#I99O6
Mój brat przeszedł na świat w czasach, gdy aborcje przeprowadzało się wieszakiem, w tajemnicy przed światem, w strachu, w cierpieniu. Moja mama miała już trójkę dzieci i jedynie strach przed osieroceniem nas sprawił, że mama się nie odważyła na ten krok. Urodziła naszego brata i to był dzień, który zamienił nasze życie w piekło. Brat urodził się bardzo chory, z szeregiem upośledzeń, od wodogłowia, przez rozszczep kręgosłupa, po całkowitą ślepotę i głuchotę. Lekarze od początku przewidywali, że nie przeżyje pierwszej doby. Ale przeżył nie tylko pierwszą dobę, ale i 10 kolejnych lat. Nigdy nie powiedział ani słowa, nigdy się nie uśmiechnął, całe życie spędził w łóżku.
Moi rodzice poświęcili całe swoje dotychczasowe życie na opiekę nad dzieckiem. Mama musiała zrezygnować z pracy i zamknąć swoją firmę, która była dla niej wszystkim. Tata również musiał zmienić pracę na taką, która umożliwiała mu częste wyjazdy. Zaczęły się rehabilitacje, 24-godzinna opieka, wyjazdy na specjalistyczne turnusy, szukanie pomocy, gdzie tylko się da. Tygodnie, a nawet całe miesiące spędzane w szpitalach. Niewiele rodziców pamiętam z tamtych czasów. Nigdy nie mieli czasu dla mnie ani rodzeństwa. Miałam 8 lat, gdy musiałam dorosnąć, zająć się sama sobą, nauczyć się sprzątać, gotować, przewijać i karmić brata. Moi rodzice nie mieli czasu na mój ból, mieli swój własny, o wiele głębszy. Przez cały czas kombinowali, w jaki sposób zdobyć pieniądze na leczenie. Wtedy jeszcze nie było internetu, nie było zbiórek.
Mój brat przeżył 10 lat. Cały ten czas przeleżał w łóżku, nigdy nie nauczył się mówić, komunikować ze światem, reagować na innych. Jego krótkie życie było wypełnione szpitalem, operacjami, rehabilitacjami, ale przede wszystkim bólem.
I wiecie co? Gdy umarł, wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. Moja mama płakała często przez te 10 lat, ale po raz pierwszy w jej łzach nie było rozpaczy, tylko prawdziwa radość. Pamiętam mojego tatę, gdy przyszedł do nas tego samego dnia i jego pierwszym słowem było "przepraszam". Później, o wiele później, wytłumaczył nam, czym były te przeprosiny. Tym, że nie dał nam takiego dzieciństwa, na jakie zasłużyliśmy. Że nie dał nam tyle uwagi, miłości, a przede wszystkim spokoju. Płakaliśmy wszyscy, ale to były łzy szczęścia. Do dziś pozostało to naszą rodzinną tajemnicą.
To jedno życie, o które tak walczycie, zniszczyło pięć innych żyć, zniszczyło naszą psychikę. Zniszczyło mamę, która musiała zrezygnować ze swoich marzeń i szczęścia. Zniszczyło tatę, który popadł w alkoholizm.
Zniszczyło mnie i moje rodzeństwo, bo żadne z nas nie chce mieć dzieci.
A mi pozostał ogromny żal w sercu. Żal do polityków, do systemu, do ludzi. Mam żal o to, że to jedno "życie" jest ważniejsze od żyć nas wszystkich.
Może niech każdy przeciwnik aborcji adoptuje takie dziecko na co najmniej rok i przemyśli sprawę jeszcze raz.
A zwolennicy imigracji przyjma pod swój dach terrorystów. Zwolennicy rozdawnictwa socjalnego niech rozdaja ze swoich itp, itd.
Nie zdziwiłoby mnie, gdyby się za to zabrali.
Rutabo, jak dla mnie to ty jesteś terrorystą, a nie przeciętny imigrant.
SokoliWzrok, to tak nie działa. Ci, co zazwyczaj dobrze sobie radzą, zwykle są niepełnosprawni od jakiegoś czasu, a nie od urodzenia. Poza tym zazwyczaj jak jest szansa, że dziecko będzie miało szanse względnie prawidłowo funkcjonować, to się o nie walczy. Całkowicie zgadzam się z autorem wyznania. Dla ratowania jednego życia poświęcono życia kilku innych osób, a osobie ratowanej dano kilka lat cierpień. I w zasadzie tylko cierpień, nic więcej.
Sokoli sorry, ale jest roznica pomiedzy zlepkiem tkanek bez wyksztalconych funckji zyciowych i przewodnictwa nerwowego a zabiciem czlowieka
no i jest roznica miedzy plodem, ktory bedzie warzywem, a WYSOKOFUNKCJONUJACYM niepelnosprawnym
Wydaje mi się, że zabrakło by niepełnosprawnych dla każdego po jednym. Ciężkie wady genetyczne to jedno urodzenie na kilka tysięcy, za to imigrantów wystarczyłoby dla każdego.
Nigdy nie zrozumiem tych postów typu "a zwolennicy aborcji niech powiedzą dzieciom z zespołem downa że nie powinny żyć". Dlaczego nie powinny? Przecież ich rodzice zdecydowali się na to życie. Gdyby aborcja była legalna, to nikt nie kazałby nikomu się jej podejmować.
Tak, dokładnie tak powinno być. Jeśli jesteś zwolennikiem stwarzania problemów, to albo mniej na nie rozwiązanie albo bierz je na klatę- ale sam, a nie decyduj, że konsekwencje powinni ponosić inni w ramach twojego światopoglądu.
@Hvafaen Dobra, dobra, wszyscy wiemy kim sa potomkowie UPA.
Boruta, na twoim miejscu nie byłabym taka pewna. Nawet nie masz pojęcia ilu morderców z wolynia przyjechało do Polski posługując się dokumentami zamordowanych na Wołyniu Polaków.
Zresztą kto wie czym się parali twoi przodkowie.
Zmuszanie do urodzenia chorego dziecka lub dziecka z gwałtu to wlasnie przemoc, terroryzm. To pozbawienie praw kobiety. To tak jakbyś ty nie mógł decydowac o swoim siurku, bo grupa leśnych dziadków by przepchnela przepis, że masturbacja to zbrodnia.
Nie żebym od razu twierdziła, że cała historia jest zmyślona, jednak zastanowiło mnie to zdanie:
"Mój brat przeszedł na świat w czasach, gdy aborcje przeprowadzało się wieszakiem, w tajemnicy przed światem, w strachu, w cierpieniu."
Czyli właściwie kiedy? W czasie wojny, że nie było dostępu do lekarza i gabinetu? Chyba, że urodził się nie w naszym kraju, bo w Polsce, od roku 1932 aż po dziś, aborcja ze względów medycznych zawsze była możliwa, a w czasach od okupacji niemieckiej do roku 1993, takie wskazanie nie było do jej przeprowadzenia w ogóle potrzebne.
Od 1950 do 1956 aborcja była możliwa (zdrowie, gwałt, kazirodztwo, nieletniość), ale mniejsza z tym, bo zapewne nie o te czasy chodzi.
Dalej nie całkiem mi się to składa - założyłam, że kobieta wiedziała i dlatego właśnie rozważała aborcję, bo tak poważne wady płodu raczej nie mają szans być niewidoczne w badaniach, a wtedy de facto mogła przerwać ciążę całkowicie legalnie (więc tu mi zgrzytnęło).
No ale może faktycznie myślała o aborcji, bo zwyczajnie nie chciała kolejnego dziecka, lekarz z jakiegoś powodu zataił prawdę, nie badała się, czy inny dziwny przypadek nastąpił, że dziecko dopiero po urodzeniu okazało się chore.
Z tym podziemiem po samym 1993 aż tak źle nie było (przynajmniej jeszcze przez następne 10 lat), cichaczem - owszem, ale niekoniecznie zaraz w warunkach polowych. Niektórzy lekarze, zajmujący się tym wcześniej mieli gabinety prywatne, gdzie przeprowadzali takie zabiegi za odpowiednią opłatą (info szło pocztą pantoflową). Wiem też, że i w szpitalu czasem było to możliwe (jeżeli ktoś miał znajomości). No ale pewnie z upływem lat rzeczywiście była to coraz bardziej ryzykowna sprawa.
Jeżeli własna firma, która była całym światem i turnusy rehabilitacyjne dla osób z takimi głębokimi niepełnosprawnościami, to raczej po 1993. I nieprawda, że zawsze można było wykonać aborcję ze wskazań medycznych - ile kobiet było tak zwodzonych, że było już za późno, albo wszędzie im odmawiano zabiegu.
Natomiast ten "ratunek" zniszczył 6 żyć, nie pięć. Brat przeżył najcięższe piekło. Mówię to jako osoba z przewlekłym bólem (20 lat) tak silnym, że nie działa fentanyl. A ja dobrze słyszę, trochę jeszcze widzę, mówię...
Didja, wiem, dlatego napisałam:
"może faktycznie myślała o aborcji, bo zwyczajnie nie chciała kolejnego dziecka, lekarz z jakiegoś powodu zataił prawdę, nie badała się, czy inny dziwny przypadek nastąpił"
Z tymi turnusami i firmą rzeczywiście - masz rację.
@ad13, Expad, moja sasiadka w 80 latach, wieszakiem sie malo nie zabiła (cale osiedle o tym gadalo, miala juz 4 dzieci)
Dokładnie, kiedyś był nieograniczony dostęp do aborcji, więc wygląda na to, że całe wyznanie to jakaś proaborcyjna bzdura.
noooo wlasnie logiczne jest, ze po roku 1993? przed "kompromisem"
wczesniej aborcja byla legalna
co do tego czy wiedzial nie ma pewnosci, z badaniami prenatalnymi bylo roznie, zaleznie od okresu, sprzetu, miejscowosci
o jaaa didja, tulam cie, tak mi przykro...
sarna tobie juz mowilam- ile takich dzieci wychowujesz? przy ilu pomagasz?
wez takie na pol roku to bedziemy mogly pogadac
Sarna wychowuje setki takich dzieci ale na odleglosc. Zapytana o to jak pomaga odpowiedziala, ze zabijac nie mozna i tyle bylo z rozmowy. Sarna tak pomaga, ze jest przekonana, ze kazdy niepelnosprawny otrzymuje zadowalającą pomoc a teraz dostaną lepszą.
no prosze, to sie nazywa "adopcja duchowa" xd
bezstresowo
Sumienie czyste, rączki też a ktoś inny niech się zajmuje "problemem".
To jest dokładnie to, co ja zawsze tutaj na ten temat piszę. Znam z doświadczenia, bo mój stryj jest niepełnosprawny (porażenie mózgowe dziecięce), mój dziadek się "wymeldował" z tego świata ponad 20 lat temu, a mój ojciec 8 lat temu, także babci ewentualnie ja pomagam.
Akapit z aborcją wieszakiem jest niepotrzebny, natomiast pozostała część jest jak najbardziej prawdziwa, bo znam to ze swojego życia. Tyle, że twój brat przeżył 10 lat w stanie wegetatywnym, a mój stryj 43 w jako takim (choć też trudnym).
no i wlasnie dlategotez o tym trabie od lat, ale wyzywaja mnie od Hitlerow i innych
swiadome rodzenie uposledzonych/chorych dzieci jest bestialstwem wobec tych dzieci- bo zaspokaja jakas chora potrzebe rodzica do umartwiania sie kosztem cierpienia takiego dziecka (no nie wiem, jakos bardziej milosierne wydaje mi sie usuniecie plodu zanim wyksztalci mozliwosc czucia bolu niz patrzenie na cierpienie u umieranie dziecka ze sprawnym przewodnictwem nerwowym), stosowania martyrologii i robienia z siebie ofiary
a robienie kolejnego w takiej sytuacji jest bestialstwe wobec niego, bo pomaga przy chorym ordzenstwie odkad nauczy sie chodzic
pol biedy jak ma odwage sie potem odciac i usamodzielnic, ale jesli nie to czesto poswieca swoje zycie i szczescie by przedluzyc wegetacje siostry czy brata
albo pilnowac go 24/7 z oczami w dupiu, jak opisywana tu kiedys historia 15letniego chlopaka z ZD, ktory zesral sie do lozka i to rozsmarowal po scianach...
Bazienka, ale mówisz prawdę, inni są zbyt ograniczeni jeśli tego nie rozumieją. Jeśli dziecko ma przyjść na ten świat i cierpieć to niech nie przychodzi wcale.
Nie wiesz o mnie nic, mały człowieku Ale zakładaj więcej multikont, skoro pomaga ci to zdobyć pewność siebie.
Wiem o czym mówisz.
Mam w rodzinie osobę niepełnosprawną, totalna roślinka, ale żyje już ponad 20 lat.
Każdy kto mi mówi, że takie dzieci też muszą żyć, proponuję, że oddam swojego krewnego jemu na chociaż tydzień. Wtedy nagle zmienia się temat rozmowy.
No cóż..
Typowe dla debili prolife. Pierwsi do ujadania, ostatni do poniesienia odpowiedzialności za to szczekanie.
Łatwo się gada: "urodz i oddaj"*, ale to nie eliminuje problemu, bo wtedy ktoś inny musi się zająć rośliną. Oczywiście ten ktoś, to żaden prolife, bo oni tylko mądrzy w necie.
*już pomijam kwestie obciążenia organizmu matki ciążą i porodem, które nie przypominają zaparć po kebsie.
Bardzo wspolczuje Tobie oraz Twojej rodzinie. Osobiscie nie wierze w zadna religie ale mysle sobie ze dusza jest, jak taki zblakany swietlik. Ze gdyby Twoja mama mogla dokonac aborcji, to ta dusza moglaby wejsc w zdrowe cialo na przyklad. Bo jesli dusza dla czlowieka ma ten rozmiar oraz ludzie pamietaja czasem przeszle zycia to moze trafic na lepszy grunt. Tego typu wyznania uwazam nie za prowokacje albo popueranie tezy (podobnie jak skrajnie odmienne) ale bardziej “wyplywaja” i ludzie chca sie podzielic w dobie tego co sie teraz dzieje. Ja jestem za wyborem zgodnie z wlasnym sumieniem, aby dziecko bylo chciane. Zdrowe czy nie.
ciekawa teoria z tym swietlkiem :)
Życie jest jedno, wszystkie te hsitorie o ludziach pamiętających poprzednie zycia to kłamstwo, tacy ludzie oszukują dla pieniędzy i rozgłosu w mediach.
Obrońcom życia to i tak nie przemówi do rozsądku, bo takowego nie mają. Bo "życie jest święte", bo "tak mówi biblia". Już pomijając, że żaden z nich nie przeczytał tej biblii, bo by wiedzieli, że mówi ona zgoła co innego. Hipokryci.
Ja jestem za wolnym wyborem kobiet i szlak mnie trafia jak słyszę co wymyślają w tym kraju. Czekać tylko aż zabiorą nam prawa do głosowania, do pracy i pyk znajdziemy się w "opowieściach podręcznej". Strach myśleć.
Żyjemy w zacofaniu uhhhh
Hmm, tak wlasciwie to analogii coraz wiecej. Tam tez nie zdarzylo sie nic z dnia na dzien.
Corazwiecejpustki - pamiętam, że w serialu zaczeło się właśnie od małych rzeczy. Typu kobiety, żeby kupić leki antykoncepcyjne potrzebowały podpisanej zgody faceta. To będzie znak;p jeśli to zacznie iść w tą stronę to spierdzielam z tego zacofanego kraju.
Tak mówisz, bo nie wiesz co by było, gdyby Twoja matka usunęła ciążę. Myślisz, że to rozwiązałoby problem tak jakby nigdy nie była w tej ciąży? Jeśli jest przeciętnym zjadaczem chleba to nie zapomniałaby o tej aborcji do końca życia. Jak wtedy wyglądała by wasza rodzina? Może wtedy to ona popijała by po kątach? Może obwiniała by ojca, że nie dał jej wsparcia? Może ojciec znalazł by sobie kochankę na boku? Może obwiniali by Ciebie i karali za to, że ty się urodziłaś i jesteś zdrowa a tamten " biedny, chory" został zabity. Nie wiesz co by było, gdyby zrobiła aborcję. Zakładasz tylko, że byłoby tak samo minus problemy z bratem- jednak nie możesz mieć pewności. Twoi rodzice zrobili to co do nich należało- walczyli o życie dziecka, przegrali- ale nie ze swojej winy. Tak się zdarzyło, że mają chore dziecko, tak skumulowały się geny, że brat się urodził chory- taką masz rodzinę. Z tej ciężkiej próby życia wyszliście wspólnie jako rodzina, być może silniejsi, niż gdyby się to nie zdarzyło, być może nauczyłaś się być odpowiedzialną i zaradną, dlatego , że miałaś właśnie życiowe problemy, kiedy byłaś dzieckiem. Brat nie był temu winny. Gdyby urodził się zdrowy a zachorował na raka w wieku 5 lat Twoje życie wyglądało by bardzo podobnie. Życie takie właśnie jest.
Fantazji to pewnie niejeden Ci zazdrości...
Tak... na pewno nie rozwiązałoby to problemu wcale, no ani trochę. Bo przecież jak nie taka trudność, to mogłyby ich dotknąć jakieś inne. Z pewnością byłoby tragicznie, a było wręcz wspaniale i powinna się cieszyć z tego daru losu, który jej rodzina dostała. Więcej, może nawet jej chory brat powinien być wdzięczny za swoje cierpienie i cierpienie najbliższych, bo ono przecież uszlachetnia!
"Myślisz, że to rozwiązałoby problem tak jakby nigdy nie była w tej ciąży?"
Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak wiele kobiet usunęło kiedyś (raz lub więcej) ciążę. Widzisz je codziennie, są w Twoim otoczeniu, mijasz je na ulicy i nawet do głowy Ci to nie przyjdzie, bo... one nie różnią się zupełnie niczym od innych, nie są latami zdołowane, nie rozsypało im się z tego powodu życie, żadne kataklizmy nie nastąpiły i piorun z nieba ich nie raził. Podjęły w pewnym momencie trudną decyzję, za którą później nie raz sobie podziękowały i funkcjonują sobie zwyczajnie dalej, zupełnie normalnie. (Życie takie właśnie jest.)
do ad: Domyślam się że jest ich wiele... Nie zakładam, że mają to wyryte na twarzy. Zakładam jednak, że każde ludzkie poczynanie zostawia na człowieku ślad, mimo, że chwilowo wydaje się mu, że osiągnął korzyść. I to, że 25 letnia studentka usunęła ciążę i do 35 roku życia o tym nie myślała, nie oznacza, że jak będzie miała 45 to nie będzie się codziennie zastanawiała co by było gdyby tego nie zrobiła, musiałabyś się zapytać tych kobiet, które mijasz na ulicy i które już mają 50+ co sadzą o tej aborcji, której dokonały.
Wybacz, ale to jest Twoja własna teoria i zupełnie niczym nie poparta. Ja przynajmniej znam/znałam trochę takich kobiet, z pokolenia mojej matki i mojego. (Pokolenie moich rodziców to 65-75 lat, moje 40-50, czyli lata kiedy aborcji było naprawdę sporo.)
Poczytaj choćby w necie wyznania takich kobiet po latach, pojawiło się ich ostatnio sporo, na fali tematu obostrzeń. Nie wiem jak wkleić link, by algorytm go nie ukrył, spróbuję z odstępem po https:, więc proszę, masz tutaj takie jedno:
https: //oko.press/ginekolog-zapytala-chce-pani-tej-ciazy-normalne-pytanie-dzisiaj-nie-do-pomyslenia-mialam-aborcje/?utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR2BPMqTRi3hJeEI8tkz
Oczywiście mam na myśli legalne aborcje, bo w tamtych czasach wystarczyło powiedzieć, że nie chce się tej ciąży, ew. ma się trudną sytuację życiową, więc również moje rówieśniczki ich dokonywały.
Wkleję jeszcze dane, przytoczone w tym artykule:
"Badania CBOS z 2013 roku pokazały, że między 1/4 a 1/3 Polek dokonało w życiu przynajmniej jednej aborcji."
"to między 4,1 a 5,8 miliona kobiet"
Nie jest to więc żaden ewenement.
Tekst pod propagandę.
Do kogo masz pretensję? Nie masz na to wpływu jakie dziecko się urodzi. Tak samo możesz się żalić że idąc pieszo uderzył w ciebie piorun. I co będziesz miał ogromny żal do chmury że jebła cie piorunem? Będziesz miał żal do polityków że nic z tym nie zrobili? Wpadniesz w alkoholizm i zrezygnujesz ze swojego szczęścia?
Przykro mi ale taki los cię spotkał.
W tym wszystkim chodzi o to żeby być wolnym i mieć wybór.
Odnosząc się do aborcji każdy powinien mieć wybór czy usunąć dziecko czy nie.
A nie o to żeby się pierdolić z kim popadnie a później sobie usunąć, bo to jest moje prawo.
Tyle badań się teraz robi, że niewiedza jakie dziecko może się urodzić, to tylko zwykła ignorancja ze strony rodzica. Piorun nie daje żadnych oznak, że jesteś jego następnym celem. A badania mogą ładnie pokazać co cię czeka.
W PRL-u problem z aborcja byl wylacznie finansowy. Prywatna wizyta (droga) u ginekologa i po sprawie. Nie bez powody domy tych lekarzy nazywano: "Willa, pomnik nienarodzonego dziecka."
Chyba po 93r., a nie w PRL ;]
W PRL szło się do lekarza państwowo, mówiło, że ma trudną sytuację życiową i po problemie.
W PRL dokonanie aborcji nie stanowiło żadnego problemu.
Może medycznie było łatwo, idziesz i po sprawie. Ale ludzie zapominają o czymś co wtedy było ważniejsze. "A co sąsiad powie, co jeśli całemu osiedlu rozgada? A jak ja wytłumaczę mojej bogobojnej ciotce że usunełam dziecko? A co jeśli mnie wydziedziczą za to?" Wtedy ludzie po prostu bardziej sie bali o to, że nie ważne czy dziecko się urodzi czy nie, i tak będą mieli zjebane życie. Nie bez powodu mamy teraz ten cały siajs i zakazy aborcji.
karinuredo, jak się bali, to o tym nie mówili i tyle. Piszesz jakby ktoś musiał spowiadać się sąsiadce czy ciotce z tego, że był w ciąży, albo że nie poronił naturalnie.
"Badania CBOS z 2013 roku pokazały, że między 1/4 a 1/3 Polek dokonało w życiu przynajmniej jednej aborcji."
"to między 4,1 a 5,8 miliona kobiet"
Nie jest (a tym bardziej nie był) to więc żaden ewenement.