Podziwiam Cie i myślę, że trochę rozumiem. Dla tych wszystkich zwierzat jesteś najlepszym co w życiu dostały i myślę, że dla Ciebie ta ich radość to nagroda. Ale walcz tez o siebie, aby móc pomagać dalej :) jestem nadwrazliwa na punkcie zwierzat i aby nie czuć tyle emocji staram się to przekładać na ludzi, że zwierzęta jak ludzie, tez je boli, tez muszą brać leki, choruja, starzeją się, umierają, u ludzi jest to dla mnie, nie wiem czemu, bardziej naturalne i takie myślenie, pomaga mi czasem pomagać zwierzętom, ale dystansować się do odczuwanego żalu po stracie... Nie wiem czy to w ogole logiczne..

Uważam tak samo jak Ty i myślę, że właśnie tymi zdaniami "cierpienie po ich odejściu jest konsekwencją wspaniałej relacji za życia" i "życie bez takich przyjaciół jest puste" odpowiedziałaś sama sobie na pytanie czy warto to dalej robić. Mimo tego niewyobrażalnie mocnego bólu po ich stracie- warto - bo wciąż dajesz im miłość, dom, szczęście, radosne życie i odchodzą szczęśliwe, kochane, ze swoim najlepszym przyjacielem przy boku. To bezcenne.

Jako weterynarz zarejestrowałam się specjalnie, by napisać ten post... To piękne, że tak wiele pomagasz, ale pamiętaj podstawową zasadę ratownika: w pierwszej kolejności trzeba zadbać o własne bezpieczeństwo. Jak długo będziesz w stanie funkcjonować w taki sposób, za każdym razem rozsypując się na milion kawałków, przechodząc żałobę co kilka miesięcy? Jak długo będziesz w stanie skutecznie pomagać, niszcząc siebie? Rady o kontynuowaniu tego dalej w takiej formie są bardzo szkodliwe. Twoje zdrowie psychiczne jest w okropnym stanie, musisz o nie zadbać póki jest jeszcze czas. Negatywne uczucia są po to, żeby informować nas że coś jest nie tak, że przekraczamy granice naszej wytrzymałości - ignorując je zachowujesz się tak, jak kierowca ignorujący znak "Stop". Zrób sobie przerwę, żeby odetchnąć, odzyskać radość życia i wtedy dopiero pomyśl, czy możesz to dalej ciągnąć. Jeśli potrzeba pomagania jest tym co nadaje Ci sens, może zamiast kolejnego seniora zaadoptuj jednego lub dwa młodsze zwierzaki? Takie, które źle znoszą pobyt w schronisku, a które ze względu na małą atrakcyjność mają nikłe szanse na adopcję? W ten sposób również uratujesz życie, ale jednocześnie będziesz miała przy sobie kogoś, z kim masz szansę pobyć kolejne 10 lat. A jeśli to nie rozłąka, a sam fakt śmierci przyjaciół Cię przygniata, wówczas możesz być domem tymczasowym dla gorzej zsocjalizowanych zwierzaków, pomóc im uporać się z lękami, zburzeniami i w ten sposób zwiększyć ich szansę na adopcję i późniejsze długie, szczęśliwe życie. Pomagać można na wiele sposobów, bez skazywania samego siebie na męczeństwo. Pamiętaj, Ty również jesteś istotą żyjącą i czującą, zatem masz pełne prawo, a nawet obowiązek zatroszczyć się również sama o siebie. Rozumiem poczucie misji, ale musisz zrozumieć, że nie jesteś jedynym człowiekiem odpowiedzialnym za ten świat. To jest pokora - świadomość tego, gdzie leżą nasze własne granice. A jeśli kontynuując to doprowadzisz się do śmierci, już nikomu więcej nie pomożesz.

Jesteś wspaniałym człowiekiem. Myślę, że to co robisz jest tego warte.

Tu autor, choć celowo piszę z innego konta. Dziękuję za komentarze, macie dużo racji, zwłaszcza Nebularia i coztegoze2. Nie wiem tylko czemu każdy założył, że wyznanie dotyczy w 100% psów i kotów, a nie innych zwierząt, które mogą żyć krócej i i być bardziej delikatne i podatne na choroby oraz częściej niż psy i koty zaniedbywane i pomijane. Niejednokrotnie trafiały do mnie też zwierzęta młode i rokujące dobrze, a kończyły podobnie. Aby mieć większą pewność zdrowego zwierzęcia, należałoby wziąć je z dobrej hodowli, a w przypadku rescues są to mieszańce spaczone genetyczne i z fatalnych warunków. Niemniej jednak zgadzam się z wami, że bez zadbania o siebie najpierw nie zadba się o nikogo innego.

Nie brać zwierząt, to oczywiste. I założyć rodzinę jak normalny człowiek

Może i jesteś z branży wet, ale wybitnie nie wiesz co robisz, bo krzywdzisz to zwierzę które ma najwięcej dla Ciebie znaczyć.