Moi dziadkowie w rok od poznania się zostali małżeństwem. Fakt, wtedy były inne czasy. Ale byli ze sobą szczęśliwi całe życie.

@muflon wcale nie były inne. Po prostu seks się uprawiało na tajniaka ;) Na pewno przed ślubem figlowali, tylko ciśnienie rodziny było większe na zawarcie związku :)

Z moim mężem też się zaręczyliśmy po 4 miesiącach, a po kolejnych 5 braliśmy ślub (żadnych dzieci w drodze nie było, choć każdy tak myślał). Jesteśmy kilka lat po ślubie i jest super.
Takie tempo to nic dziwnego :)

Dokładnie, nie każdy chce czekać ze ślubem albo planować wesele na pięć lat do przodu ;)

Fajnie, że niektórym szybkim małżeństwom wychodzi, JEDNAK stayystycznie po około dwóch latach zaczynamy poznawac prawdziwą twarz partnera, po opadnięciu hormonów odpowiedzialnych za zakochanie. Miałam chłopaka (wtedy mężczyznę mojego życia-czekalam już kiedy powiemy sobie sakramentalne tak!), z którym byłam w sumie 3 lata i dopiero po 2,5 roku zaczęło się pie*dolić (wcześniej było idealnie), czego oczywiście nikomu nie życzę

Znam faceta, który po dwóch miesiącach już miał ustaloną datę ślubu. Do teraz zastanawiamy się z rodziną jak ona go do tego przekonała. Może są ze sobą szczęśliwi, mają dwoje dzieci, ale nie poznaję w nim tego wesołego faceta, którym był dawniej.

To znaczy, że nie umiesz poprawnie korzystać z poznanych słów.

Powiedziała ta co pewnie ma seks na zawołanie

Da się, ale to zależy od intensywności i częstotliwości spotkań, otwarcia, szczerości. Ja mojego po 3 miesiącach znałam jak innych po roku. A do końca nigdy się nikogo nie pozna.

Moja ciocia zaręczyła się po dwóch miesiącach. Trzy miesiące po zaręczynach wzięli ślub. Niedawno obchodzili 22 rocznicę ślubu i mimo upływu lat zakochani są w sobie bez pamięci. Nie ma reguły. Niektórzy są z sobą latami, biorą ślub i po roku się rozwodzą. Inni znowu po kilku miesiącach się pobierają i stanowią wspaniałą i udaną parę. Z moim narzeczonym najchętniej wzięłabym ślub po pół roku znajomości, a przeszkodę w tym stanowi tylko odległość (ja na jednym końcu Polski, a on na drugim) i konieczność zakończenia pewnych rzeczy. Tak więc podsumowując, nie ma zasad ile trzeba być razem, żeby stanowić dobrą i dobraną parę.

verniki skoro mieszkacie w innych maistach i znacie sie pol roku to ja nie wirm jak mozesz mowic ze tą osobę dobrze znasz.Nawet po pol roku wspolnego mieszkania ciężko jest poznać osobę, a co dopiero pol roku znajomosci i rzadkie spotkania.To Twoje życie ale jednak

4 miesiące to okres wielkiego zakochania, na partnera patrzy się często przez różowe okulary i wydaje się idealny. To zdecydowanie za krótki czas by kogoś poznać.

Da się, choć zaręczyny po takim czasie są ryzykowne bo jesteś wtedy maksymalnie zakochany. Stan "motyli w brzuchu" mija jakoś po 2 latach, wtedy myśli się trzeźwiej i decyzja będzie bardziej przemyślana. Aczkolwiek nie zmienia to faktu, że można stworzyć cudowne małżeństwo po krótkim czasie od poznania się. Moi rodzice wzięli ślub 7 miesięcy od pierwszego spotkania i są najlepszym małżeństwem jakie znam. I tak już ponad 25 lat :)

Jak dla mnie patologicznie jest w drugą stronę - chodzenie ze sobą 10 lat, gdy oboje są już dorośli i względnie samowystarczalni. To świadczy o niedojrzałości człowieka i braku odpowiedzialności.

mals napisałam, że najchętniej wzięłabym ślub po pół roku, a nie, że znamy się pół roku (chociaż teraz widzę, że redakcja komentarza może wprowadzać w błąd). Znamy się znacznie dłużej i znamy się doskonale. I wcale nie spotykamy się rzadko. Właściwie mogę powiedzieć, że widujemy się częściej niż niektórzy nasi znajomi, co mają drugą połówkę w tym samym mieście. Wiesz, czasem możesz "znać" kogoś całe życie i nigdy faktycznie nie poznać, więc jak pisałam wyżej, na to nie ma reguły.

AnonimowyGlos Dobrze zrozumialam, ze uwazasz ze chodzenie ze soba 10 lat bez zawarcia malzenstwa to ,,patologia''?

Tak myślę. Wyłączając przypadki poznania się w podstawówce czy gimnazjum bo wtedy oczywiście trzeba wydorośleć. Ale w pozostałych przypadkach po kilkunastu miesiącach związku jesteś w stanie stwierdzić czy to jest coś wyjątkowego. I jeśli to nie ta osoba to powinno się to zakończyć. A jeśli wiesz, że to człowiek z którym chcesz spędzić życie to nie podjęcie decyzji o sformalizowaniu związku, bądź odkładanie jej na święte nigdy jest bawieniem się potrzebą bezpieczeństwa, stabilizacji i pewności drugiej osoby. I to w najlepszym wariancie, gorzej jeśli np pojawią się dzieci które będą żyły w schizofrenii, że niby rodzice się kochają ale zostawiają sobie furtkę jeśli coś pójdzie nie tak. To jest mechanizm wbudowany w człowieka, coś co mamy wszyscy choć niektórzy starają się okłamywać że jest inaczej - potrzeba bezpieczeństwa i pewności, że jesteśmy kochani.

Także dokańczając, użyłam słowa patologia bo świadome ignorowanie potrzeb kochanej osoby jest albo okrucieństwem i tak naprawdę brakiem miłości albo niedojrzałością do związku.