#1tnIv
Od pól roku wszystkim z rodziny radzę, żeby się zbadali - taka prewencja pozwoliła na szybkie zdiagnozowanie mamy, po operacji ma się dobrze. Rodzina od strony mamy jest liczna, mam kilkanaścioro sióstr/braci ciotecznych, którzy maja dzieci, które mają dzieci. Przekonałam kilkoro na badania genetyczne. Idą razem, rodzina - w kupie siła. U jednego ukazały się zmiany, reszta zdrowa, do kontroli za rok.
I mimo że nowotwór jelita grubego pojawia się zwykle po 40 roku życia, życie dało mi jedną szansę na kilkadziesiąt tysięcy - mam to. Poszłam na badania w tajemnicy - mając 25 lat, okazało się, ze jestem w stadium pozwalającym jedynie na resekcje dużej części jelita grubego, pozostawiającym mnie z workiem stomijnym. Tak na wszelki wypadek, gdyby mi się zachciało żyć po utracie połowy rodziny, chorej mamie, problemami osobistymi i depresji, którą dopiero postanowiłam leczyć. Na życie z 'wyrokiem' się nie zgadzam.
Przykro mi, kiedy myślę ze spokojem o własnej śmierci. Śmierci pod warunkiem, że moi rodzice już nie będą żyć. Nie chcę im robić przykrości własną śmiercią, ale wciąż nie potrafię powiedzieć im prawdy. Może się domyślą, oboje są lekarzami...
To trochę nie fair wobec nich. Myślę, że powinnaś im powiedzieć.
Dołączyłaś do Anonimowych w moje urodziny 😊.
Nic ważnego, po prostu lubię zbiegi okoliczności
@grzejniczek i co kogo to obchodzi XD
@grzejniczek
Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!
@grzejniczek ja też lubię analizować takie rzeczy. 🤔
mam pytanie w zadnym wypadku nie zlosliwe.Czy mialas wczesniej jakiekolwiek objawy? U mnie w rodzinie byl przypadek raka jelit grubego i zastanawiam sie czy powinnam się zbadać?
Wszystko zależy w jakim wieku Ty jesteś, w jakim wieku ten ktoś miał nowotwór.
Czy powinnaś się martwić? Raczej nie, dziedziczny rak jelita grubego to tylko ułamek w porównaniu do tych niedziedzicznych. Czy powinnaś się badać? Jeśli nie masz 50 lat i nie masz żadnych większych objawów to raczej możesz być spokojna.
W rodzinnych nowotworach właśnie występuje ten problem, że z pokolenia na pokolenie nowotwór rozwija się coraz w młodszym wieku.
Wolisz umrzeć niż żyć z workiem?? Dziwię Ci się Autorze, że chcesz poświęcić największy skarb jaki mamy - ŻYCIE, bo boisz się stomii. Zdaję sobie sprawę, że stomia brzmi przerażająco, ale można z nią godnie i szczęśliwie żyć.
Znam kobietę, 35 letnią, która od 15 lat ma stomię (uległa wypadkowi, który uszkodził jelita). A. ze mną pracuje - i to bardzo aktywnie, ma męża i trójkę dzieci, podróżuje. Jest szczęśliwą, spełnioną kobietą. Ubiera się świetnie, jest duszą towarzystwa. Dopóki nie powie ci, że ma worek - nie zorientujesz się. Mówiła mi kiedyś, że początkowo było ciężko, buntowała się, nie umiała jej pielęgnować, nie wychodziła z domu. Z czasem nauczyła się żyć na nowych warunkach.
Są fora dla ludzi ze stomiami, spotkania, szkolenia - poczytaj, nie poddawaj się i żyj.
Mam 25 lat 1.5 roku temu usunęli mi całe j. grube. Od samego początku żyje bez worka stomijnegi. Poza częstyszymi wizytami w kiblu, brakiem produktów mlecznych w diecie i fajek żyje normalnie. Polecam profesora Dzikiego z Łodzi
Mój tata ma raka jelita grubego, idzie żyć z workiem stomijnym uwierz mi. Polecam Wielkopolski ośrodek onkologii w Poznaniu, oni tam cuda robia. Nie łam się, będzie dobrze.
Nie rozumiem, stomia to dla ciebie wyrok i chęć śmierci? Życie ze stomią jest całkiem normalne i komfortowe pomimo ogólnego stereotypu.
A czy przypadkiem stomii nie wyłania się tylko na określony czas?
Stomia może być wyłoniona na określony czas, ale stomie ostateczne także są (i chyba wyłania się je częściej).
J-pouch. Mówi Ci to coś?
To jest życie
Nie odbieraj sobie chwil,naprawdę
Ale jeżeli to dla Ciebie taka hańba-chodzić coś z czym bardzo wiele osób żyje swietnie na codzień