Obecnie mam 30 lat, urodziłam się i wychowałam w tzw. "rozbitej rodzinie", czyli wychowała mnie mama, bez jakiegokolwiek zainteresowania ze strony ojca. Mam dwójkę rodzeństwa w zbliżonym do mnie wieku. Jak łatwo można się domyśleć, moja mama musiała być i matką, i ojcem jednocześnie, a więc niejednokrotnie przetrzepała mi skórę... Nie wspominam tego dobrze, zwłaszcza że zdarzało się to bardzo często (na szafie leżał kij, po który często sięgała, gdy coś przeskrobałam). Bardziej natomiast zapadło mi w pamięć to, że często najzwyczajniej w świecie obrażała się na nas (mnie i moje rodzeństwo) i potrafiła kilka dni się nie odzywać bez podania przyczyny i dopóki cała trójka jej dzieci nie przyszła płacząc prosić o wybaczenie, nie odzywała się do nas. Za pyskowanie potrafiła stać nade mną i patrzeć jak myję podłogę i ciągle kazać mi poprawiać, bo gdzieś nie zrobiłam tego dokładnie. Kiedy chciała mnie "utemperować" kazała przynosić wszystkie zeszyty i przepytywała mnie do wczesnego rana ze wszystkich przedmiotów. Teraz z perspektywy czasu czuję, że w wielu sytuacjach chciała mnie upokorzyć... Swoim zachowaniem okazywała mi, że to ona ma nade mną władzę, słownie często mi ubliżała i czułam, że chce mnie sprowokować do dyskusji, żeby pokazać, że jest górą. Nie wiem, dlaczego to robiła.
Teraz gdy przypominam jej o tamtych czasach wypiera się wszystkiego, mówi, że wyolbrzymiam sprawy i przecież to normalne, że dzieci się chce w jakiś sposób nauczyć pokory.
Ostatnio nawet usłyszałam, że nie będzie ze mną dyskutować na ten temat, bo sama nie mam dzieci i dopóki ich mieć nie będę, to nie mam prawa wytykać jej, że była złą matką... Nie potrafię jej tego zapomnieć, a ona oczekuje, że teraz gdy jestem dorosła to możemy się przyjaźnić i dziwi się, że mam do niej chłodny stosunek.
Nie wiem już jak z nią rozmawiać o tym, co było kiedyś, a nie umiem jej wybaczyć. Nie tylko ja mam z nią słaby kontakt, moje rodzeństwo również słabo się z nią dogaduje.
Dodaj anonimowe wyznanie
Zacznij od tego, że wogóle przestań z nià rozmawiać. Jak możesz wogóle chcieć utrzymywać z nią jakikolwiek kontakt?
A mnie zdumiewa, czemu ludzie są tak zdziwieni, że ktoś chce mieć rodziców, jacy by oni nie byli.
Mnie moja mama też bardzo skrzywdziła, ale w inny sposób. Nigdy mnie nie uderzyła, ale przez całe dzieciństwo zmuszała mnie do chodzenia do kościoła, w wakacje nawet codziennie, do modlenia się rano, wieczorem, do tego każdego dnia różaniec, koronka, czytanie biblii, brewiaż, wszystkie majówki, różańce, drogi krzyżowe i gorzkie żale, i dużo dużo więcej. Gdy się buntowałam, dostawałam kary. W wakacje nie chciałam chodzić codziennie na mszę, więc mama zabroniła mi wychodzić z domu i koleżanki też miały zakaz przychodzenia do mnie. Myślę, że moja mama do dziś nie zdaje sobie sprawy jak bardzo mnie skrzywdziła, bo nigdy nie wróciłyśmy do tego tematu. Ale zmieniła się, wie, że nie chodzę do kościoła w ogóle, jak przyjeżdżam do domu rodzinnego to nawet wtedy nie proponuje wyjścia do kościoła, idzie sama. Wie też, że mieszkam z chłopakiem i nie planujemy ślubu, akceptuje to i jak przyjeżdżamy to szykuje nam wspólne łóżko. Mam teraz z mamą świetny kontakt i jest moją najlepszą przyjaciółką. Ja ogólnie nie jestem osobą, która długo rozpamiętuje krzywdy, wybaczam, bo jesteśmy tylko ludźmi.
To tak nie działa. Wyprowadziłam się z domu i nie odzywam się do nich od kilku lat, także oni do mnie też. Rodzeństwo na początku spoko, ale z czasem też ucichło. Podejrzewam, że "jestem wykluczona, bo zdradziłam rodzinę, nas**łam we własne gniazdo, jestem egoistką, wypięłam się du... itd; a ona przecież mi dała wszystko, tylko ja byłam nieposłuszna)
(ojca mam, jest posłuszny swej żonie, chyba dlatego że chce dotrzymać słowa danego przed ołtarzem. Tak po za tym jest na prawdę fajnym gościem i jestem mu wdzięczna, bo czułam że jest po mojej stronie)
To też tak nie działa. Myślisz, że miło jest spędzić życie mając ciagle żal do rodziców ? Ze takie ucięcie kontaktu spływa jak po kaczce ? Czasem lepiej przepracować pewne rzeczy na terapii, dojrzeć do wybaczenia i utrzymywać kontakt, jeśli ta osoba zachowuje się poprawnie. Wiadomo, że zawsze będzie pewien dystans. Ale warto spróbować.
Po co Nią, Ona piszesz wielką literą? Twoje, Ciebie, Wam, ale nie "MNIE". Dziękuję za uwagę.
Kiedyś nauczycielka mówiła, ze w ten sposób pokazuje się szacunek do osoby. Ale to się w tym wyznaniu chyba gryzie ;)
W ten sposób pisze się TYLKO w korespondencji. I tylko formy skierowane do drugiej osoby: Twoje, Ty. NIGDY nie pisze się w ten sposób o sobie: Mi, Moje; ani o osobie trzeciej: Jego, Jej.
Nie zawsze. Na przykład mając na myśli Boga, można napisać Jego, On itp. Również w tytułach np. Jej Wysokość.
boga nie ma
@NiebieskaSzafa - truli, medli, dipli 😁 Tak jest!!! Niektórzy nie rozumieją 😁
1
anvyles Boga nie ma, jest Motór!
Ale to mogła być tylko autokorekta. Ja też tak mam. Gdy często zaczyna się zdanie od takich słów czyli też wielką literą to następnym razem gdybyśmy używali tego słowa to samo przekręci I zmieni literę tą na początku na wielką.
Nie rozumiem właśnie takich osób. Współczuję
Niech się puknie w czoło jak się chce teraz przyjaźnić.,,kiedyś się nad tobą znęcałam ale teraz gdy jesteś już dorosła możemy spokojnie iść razem na zakupy i pogadać o naszych problemach. No kochaj matkę swoją wyrodna córko" Tak to widzę.
Jak ja bardzo Cię rozumiem.. moja była dokładnie taka sama. Pastwiła się nade mną psychicznie i fizycznie nie raz, choć ja akurat nie pochodzę z rozbitej rodziny. Wszystko na zewnątrz wyglądało jak w bajce, a ja byłam po prostu jej własnością, ofiarą, workiem treningowym.
Kiedy jej wypominam - mówi, że przesadzam, bądź że wymyślam i kłamię.
Niedobrze mi na jej widok, nie mam ochoty z nią rozmawiać, nie mam ochoty na nią patrzeć.. a ona udaje, że jest perfekcyjnie i chce się umówić ze mną na zakupy...
Przestań z nią rozmawiać dopóki z płaczem nie przyjdzie błagać cię o wybaczenie ;) A na serio - ogranicz kontakt jeśli tylko jest to możliwe, bo twoja matka wydaje się być osobą toksyczną a taką się nie przestaje być z dnia na dzień. Z tego co piszesz to ona nie widzi swoich błędów, a wręcz uważa swój sposób wychowywania dzieci za słuszny, więc pomyśl też czy chcesz, żeby miała kiedyś kontakt z ewentualnymi wnukami.
Żywię podobne uczucia do matki i wiele lat walczyłam o to, żeby zrozumiała pewne rzeczy.
Nie rozumiała.
Zerwanie kontaktu też nic nie dało. Bo ja byłam tą złą i bez serca.
Ostatecznie dwa lata temu w takim najwięlszym kryzysie zaczęłam chodzić na terapię i poczułam ulgę, kiedy terapeutka powiedziała, że było mi ciężko, potwierdziła moje uczucia do matki - że mogę je mieć.
W mojej mamie nic się nie zmieniło, ale ja zrozumiałam, że obiektywnie zadała mi cierpienie ale pewnie nigdy się do tego nie przyzna.
Kiedy rodzą się dzieci, jest jeszcze gorzej, bo zaczynamy zauważać, że nasze małe "ja" było skrzywdzone.
Plus jest taki, że jesteśmy świadomi naszych błędów i możemy zrobić coś konstruktywnego aby ich nie powtórzyć.
Powodzenia!
Wypisz wymaluj moja matka. Może nie biła, ale przemoc psychiczna była na każdym kroku. Teraz zdarza jej się powiedzieć coś w stylu "ja wiem ze nigdy nie byłam matką idealną" jakby to miało zmazac jej winy, ale z drugiej strony wypomnę jej coś co mi siedzi w głowie od dawna to nagle nie pamięta i wymyślam ;) szkoda energii na takie relacje, na świecie są setki innych ludzi wartych uwagi
W sumie się nie dziwię Twojemu ojcu, że zostawił Twoją matkę. Szkoda tylko, że zostawił was z nią jeżeli wiedział jakim typem człowieka ona jest.
Nie warto. Skoro była dla was okropna jak byliście dziećmi to teraz bądźcie dla niej tacy samy. Po co nerwy sobie psuć.