Więcej niż jedna osoba się tak zachowuje w stosunku do ciebie? To ja bym zaczęła podejrzewać, że rzeczywiście cały czas nawijasz o dzieciach i ludzie już mają dość słuchania o nich. Mam dzieciatych znajomych i na pytanie "co u ciebie?" to odpowiadają o sobie, o pracy, remontach, życiu codziennym. O dzieciach też, ale to nie jest główny temat.

A mnie denerwują osoby, które mają dzieci i innego tematu nie ma. Nie mam dzieci, bo od roku nie mogę zajść w ciążę. Pierwsze nasze dziecko poroniłam i szczerze mówiąc ciężko nam się po tym pozbierać, bo długo na te 2 kreski czekaliśmy. Nikomu nie mówiliśmy, ani że się staramy, ani że straciliśmy, bo to nasza sprawa. Wszystkie moje koleżanki mają dzieci i ciągle o nich nadają, a jak podejmę temat to pada tekst, który doprowadza mnie do szału "co ty możesz wiedzieć o dzieciach jak ich nie masz? Jak będziesz miała to zobaczysz jak to jest przejebane". Po co zaczynać temat, żeby komuś dowalić?

Wypowiem się jako osoba, która pozrywała kontakty ze wszystkimi koleżankami, bo zostały matkami.
Otóż dlatego, że większość osób (czyli ogólnie wszystkie moje koleżanki) po zostaniu matką zupełnie tracą swoją tożsamość. Ola już dawno nie jest Olą, ona jest matką Zuzi. Wszystkie rozmowy sprowadzają się do tego, że dziecko. Wszystkie problemy, to dziecko. Z mężem się tak nie układa, bo dziecko. Chcesz gdzieś pojechać - dziecko. Nie ma opcji fajnego wypadu, jest opcja wypadu na naprawdę nudne wyjazdy z atrakcjami dla dzieci. Na wyjeździe chcę połazić po tych górach skalistych, a później wyjść na drinka i odpoczywać. Nie chcę grupowego spaceru po Kampinosie z ogniskiem, gdzie biegają wszystkie rozszalałe bachory, prują japy i smarkają w rękawy.
Ale już nawet nie wybiegając w jakieś wypady, to jak zapraszam do siebie Agnieszkę, to oczekuję, że przyjdzie Agnieszka, a nie mamusia Agnieszka i jej bachor, który wypieprzy mi talerz z żarciem na podłogę i będzie ciągnął psa za ogon.
Zacznijcie może oddzielać swoją tożsamość od bycia matką, to i koleżanki będą to akceptować. Wy sobie nie zdajecie sprawy z tego, jakie nudne jesteście dla ludzi.

Myślę że faktycznie możesz czegoś takiego doświadczać, też to obserwuję. Sama nie mam dzieci i raczej nie rozmawiam z ludźmi o "dzieciowych" sprawach, chyba że taki temat sam wyjdzie. Jednak można powiedzieć, że wyszła niemal moda na uważanie, że dzieci to strata czasu. I absolutnie nie sugeruje tutaj że jak ktoś nie chce mieć dzieci to mam z tym problem, posiadanie dzieci jest ok, ale ich brak również, jeśli ktoś tak sobie zdecyduje. Mamy tylko własne życie i nie przeżyjemy go za kogoś, więc nie wtyka się nosa w takie sprawy innych ludzi. Niemniej gdy już taki temat wyjdzie to dość często niektóre osoby które słyszą, że ktoś chce mieć dzieci, robią dziwne miny i bezpośrednio lub pośrednio przekazują, że to głupie, strata czasu i w ogóle po co. A to też jest wtykanie nosa. Również kpienie z wakacji na które wybiera się miejsca w które dobrze i bezpiecznie jest pojechać z dziećmi i tak dalej co już opisała autorka wyznania. Pojawia się też na siłę wciskanie argumentów "przeciw" w stylu że przez dzieci kariera stoi w miejscu i to od osób które z wyboru nie mają dzieci i ich kariera i tak od lat stoi w miejscu. Jeśli ktoś uważa, że jego życie bez dzieci jest lepsze, to nikomu nic do tego, ale nie czyni go to lepszym czy fajniejszym od osób, którzy chcą być rodzicami - takie ocenianie pojawia się nawet gdy nikt o nie nie prosi, tak jakby bezdzietnym z wyboru wolno było na głos i niemiło komentować to że ktoś ma dzieci, ale w drugą stronę i to tylko w odpowiedzi tym samym, to już następuje oburzenie i obraza majestatu. No niestety tacy ludzie się zdarzają i autorka może mieć rację.

To po co się z nimi zadajesz?

Banda lewaków uwierzyła, że dzieci to obciążenie dla domowego budżetu, że tylko przeszkadzają w karierze, itd. Przepraszam bardzo, a co to znaczy przeszkadzają w karierze? To znaczy, że ktoś swoje siły i czas poświęca na zapieprzaniu w korpo. I to ma być to luksusowe życie? Żałosne. Przecież dzieciaczki to najwspanialsza przygoda życia. Całować buźki na dobranoc, czytać przed snem bajki, jeździć całą rodziną do parku rozrywki, patrzeć na roześmiane dzieci, widzieć jak dorastają. Owszem, są i trudne chwile, są nieprzespane noce czasem, ale takie jest życie.

Tymczas bezdzietna lewaczka zapieprzająca w korpo obudzi się po 40-stce, że jest sama, bez męża (no przecież małżeństwo to przeżytek), bez rodziny, bez dzieci i nagle zda sobie sprawę, że została oszukana. Na starość będzie płakać, gorzko płakać, tyle, że będzie już za późno. Taka prawda

Też widzę takie tendencje u internautów.

Coś w tym może być. Pracowałem kiedyś w miejscu, gdzie było sporo osób o średniej wieku 25-30 lat. Mała część z tych ludzi miała już dzieci, większość nie. Była grupka, która każdy zasłyszany (nawet nie do nich skierowany) "dzieciowy temat" kwitowała wywracaniem oczami i okazywaniem znudzenia na pokaz, chociaż te same osoby były skłonne opowiadać każdemu kto chciał czy nie chciał i pokazywać zdjęcia swoich kotów i psów. Więc wierzę, że w określonym środowisku taka reakcja występuje. Wiadomo, że różnych ludzi interesują różne tematy, ale reakcja słuchacza to już kwestia jego poziomu i szacunku do rozmówcy. Więc jeśli nie masz poczucia, że coś wymaga z twojej strony poprawy (bo np. nawijasz o dzieciach non stop i przynudzasz), a nie jesteś w stanie ze znajomą normalnie porozmawiać o swoim życiu, bo atakuje cię na każdą wzmiankę o dzieciach, to zastanów się po co ci w ogóle taka znajoma, która zupełnie nie okazuje ci ani szacunku, ani zainteresowania.

Z moją bratową z kolei nie da się porozmawiać o czym innym niż mój chrześniak ;) Każdy temat, który zacznę jest sprowadzany do Młodego, a jej życie kręci się tylko wokół niego.
Do tego dopóki się nie wyprowadziłam z domu i do innego miasta zawsze powtarzała, że nawet nie wiem ile to roboty się ma, jak się mieszka samemu i jak to źle jest i nie dobrze, że tyle rzeczy trzeba robić... Pranie, prasowanie (robi to codziennie - jest pedantka).
Wyszło na to, że się wyprowadziłam, radzę sobie lepiej od niej i na wszystko mam więcej czasu.
Niestety po urodzeniu dziecka zrobiła się z niej Matka Polka i trochę jestem wdzięczna, że od wyprowadzki mamy mniejszy kontakt, bo z kolei ona stygmatyzowała mnie (że nie mam dzieci, więc nie wiem, jak to jest trudno w życiu i że mam tak łatwo) :)

Założyłam specjalnie konto. Nie wiem ile lat mają ci ludzie, a problem to głównie otoczenie. A ty już po prostu zrobiłaś się nadwrażliwa na tym punkcie. I to kompletnie normalne. I to oni nie rozumieją tego, że ktoś ma inny wybór. Więc chill dziewczyno. Moje życie operuje głównie dom-dziecko-praca. Jestem sama, ojciec 0 zainteresowania, więc generalnie jestem zjechana jak koń. Czas dla siebie znajdę. Ale na intelektualne rzeczy jestem psychicznie zmęczona, chociaż córka ma prawie 6 lat i dopiero teraz jest mi lżej. I powoli na nowo zaczynam czytać książki, spędzać czas w ogrodzie i jarać się nową roślinką. Dopiero odzyskuję psychiczną równowagę i może z tobą też tak jest. Bo ze mną da się pogadać na normalne rzeczy. Ale podstawa u mnie to te 3 aspekty życia i w pewnym momencie wracam do nich. A oni też mogą być wyczuleni na temat dzieci bo wciąż o nich słyszą. Co do wakacji etc. nie wiem w jakim wieku masz dzieciaki, ale oni również wyjeżdżają na wycieczki klasowe etc. right? więc zrób sobie też wtedy wycieczkę w góry etc. oddaj ciotkom, rodzicom, teściowej, mężowi.