#aCcH7
Za kilka dni wracamy... do kawalerki, a on zostaje w trzypokojowym (moim) mieszkaniu. Takie prawo... mąż, bez udowodnionej przemocy, ma prawo mieszkać.
Przemoc jest różna, fizycznej były jedynie (?) incydenty, które na palcach jednej ręki można wyliczyć, za to psychicznej, którą tak trudno jest udowodnić... cóż, to była codzienność.
Córka (pięcioletnia) nagle, z dnia na dzień, przestała się moczyć w nocy, co według mojego jeszcze męża świadczy o tym, że ją odwadniam, młodszej zniknęły inne objawy psychosomatyczne...
Ja musiałam wypowiedzieć umowę o pracę ze względu na godziny i fizyczny brak możliwości odprowadzania i przyprowadzania dziewczyn do placówek. Mam kilkanaście lat pracy w edukacji żadnej innej. Szukam jakiejkolwiek pracy od-do i... w aktualnej sytuacji wydaje się to niemożliwe.
Mam rodzinę, dwie przyjaciółki, na które mogę liczyć. To tak bardzo cenne.
Co w tym anonimowego? W zasadzie nic, poza tym, że ciągle gonię za wyobrażeniem o kimś, kogo pokochałam; kogoś, kto jest niedojrzały; kogoś, kto sam ze sobą nie może dojść do ładu; kogoś, na kogo bym chciała móc liczyć.
Jestem dorosła, mam 40 lat i tak dużo widzę, tak dużo rozumiem, a nie umiem odciąć się od innych relacji, które tak wiele mnie kosztują.
Mam dwie córeczki, które wiem, że z jednej strony uratowałam, a z drugiej je zawodzę.
Bardzo, bardzo mało anonimowe, wiem. Za to mogę sobie tutaj bezkarnie wyrzucić to z siebie. Nie szukam rad, a hejt mnie nie rusza, więc po prostu, tak zwyczajnie wykorzystałam to miejsce, by to z siebie wyrzucić.
Kochana, tak są baby skonstruowane, że tęsknią za swoją drugą połówką. Nawet jak jest to ta bardziej nadgnita część pomarańczy :-)
Nie myśl o sobie źle. Jesteś dzielna i silna, nawet, jeśli tego teraz nie czujesz.
Jako pracownik edukacji rozumiesz, że za każde lekcje ktoś gdzieś płaci, a twoje okazały się wyjątkowo kosztowne. Oby skuteczne, tego ci życzę.
Zawsze ulegamy tym zludzeniom, inaczej czlowiek zwinalby manatki od razu, przy pierwszym czy drugim sygnale zamiast go tlumacyzc. A oni to wykorzystuja. To proces przemocy wlasnie, moze terapia ci pomoze?
I tak bardzo duzo zrobilas, jestem z ciebie dumna.
Wszystkie inne kobiety bedace w podobnej sytuacji goroco namawiam do zbierania dowodow- w dobie telefonow nietrudno nagrac przykre uwagi, zdobyc smsy, nagrac filmik, zrobic zdjecia urazom, wiec zamiast dziada tlumaczyc zbierajcie na niego teczke jesli odejscie po prostu od razu jest niemozliwe.
Wszystkiego dobrego ci zycze :)
syopień odrealnienia przemocowych parchów jest dla mnie niepojęty: własne dzieci chorują przez niego psychicznie, co widać jak na dłoni po jego odejsciu, a ten potrafi jeszcze obrócić tę sytuację w zaniedbanie ze strony matki... jak można być kimś takim i się samego siebie nie brzydzić?
Silna jesteś, że uciekłaś
Córki ci kiedyś za to podziękują
Wnieś pozew o rozwód, prawnik I próbuj się to pozbyć z mieszkania jeśli jest twoje
Przemoc psychiczna jest trudna - do dziś się wściekam, gdy sobie przypomnę, jak ktoś mi powiedział, że "ach, to była TYLKO przemoc psychiczna". Bo jak nie widać, to nie boli...
Jest Ci ciężko, ale zrobiłaś coś, za co Twoje dzieci będą Ci wdzięczne. Nie skazałaś ich na wieloletnie cierpienie i problemy w życiu dorosłym.
Trzymam za Ciebie kciuki.
Dzieci z rozbitych rodzin też mają problemy w dorosłym życiu. Ba, mają je nawet dzieci z normalnie funkcjonujących rodzin. Ale reszta sie zgadza.
Dragomir, Tylko skala problemów może się różnić. Jeśli z powodu dzieciństwa masz jazdy na psysze
szkoda że nie ma kategorii, ta by trafiła pod "uciekłam od okropnego męża odcinek 58454"
komentarze są i będą przewidywalne
ale może to fajne - nie trzeba się wysilać na nic nowego i można przepisywać te z poprzednich wyznań a nawet pożreć się z tymi samymi osobami po raz setny o to samo
Zgłoś przemoc fizyczną. Może krzywdzić inne kobiety. #x8gxf
Na pewno niczym go nie sprowokowałaś do takiego zachowania? Zastanów się i poszukaj winy także u siebie.