Dziesięć lat temu, jako niewinny, absolutnie niedoświadczony w sprawach uczuciowych licealista, uganiałem się za jedną dziewczyną z sąsiedniej klasy. Poszliśmy na parę randek, do kina i takie tam. Czułem, że coś między nami zaiskrzyło. Można by rzec – wyczytałem to z jej oczu. Nie myliłem się – podczas jednego ze spotkań powiedziała mi, że szalenie jej się podobam i że bardzo by chciała stworzyć ze mną swój pierwszy poważny związek, ale jedna rzecz sprawiała, że sprawa z góry skazana była na porażkę. Otóż ona miała na imię Michalina, a ja Michał, więc brzmiałoby to trochę niepoważnie i psiapsióły na pewno by jej dokuczały…
Dodaj anonimowe wyznanie
Mam w rodzinie Michala i Michalinę, Stanisława i Stanisławę też. Tyle że są dojrzalsi.
1. Jeśli powód jest prawdziwy, to uwierz, nic nie straciłeś.
2. Jeśli to była głupia wymówka, bo nie wiedziała jak zakończyć znajomość, to również nic nie straciłeś.
Także same plusy.
To trzeba było sobie zmienić na Ildefons tak jak Rutabo.