1. Autor mógłby diagnozować 6/7 pacjentów dziennie, gdyby był onkologiem i patomorfologiem zajmujący się oceną histopatologiczną, a wtedy rzeczywiście taka jak 6-7 dziennie byłaby możliwa, gdyby mówić o wszystkich nowotworach u dzieci. Dodatkowo nie wiemy czy wypowiada się jako osoba pracująca w naszym kraju, a gdyby pracował w ośrodku o najwyższym poziomie referencyjności, To dlaczego by nie - wtedy jest to prawdopodobne. Oczywiście mówić „ja diagnozuję” jest tu pośrednie, ponieważ on ocenia, opisuje tkankę, podaje możliwe wywodzenie się tkanki zmienionej nowotworowo i podaje rodzaj nowotworu, ale tak też często się mówi „ja diagnozuję”, mimo że większości tych pacjentów na oczy nie widział.

2. W społeczeństwie mocno zakorzenione jest, że rak=nowotwór. Mógł to zrobić jako celowy zabieg, szczególnie jeżeli by jednak w Polsce nie pracował - wtedy prosta droga do kalki językowej z angielskiego. Niby niewybaczalne dla osoby na takim poziomie, ale u nas na uniwerku jedna z najważniejszych osób w onkologii i patomorfologii w Polsce na swojej prezentacji napisała definicję mutacji jako „nagła zmiana w materiale genetycznym prowadząca do choroby”... jestem więc w stanie uwierzyć w wiele rzeczy.

3. Rzeczywiście się nie stosuje w środowisku, ale już do pacjentów jak najbardziej.

4. Nie mam nic do powiedzenia. Oprócz tego, że w swojej argumentacji popadasz w cherry-picking.

5. Tak, może być zmyślone, ale Twoja argumentacja nie jest wystarczająca by móc to stwierdzić, jest praktycznie żadna. Moją hipotezę o tym, jakoby mógł to być jakiś patomorfolog potwierdza druga część wypowiedzi. Sam koncept jednak jest bardzo chwytny, ale znam parę osób, przy których sam musiałem się zastanawiać „co Ty robisz na tych studiach”, gdy mówili mi dlaczego tutaj są. Uwielbiam przypadki osób, które poszły na medycynę, bo nie miały na siebie pomysłu. Z kolei współczuje osobom, które poszły dla rodziców, chociaż tutaj takich osób które się do tego przyznały jest niewiele.

I kończąc. Nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić czy to wyznanie jest zmyślone, nie przez internet.

Okay, jeśli wystąpi jednocześnie wiele zmiennych ( pracowanie poza granicami kraju, posiadanie dwóch specjalizacji, celowe użycie niepoprawnych zwrotów, plus trochę nietypowe wręcz psychopatyczne zachowanie ) Jest to możliwe, ale bardzo bardzo grubymi nićmi szyte. Moim zdaniem mało prawdopodobne. Z resztą cyklicznie ludzie wrzucają tutaj zmyślone, zapożyczone z żartów/artykułów itd historie. Ludzie KŁAMIĄ nawet jeśli są ,,anonimowi”. W przypadku tego wyznania uważam, że jest ono zwykłą konfabulacją. Prawdę zna tylko autor. Przedstawione moje zdanie na ten temat jest tak samo subiektywne jak i twoje.

@meeeeen po nawiasie otwierającym i przed nawiasem zamykającym nie dajemy odstępu/spacji. Cy@

Czy te liczby pochodzą z pracy z 2009 roku? Jeżeli tak, mogą być nieco przeterminowane, bo odnotowuje się wzrost zachorowań w ostatnich latach. Pytam nie ze złośliwości, a ciekawości, bo nie odnalazłam żadnego aktualnego i jednocześnie rzetelnego opracowania.

Ilość przypadków nowotworów złośliwych wśród dzieci(większość prac traktuje ten przedział jako 0-20 lat) wynosi około dwóch tysięcy. Biorąc pod uwagę również nowotwory łagodne dające objawy wymagające leczenia - mogłoby wyjść około kilkunastu tysięcy rocznie. Samą bezwzględną liczbę zachorowań wyliczyłem na podstawie ilości ludności w przedziale 0-20 podawanego przez GUS, mnożąc przez współczynnik zachorowalności na nowotwory złośliwe wśród tej grupy, podawany przez krajowy rejestr nowotworów. Sądzę, że są to całkiem obiektywne źródła informacji, na podstawie których można wyliczyć bezwzględną liczbę...

Co do określenia „mali pacjenci”- mógł mieć na myśli przedział wiekowy 0-18(a nawet 19-21), sam miałem styczność z pediatrami, onkologami dziecięcymi, którzy infantylizowali słownie swoich 17-letnich, a czasami i 19-letnich pacjentów, pisząc w kartach „17-letni chłopiec/19-letnia dziewczynka”. Poniżające, ale występuje. Może też występować z tego powodu, że poznają te dzieci w wieku lat 12-14, kiedy rzeczywiście można o nich mówić „dzieci”... i prowadzą ich leczenie nawet po tym, jak przejdą magiczną barierę wieku rozgraniczającą pacjentów na pediatrycznych i niepediatrycznych. Niektóre ośrodki robią tak właśnie z pacjentami, którymi zajmują się kilkanaście lat, aby nie robić zamieszania. Wymaga to szeregu pozwoleń, ale tak się robi.

Dokładnie, wziął liczbę z kosmosu a ludzie wierzą...

czemu nie jesteś przekonana? w książce "mądrość psychopatów" było wspomniane, że jednym z najczęściej wybieranych przez psychopatów zawodów jest właśnie lekarz

W co nie do końca chce mi się wierzyć, bo rozkład ilorazu inteligencji wśród psychopatów jest zbliżony do naszego, to po pierwsze. Po drugie, psychopaci mają problem z planowaniem i trzymaniem się postanowień, są raczej spontaniczni. Nie wyobrażam sobie wyboru tak długotrwałych i wymagających studiów jako pierwszego, który przyszedłby na myśl większości psychopatów i którego by się trzymali.

Nie doczytałem Duttona do końca, bo zirytowała mnie gloryfikacja psychopatii. Kojarzę artykuły na temat tego, że sporo psychopatów znajdziemy w zawodach zaufania publicznego i uważam, że bycie księdzem, nauczycielem lub biznesmenem może być dla nich pociągające ze względu na możliwość kontroli, wywierania wpływu, dostęp do tajemnic czy pieniądze.

Sądzę, że "wysoko funkcjonujący psychopata" mógłby być świetnym lekarzem, na przykład chirurgiem (brak lęku i empatii działa na jego korzyść w przypadku tak delikatnej pracy) i że wśród lekarzy może być nadreprezentacja psychopatów. Ale nie implikuje to stwierdzenia "jednym z najczęściej wybieranych przez psychopatów zawodów jest lekarz". To tak, jakby stwierdzić, że skoro 20% odnoszących sukcesy pisarzy boryka się z depresją, większość osób z depresją zostaje odnoszącymi sukcesy pisarzami.

Poza tym, sadyzm =/= "psychopatia".

Czas zawsze można znaleźć, to akurat nie jest wytłumaczeniem. Ale mój ojciec jest onkologiem, co prawda nie dziecięcym, ale przyjmuje pacjentów prywatnie i państwowo w szpitalu. Nie da się mieć kilkuset diagnoz w ciągu miesiąca. Praca onkologa wiąże się też z leczeniem konsultowaniem starych przypadków ludzi którzy są już zdiagnozowani. Żeby miał takie wyniki musiałby konsultować dzieci przynajmniej w kilku/kilkunastu szpitalach i swoją prace jako lekarza zakończyć na samej diagnostyce. Bo uzupełnianie dokumentacji, prowadzenie leczenia czy zlecanie opieki paliatywnej itd, lub sam fakt tego że na oddziały onkologiczne czy do onkologa trafiają osoby które są miały tylko podejrzenie choroby nowotworowej. Opisany przez autora lekarz nie istnieje, a wyznanie jest ewidentnie pisane przez osobę która nie wiele ma wspólnego z medycyną.