, bo chcę odobiny spokoju w sklepie, a jeszcze ludziom mam po drodze tłumaczyć swoją sytuację, że dziecko ma słodycze w domu. Ja nie mam na przykład na to kompletnie ochoty ani czasu aby obcym ludziom coś tłumaczyć. Gdyby to było coś drogiego to bym nie kupiła. Autorka też przyczyniła się do tego, że pokazała temu dziecku, że może wymuszać w sklepach i jeszcze pokazała jaka ta matka jest zła, bo dziecku słodyczy nie kupiła. Błagam nie wchodźmy w kompetencje rodziców jak nie znamy sytuacji, ktoś w komentarzach wyżej napisał, że nie należy się wtrącać jak dziecku nie dzieje się krzywda, a chyba dziecko nie zaznało krzywdy z braku słodyczy.
Papierosy natomiast mogła kupować nie dla siebie, a dla kogoś znajomego, kto jej za nie ma oddać pieniądze. Jak ja bym wychodziła do sklepu i sąsiadka poprosiłaby mnie o kupno papierosów, to dlaczego miałabym jej ich nie kupić.
Odnosząc się natomiast do rozpuszczania jak dziadowski bicz, w domu, przed wyjściem do sklepu zawsze mówię synowi, że dzisiaj nie kupujemy słodyczy ani zabawek. Tłumaczę mu, że jak spodoba mu się jakaś zabawka w sklepie to niech mi ją pokaże i na najbliższą okazję mu ją kupię, bo zabawki kupuje się na jakąś okazję, ale dziecko to jest tylko dziecko, to nie jest maszyna, którą zaprogramujemy jak jakiegoś robota. I wyobraź sobie, że moje dziecko w domu jest niezwykle inteligentne i mówi, że tak, nie kupujemy słodyczy, bo mamy, a w sklepie mogę mu powtarzać, że mamy, ale on tego nie rozumie, a jak ma mi się kłaść na podłodze w sklepie i robić cyrk to już wolę poświęcić te 3 zł i mieć spokój.

Świetnie, tylko bierz pod uwagę, że to sytuacja rozwojowa - każde ulegnięcie powoduje kolejną taką akcję, a im więcej ulegasz, tym więcej dziecko wymusza - czysty behawior, który działa tak samo u trzylatka, jak u psa, a dokładniej warunkowanie instrumentalne. I nie, to z wiekiem nie ustaje, tylko się nasila, ewoluując w postawę roszczeniową. W pewnym momencie rodzic przestaje mieć wpływ na dziecko i wtedy zaczyna się bieganie po specjalistach, bo sobie nie radzi, zupełnie nie rozumiejąc, że sam tę sprężynę nakręcił. I z takimi dziećmi jest później kupę roboty, a wymagania rodzica oczywiście wielkie. Skąd wiem? Bo się tym kiedyś zawodowo zajmowałam.

Chodziło mi również o to, że wystarczy użyć nieco innego argumentu, żeby ludzie z kolejki przestali "patrzeć złym okiem", co jest istotne o tyle, że odbierasz to jako presję i temu ulegasz. Nie o jakieś rozbudowane argumenty i dyskusję z małym dzieckiem.

Właśnie, notabene błąd wychowawczy zadział się bo "ludzie patrzą" coz nie każdy rozumie że w miejscach publicznych należy się zachowywać życzliwie (reagować na krzywdę, ale serio to nie ta sytuacja, dziecku nic się nie działo, ew uśmiech, rozmowa o pogodzie z nieznajomymi np w kolejce, jeśli widać że obie strony mają z tym luz) ale to tyle i aż tyle. W drugą stronę - po co się przejmować nachalnymi spojzeniami?

Ja natomiast uważam, że nie należy się wtrącać tam gdzie nas nie zapraszają, czyli uważasz, że nie kupienie w sklepie dziecku batonika to jest zbrodnia i należy je przed taką matką chronić. Dobrze, że Autorka nie wezwała jeszcze policji na tę kobietę. W dodatku śmiała kupić papierosy 😱. Ja też i to nie raz kupowałam papierosy w sklepie i to będąc w ciąży (swoją drogą to dopiero zbrodnia, dobrze, że nie spotkałam w sklepie Autorki), jednak nie dla siebie, tylko dla mojego taty, ja nigdy nawet papierosa nie spróbowałam. Uważam, że ta kobieta nie miała też w obowiązku tłumaczyć się w sklepie ze swojej decyzji, czy kupiła dziecku batonika, czy nie i dlaczego. Ja też czasami mówię, że mamy mało pieniążków, bo tak najszybciej i najłatwiej wytłumaczyć, a innym razem kupuję to co chce dziecko (w granicach rozsądku oczywiście) by mieć spokój w sklepie. Wiem, że źle robię, że spełniam zachciankę dziecka, bo powinnam być nieugięta, ale każdy jest tylko człowiekiem.
Co innego gdyby to dziecko było przez matkę szarpane, bite, miało ślady pobicia lub było wyzywane wtedy wiadomo, że należy wkroczyć i chronić dziecko.
Pani natomiast pochwala autorkę za to, że nazwała kobietę na ulicy gównem?