To do cholery zrób coś z tym! Od dziś wszystko na pół. Rachunki na pół, opłaty na pół, za zakupy na was i dziecko na pół. Reszta zostaje dla ciebie, kup sobie nowe buty. Po co mu gotujesz? Masz pistolet do głowy przyłożony? Po co mu pierzesz i prasujesz? Rób tylko swoje pranie, przecież on tez ma ręce! Pracujesz zdalnie? Jak wraca z pracy bierzesz laptopa i wychodzisz do kawiarni. Zostaw go z dzieckiem. To ty mu na to pozwalasz a on korzysta.

Nie prasuj, nie karm męża, bo to nie dziecko. Pracujesz czyli obowiązki powinny być 50/50. Zadbaj o siebie, nikt nie zwróci ci zdrowia, gdy odbije się na tobie przemęczenie i brak snu. Kup sobie to czego potrzdbujesz, bo jesteś ważna i zapracowałaś na to.

Nie rozumiem, czemu pozwalasz mu codziennie odpoczywać po pracy, skoro sama nie masz na to czasu w ciągu doby. Jak on wraca, to wychodź sobie popracować, a on niech się zajmuje swoim dzieckiem.

Przecież Twój mąż się zachowuje jak Twoje drugie dziecko. Cud, że jeszcze go piersią nie karmisz. To jest dorosły chłop! Ma rodzinę i powinien mieć obowiązki a nie, że sobie książę na gotowe przychodzi i nie zajmuje się swoim własnym dzieckiem, bo się kładzie szybciej od niego. Dlaczego mąż nie ma części obowiązków w domu? Dlaczego dziecka nie przejmuje żebyś mogła popracować? Dla mnie to beznadziejny mąż. Jakaś kukła do obsługi.

Jeśli za poprzewracanie w d..pie się uważa stawianie granic żeby nie paść na twarz, nie wypalić się, nie zachorować na depresję to najwyższy czas żeby Tobie się w d... wreszcie poprzewracało. Dlaczego sobie nic nie kupujesz? Co Ty jesteś jakaś gorsza? Niewolnica do ogarniania? Bo właśnie w takiej pozycji się teraz stawiasz.

Tak się dzieje, bo na to pozwalasz. Albo zdobędziesz się na szczerą rozmowę z mężem oraz twardo i konsekwentnie będziesz egzekwować od niego równy podział obowiązków, albo to nie ma przyszłości i w końcu sama się wykończysz. Pytanie tylko w imię czego?

Oby po przeczytaniu tego z punktu widzenia odbiorcy wrócił ci mózg na miejsce.

No ale po co? Twój brak pewności siebie aż razi w oczy. Nie musisz robić za czterech, aby być dobrą żoną i matką. Masz prawo do odpoczynku, swoich pieniędzy i własnego życia. Nie wiem jak wyglądają Twoje relacje z mężem, ale pogadaj z nim o podziale obowiązków w domu - to też jego dziecko i ma taki sam obowiązek się nim zajmować, jak i Ty. Poza tym, może warto od czasu do czasu wynająć opiekunkę do dziecka?

Przede wszystkim musisz zastanowić się: czy tego właśnie chciałaś?
Opieka nad dzieckiem jest oczywista, bo ono samo o siebie nie zadba. Jednak Ty jesteś sama w tym związku (bez wsparcia dotyczącego domu czy dziecka) a ponad to musisz opiekować się (sprawnym jak rozumiem mężem)
Mam wrażenie, ze sama uważasz swoją pracę za "nieważną". Odbiór społeczny się nie zmieni póki nie tupniesz nogą.
Ja zrobiłam tak - ogłosiłam protest (spisałam go na kartce) i przykleiłam w widoczne miejsce. U mnie protest był rodzinny - tzn napisałam, że przestaję robić rzeczy dla dzieci (zakupy, pranie, gotowanie) i męża (co wcześniej także i seks) ponieważ jestem przeciążona i nieszanowana. I przestałam - moje dzieci miały 10,8 i 6 lat
Kolaborowały z tatą jak uprać, zrobić obiad etc. Ważne jest aby się nie złamać. Mąż się złościł, dzieci też. Ale ja byłam nieugięta. Ostatecznie doprowadziłam do sytuacji gdzie dzieci dalej sobie same piorą, wieszają pranie, składają. Kiedy nie mają majtek nie jest to moja wina ;) Jak ktoś narzeka, że w domu nie ma chleba, wskazuję palcem puszkę z pieniędzmi i idzie do sklepu. Mamy podział na sfery i codziennie ktoś sprząta swoją (łazienka, wc, kuchnia, hol, salon).
Tak na prawdę jesteś sobie w stanie sama poradzić bez męża - już teraz żyjesz jak samotna matka w dodatku obciążona dodatkowym wielkim dzieckiem. Myślę, że dobrze byłoby wprowadzić strajk wobec męża (skoro ty nie dbasz o mnie, ja nie dbam o ciebie) - z wyszczególnieniem sfer, które Twoim zdaniem wymagają poprawy (czas dla Ciebie, gotowanie, pranie, zmywanie, sprzątanie) - być może potrzebujesz wsparcia terapeuty by przeprowadzić zmianę. Pamiętaj, że stary układ będzie się bronił (złość, manipulacja), ale uparcie trwaj przy swoich postulatach. Nie musisz dzwigać wszystkiego na plecach - możesz jeszcze np zatrudnić nianię na 2-3h dziennie by spokojnie popracować.

Ps. Mój mąż zarabia 80% naszych przychodów, ale jedno z naszych dzieci jest autystyczne i wymaga dużo zaangażowania.

Mam to samo, tylko bez dziecka. Zapierdalam od rana do wieczora a chłop sobie po pracy siedzi i gra. I też pracuję zdalnie więc on myśli że ja się nie męczę i mam czas oraz chęci na wszystko. Dodam że on sam jest jak dziecko, ciągle po nim coś ogarniam, ciągle w domu jest syf bo jemu się nie chce nawet po sobie sprzątnąć. Goli się to upieprzy całą łazienkę, robi sobie herbatę to obleje wszystkie blaty. Jak mówię żeby sprzątnął to robi mi awanturę. Średnio co godzinę coś po nim zbieram, wycieram itp. zarabiam tyle samo co on, ale ciężko mi się skupić na pracy jak on tak syfi. Tylko jak jest w pracy to się skupiam. Ostatnio śpię raz na 20 godzin, raz dobiłam do 24 godzin bez spania. Jestem wykończona.. odkładam sobie kasę żeby któregoś dnia wynająć mieszkanie i się wynieść od niego, bo mam dosc. Żadne prośby i groźby nie dzialają, żadne rozmowy, żadne ustalanie obowiązków, nie da się z nim nic ustalić ani dogadać bo zaraz jest że się czepiam. Kiedyś się zdziwi jak zastanie mieszkanie beze mnie.

Czy jesteś pewna że mąż na pewno wychodzi do pracy? Jakim cudem zarabia mniej niż Ty pojedynczymi pracami zdalnymi. Może stracił pracę i ma tylko jakieś dorywcze naprawy albo co pożyczy od kolegów.