Otóż to. Miałam coś podobnego napisać.
Poza tym, gdy dziecko ma problemy, to się je ROZWIĄZUJE. Trzeba poszukać dla niego fachowej pomocy. Sprawdzić, co się z nim dzieje. Bo może za problemami z pamięcią kryje się jakiś problem neurologiczny? A może to poważne niedobory jakichś substancji? A może problemy emocjonalne?

Ale nie, u nas dzieci się wyzywa, wyśmiewa i poniża, przy okazji porównując do innych. Niech bachor wie, jakim jest zerem przy Zosi czy Bartusiu...

Przykro mi, Autorko, że tak Cię traktowano. Oczywiście rodzice dali tylko tyle, ile mogli z siebie wykrzesać. Sami pewnie byli wychowywani podobnie i nie znają innych wzorców zachowań. Dla nich tak wygląda troska o dziecko. Ale to nie znaczy, że otoczyli Cię miłością. Takie słowa i zachowania to nie miłość. To przemoc. Wynikająca z bezsilności, niewiedzy oraz ich własnych nieuzdrowionych ran. Ale jednak przemoc. I to właśnie ta przemoc bardzo często jest PRZYCZYNĄ problemów z nauką.

Znałam kiedyś dziecko, o którym wszyscy mówili, że jest tępe jak młotek. Po prostu nie jest w stanie NICZEGO się nauczyć. Czy to angielski, czy historia czy matematyka. Kiedyś zaprosiłam je do siebie. I co się okazało? Początkowo owszem, gapiło się w ścianę jak przygłup, ale gdy nie wyczuło ode mnie żadnej nagany ani osądu, zaczęło się stopniowo otwierać. Po 3h śmigało zadania z matmy aż miło...

Innym razem nauczyłam liczyć dziecko, które w zerówce nauczycielka zdiagnozowała jako upośledzone. Miało iść do szkoły specjalnej. Mnie nauczenie go liczenia zajęło pół godziny zabawy. Dzieciak poszedł do zwykłej szkoły i dobrze sobie poradził.

Terapia, droga Autorko.

@Czaroit przy takiej sytuacji w domu to jest niestety samospełniająca się przepowiednia. jak piszesz. Dziecko się poddaje, bo doznało tyle przemocy psychicznej i upokorzeń ze strony najbliższych, którzy powinni je kochać i realnie wspierać oraz pomóc mu uwierzyć we własne siły, że już nawet nie próbują, bo im wmówiono, że z nimi jest coś nie tak a nie jest to prawda. Niestety słowa takie słowa najbliższych sugerujące "brak zdolności, głupotę itp" bardzo zapadają w dzieci jeśli słyszą je od małego i dzieci niestety przejmują taki pogląd na siebie. Terapia może tu naprawdę zdziałać cuda, pomóc uwierzyć w siebie. Poza tym na pewno autorka na pewno ma coś w czym jest dobra. Może ma zdolności manualne (rysuje, gotuje, wycina, szydełkuje)., może inne. Może fajnie potrafi pomalować figurki albo ułożyć cos z lego albo jej ładne bułeczki wychodzą.

Pamiętajmy, nie musimy być wybitni - mało kto realnie jest. Wystarczy, że jesteśmy nami.

Do autorki: w temacie tego bycia w czymś dobrym: chodzi mi o to żebyś się zastanowiła, że może ładnie umiesz dobrać kolory, sprawnie robić kucyka, robisz ładny koczek, robisz całkiem dobrą mizerię (nie musi być wybitna, wystarczy że spoko zjesz ją i jest to mizeria). I poszukaj sobie takich przykładów z codziennego życia, np jesteś w stanie szybko wyjść rano z domu, bo się szybko szykujesz, robisz ok mizerię, spoko pomidorówka Ci wychodzi. Spokojnie szukaj jakiś małych rzeczy, jakieś proste czynności, które są wystarczające. I sobie spróbuj powtarzać kilka razy dziennie "ale fajnie robię spoko mizerię". Możesz się potem przerzucić na myślenie "ale fajnie, robię dobrą mizerię". Jak masz kilka tych rzeczy to możesz sobie nawet listę zrobić i czytać codzienne a jak masz w tej chwili tylko jedną rzecz to też spoko. A jeśli masz problem ze znalezieniem czegoś to sobie spokojnie spróbuj się zastanowić co robisz, że robisz i jest zrobione i zacznij sobie tak ćwiczyć, że "ale fajnie robię to i to i jest spoko". To może Ci pomóc zacząć lepiej myśleć o sobie.

A na terapię możesz dostać skierowanie od lekarza rodzinnego. Może być, że będziesz czekać kilka miesięcy albo rok na NFZ. Ale im szybciej sobie zorganizujesz to skierowanie tym bardziej ten czas będzie leciał. Czas oczekiwania zależy też od miejsca gdzie mieszkasz. W niektórych miejscach wcale się długo nie czeka.

Tak. Do tego dochodzi jeszcze fakt, że nauczyciele w szkołach także stygmatyzują uczniów. Matematyczka rozmawia z polonistą o tym, jaki Krzysiu jest tępy - i ten inaczej już potem patrzy na Krzysia... Rozmowie przysłuchuje się biolog i potakuje głową, bo ostatnio na lekcji Krzysiu czegoś nie wiedział... Obaj zaczynają inaczej traktować Krzysia i pozawerbalnie przekazują mu, że i tak sobie nie poradzi. A Krzyś to podświadomie czyta i nadal podświadomie - dostosowuje się do oczekiwań autorytetów...
I potem opinia tępaka ciągnie się za dzieckiem latami, choć nie ma ku niej tak naprawdę podstaw.

Kiedyś zrobiono ciekawy eksperyment. Trzy grupy studentów dostały do wytresowania szczurki. Pierwszej grupie powiedziano, że ich szczurki są zmodyfikowane genetycznie, szczurzy geniusze. Druga dostała szczurki "upośledzone", niezdolne do nauki. Trzeciej nie mówiono niczego, po prostu mieli nauczyć szczurki przechodzić przez labirynt. Oczywiście wszystkie szczurki były z tej samej hodowli, żadnych geniuszy ani upośledzonych tam nie było.

Zgaduj zgadula, czyje szczurki zdeklasowały pozostałe i nauczyły się błyskawicznie, a czyje mimo szczerych starań studentów nie były w stanie przejść przez labirynt?

Ten eksperyment dobitnie pokazuje, jak porażająco silny wpływ na możliwość przyswojenia wiedzy przez ucznia mają OCZEKIWANIA NAUCZYCIELA.

Kolejna kwestia, o której się nie mówi, to dzieci wysoko wrażliwe, synestetycy, dzieci ze spektrum. Tutaj przede wszystkim dziewczynki mają przesrane, bo bardzo rzadko są diagnozowane. Jeśli dziewczynka zachowuje się w miarę normalnie, nikomu nie przychodzi do głowy zbadać, czy jej mózg przetwarza informacje tak samo, jak mózgi ludzi neurotypowych. Bardzo wiele kobiet dowiaduje się, że mają autyzm czy są WWO dopiero wtedy, gdy są dorosłe i szukają pomocy dla własnych dzieci.

Autorko, zainteresuj się tematem WWO, neurożnorodnością, funcjonowanem mózgów ludzi ze spektrum. Być może odnajdziesz tu siebie.

A dodam jeszcze, żeby nie było. Sama jestem WWO i dowiedziałam się o tym zaledwie kilka lat temu. Zawsze inaczej przetwarzałam informacje niż rówieśnicy i miałam z tego powodu straszne kompleksy. Niby uczyłam się dobrze, ale bardzo dużo mnie to kosztowało, bo z moim sposobem myślenia było coś nie tak... Podobnie jak wielu autystyków, nie przywiązuję wagi do szczegółów, patrzę na cały obraz. Widzę schematy, zależności, potencjały i przepływy, ale kompletnie mnie nie obchodzi analizowanie drobiazgów.

Mam też inną wrażliwość na ludzi, otoczenie, dźwięki, światło, zapachy itd. Nie jestem w stanie się skupić, jeśli ktoś obok mnie używa mocnego dezodorantu... A węch mam prawie jak pies. Hałas za oknem, mamrotanie kolegi z klasy - i całe skupienie diabli brali. I wszystko to interpretowałam w szkole przeciwko sobie, uznając za swoje słabości, przewrażliwienie i dowód na własną głupotę.

Tymczasem autystycy i inni neuroodmienni nie są mniej inteligentni. Często wręcz bardziej. Ale do prawidłowego funkcjonowania potrzebują określonych warunków, inaczej nie są w stanie skupić uwagi, ciągle się irytują, samooskarżają i popadają w depresję. Naszym problemem nie jest brak inteligencji ale PRZEBODŹCOWANIE.

Zainteresowanych tematem odsyłam do książki "Neuroróżnorodne". Autorka to JENARA NERENBERG. Świetnie się czyta. Można znaleźć w bibliotekach.