Ja sama wyszłam z bulimii. Także da się, ale oczywiście nikomu tego nie polecam - od tego jest psycholog.

Hm, ale autorka nie choruje na bulimię. Wymiotowała z przejedzenia, ale nie prowokowała tych wymiotów.

Deszcz skąd wiesz że nie sprowokowała? Po za tym regularne obżeranie się a potem wymiotowanie tego brzmi bardzo jak bulimia (tudzież inne zaburzenie odżywiania)

Tego, że ich nie prowokowała wnioskuję z całego wyznania.
Nie jest także nigdzie napisane, że wymiotowała regularnie, a samo zdanie "Jeżeli przyjdzie mi do głowy zjeść coś nieodpowiedniego w kosmicznej ilości, przypomnę sobie co przeżywałam tej nocy [...]" brzmi, jakby dopiero wtedy nastąpiła u niej swoista rewolucja żołądkowa.

Ja wyszłam sama. Prawie 3 lata wymiotowania po kilka razy dziennie, zmeczony organizm, zniszczone zeby, cieknaca krew z nosa. A potem przeszło.... nie samo. Poszłam do, pracy, która nie dawała mi dużo wolnego czasu, zamieszkalam z chlopakiem i zaczelam brać talbetki antykoncepcyjne (strach przez ciążą był większy niż wymiotowanie) i powolu powolu przechodzilo. Napady staly sie coraz rzadsze i w koncu przeszły. Jednak bulimia to "przyjaciolka" na całe życie. Mam świadomość że w każdej chwili może wrócić, a jak sie już raz zaczenie to ciężko przestać.