E tam przykre... Może babcia mieszka na tyle daleko, że po prostu nie ma takiej idealnej, książkowej więzi pomiędzy nią a wnuczką i tyle.

Po za tym, nie każda babcia jest kochaną babcią. Jest to może troche przykre, ale no

Np.moja była zawsze okropną ropuchą(sorry). Najgorszy okres jaki wspominam,to wczesna podstawówka,kiedy musiałam przychodzić na obiad do niej;już kij,że cały dzień nic nie robiła,ale i tak kotlety smażyła rano. Gorze,że jako dodatek do nich był makaron rosołowy podgrzewany na 5 cm margaryny. Smród j włosy już pomijam.

Może nie ma więzi i stąd niechęć i zakłopotanie... bo gdyby jej babcia też była ropuchą to nie byłoby zakłopotania tylko bunt - tak myślę, bo to raczej od ropuch się ucieka

Przykre to że dorośli wymagają od dzieci żeby te same z siebie zmuszały się do kochania kogoś. Dzieci nie mają kontroli nad swoimi emocjami (w sumie dorośli też - ale są bardziej świadomi konwencji społecznych i udają). Jeśli dziecko nie chce spędzać czasu z dorosłym ani nie wyraża samo z siebie miłości to jest wina tego dorosłego. To dorośli są odpowiedzialni za budowanie relacji.
Ta sama śpiewka rodziców co dzieci nie chcą z nimi utrzymywać kontaktów będąc dorosłymi. "Nie tak cię wychowaliśmy"... no właśnie DOKŁADNIE tak.

A zawstydzanie dziewczynki, że nie czuje tego co od niej się oczekuje, jest już poniżej godności rodzica. To jest zepsute na tak wielu poziomach, że szkoda gadać. Chociaż tekst zabawny. Ale gdyby tyczył dorosłych.