Będziesz miał swoje to zobaczysz jak będziesz im wpierdalał.

Jeśli dla Ciebie gruszeczki jest to tak oczywiste, mam nadzieje że nigdy nie będziesz miał dzieci:)

@CyraneczkaZKoviru To sie wydaje stare, dawniej tacy byli ludzie, dzieci się biło za karę, za klopoty, za bycie nieposłusznym ("niegrzecznym").
Niestety w wielu rodzinach ten model funkcjonuje nadal. Wierz mi, to nie mgliste wspomnienie dawnych czasów. Czasem spotykam takich w pracy.

Każdy inaczej też reaguje na tego typu sytuacje. Jeden będzie płakał i sprawdzał, czy dziecko całe i nie ma żadnego zadrapania, a inny wytłucze tyłek.

Nie tak dawno, no może pięć lat temu: siostra mi uciekła i przebiegła przez pasy na czerwonym świetle (na szczęście nic nie jechało!), ale jak dorwałam, to na środku chodnika kilka klapsów w tyłek dałam - z bezsilności i wkurzenia, że mi się wyrwała i przebiegła taki kawałek. Przy czym mówiłam, że tak nie wolno, bo przecież Mama chyba nas wszystkie nauczyła, że nie wolno przebiegać na czerwonym świetle itd.
Ale z bezsilności i zdenerwowania na dzieciaka kilka klapsów dałam.
Nie, nie zdjęłam jej spodni. Do tego dostała te kilka klapsów przez kurtkę (był koniec lutego albo początek stycznia).

Koniec końców się poryczałam na środku z tego wszystkiego:
- że mi się wyrwała;
- że przebiegła przez pasy;
- że jej przyłożyłam.

Nie jestem zwolennikiem bicia dzieci, ale nigdy nie wiesz jak zareagujesz w takiej stresowej sytuacji: dzieciak Ci się wyrwie na środku ulicy i przebiegnie przez pasy / zniknie Ci z oczu na kilka godzin. Nigdy nie sądziłam, że jestem w stanie ją wytłuc, a jednak podniosłam rękę i pożałowałam, gdyż emocje przeważyły i nie mogłam się uspokoić.

No i drugi raz nie przebiegnie. A cyraneczkizkoviru przebiegnie. Szkoda kierowcy.

gominam, próbujesz się usprawiedliwić? Opis wygląda jak wyżycie się na dziecku z SWOJEJ bezsilności, dzieci mają swój świat i nigdy nie wiesz co zrobi, ale to nie oznacza że możesz się wyżyć bo się czujesz bezsilna i WKURZONA. To że dziecko miało grubą kurtkę na sobie próbujesz jakoś siebie usprawiedliwić? Czy uderzyłaś je tylko dlatego że własnie miało tę kurtkę? a gdyby jej nie miało? No cóż niby się popłakałaś z powodu że jej dałaś te klapsy ale nie cofniesz tego, według mnie twojego wkurzenie i bezsilność nie pozwala Ci uderzyć dziecka. Gruszeczki, idź na zewnątrz się przewietrzyć, może któraś Twoja ostatnia szara komórka ma dyżur, tylko nie wpadnij pod auto bo wyjdziesz na kretyna.

Kurcze trochę mnie to podnosi na duchu bo dzisiaj już się klocilam o to że nie wolno nic dzieci na innej stronie gdzie oczywiście wszyscy za
Pracuję z dziećmi, nigdy żadnego nie uderzyłam i nie miałam ochoty. Tłumaczę, staram się rozumieć. Tak, zajmuje to czas i energię większa niż qalniecie ale na dłuższą metę działa lepiej

Ta. Spróbuj uderzyć czyjeś dziecko. Swoje po kryjomu to zobaczymy czy taka święta będziesz.

Byłem się przewietrzyć. Żyję. Samochody całe.

Chodzi o to, że da się tak funkcjonować -24 na dobę, 7 dni w tygodniu przez dłuższy czas. Moi rodzice "nawrócili się" jak miałam 2 lata więc nie pamiętam żadnego bicia i zyję, nie morduję staruszek, mam do nich szacunek. Magia?

szinigami, mogłabyś nie wmawiać mi rzeczy których nie napisałam? oczywiście że mieli prawo być zmartwieni i zejść na zawał z nerwów... ale nic im nie daje prawa nawet do KLAPSA. Uderzenie/klaps/bicie tak naprawdę jedno i to samo nie ma żadnego sensu, dziecko trzeba nauczyć wszystkiego od podstaw, jak się samemu załatwić i żeby zwracało większą uwagę i się trzymało blisko rodziców. Klaps nie nauczy dziecka NICZEGO, jedynie rodzic się wyżyje z bezsilności i swojej głupoty, bo jest zbyt głupi żeby w poprawny sposób nauczyć dziecko i się nim zająć.

* miałam

Ja pamiętam doskonale jak mój brat się rodził...miałam 3 lata i miesiąc. A generalnie moje najwcześniejsze wspomnienie to jak jeszcze przed jego urodzeniem wybieraliśmy z rodzicami imię. Także możliwe

Nie twierdzę, ze tak nie może być. Tylko zastanawia mnie to czemu tak jest, ze ktoś pamięta coś z tak wczesnego okresu dzieciństwa, a ja nie pamiętam zupełnie nic.

Bo twoje życie było nudne i nie było w nim nic wartego zapamiętania.

Podobno nawet młodsze dziecko może zapamiętać wyjątkowo traumatyczne dla niego przeżycie, także to nic dziwnego, że autorka to pamięta.

Myślę, że to zazwyczaj jest "duże" wydarzenie jakie się pamięta. Albo traumatyczne, jak autorki, albo bardzo szczęśliwe - jak moje z urodzinami brata 😉

Ja majac 4 się zgubiłam i doskonale pamietam nawet to co moja mama miala na sobie wtedy takie rzeczy "traumatyczne" się pamięta

Pierwszym wydarzeniem jakie pamiętam był pogrzeb, na którym byłam w domu w wieku trzech lat. Nie było to żadne traumatyczne przeżycie, nawet nie znałam za bardzo tej osoby. Myślę, że tak zapadł mi w pamięć, bo to było dla mnie coś nowego, pamiętam jak mi się podobało, że jest tam tak dużo kwiatów. Pamiętam dokładnie jak rozmawiałam z mężem zmarłej. Rok później był jego pogrzeb, podobno też tam byłam, nie pamiętam z tego kompletnie nic.

Moje najwcześniejsze wspomnienia są z czasów kiedy miałam właśnie 3 latka. Natomiast moja mama mówi, że dzieciństwo pamięta dopiero od 8/9 roku życia.

Ja pamietam swoja babcie a wiem ze mialam jakies 3.5 roku gdy zmarla. Pamietam jej twarz jak przez mgle. Z kolei okres klasy 2-4 z jakiegos powodu nie pamietam wogole...

Żyje :)