#eoMAT
Wcześniej pracowałam jako ratownik medyczny, okropne widoki, krew dookoła, czy śmierć. nie ruszyło mnie to. Byłam także w wojsku rezerwy, strzelanie czy wybuchy granatów, spoko. Gdy wyszłam za mąż, moje życie zmieniło się. Zmiana pracy, kraju to nic... Ale przez 5 lat miałam okropnie dużo stresu, które mój mąż nam dostarczał. nie wszystko z jego winy bo rodziny nie wybiera się. Nagłe wydatki czy katastrofa za katastrofą zdarza się. Czasem miałam wrażenie, że to klątwa.
Od jakiegoś czasu zaczęło robić się stabilnie, ale ja zrobiłam się wrażliwe przez te ciężkie dla Nas 5 lat. Jak czuje okropny stres (nawet mały) czy strach, zbiera mi się na wymioty (i po prostu zwracam danie). Nie zbyt chce wchodzić w interakcje z ludźmi. Boje się nawet wsiąść za kółko mimo, że jestem dobrym kierowcą i nigdy nie zarysowałam auta.
Szybciej denerwuje się. Mąż jest na to odporny, gdyż nie miał łatwo w życiu jako dzieciak i nastolatek. Dba o mnie i dzieci. Ja staram się i go wspierać by nie czuł, że jest sam. Jego emocje też liczą się i ma prawo mieć dołek jak każdy oraz dostać wsparcia. Tak, wiem wspieramy się, ale co z tego? Nie zmienia to faktu, że ja sama nie daje rady. Czuje się zagubiona.
Zadajesz sobie sprawę, że brak reakcji na widok krwi czy rzucanie grantami na poligonie nijak się ma do emocjonalnej wrażliwości, tak? Jeśli mam być szczery to bardzo prymitywne i stereotypowe myślenie wzięte rodem z filmów z lat '90, w których Jean Clode nie płakał po pokonaniu 50 przeciwników kopniakiem z półobrotu.
Możesz płakać mając dwa metry wzrostu i walczyć na frontach gołymi rękami wyrywając ludziom kręgosłupy z ciała.
To chyba nerwica
To na 99% nerwica lękowa. Idź na terapię behawioralno-poznawczą, to się bardzo ładnie leczy, tylko jest nieprzyjemne, bo trzeba grzebać w najgorszych wspomnieniach.
Powinnaś popracować nad składaniem zdań. Tragicznie się to czyta. A co do Twojej wrażliwości, to faktycznie wygląda na to, że jesteś znerwicowana. Odczuwasz tak silny stres, że objawia się w opisany przez Ciebie sposób, jeśli nie zaczniesz tego leczyć możesz mieć jeszcze silniejsze zaburzenia
Może być nerwica, a może jakaś inna choroba na tle nerwowym. U mnie był to jeden z pierwszych objawów Crohna-Leśniewskiego. Zrób badania.
Smutne, przykro mi
Byłaś u lekarza? Może masz jakąś nerwicę. Ewentualnie po prostu się zmieniłaś.