Popieram

Jezu, w końcu jakaś mądra matka, która nie próbuje wmówić, że dwulatkowi wszystko wytłumaczysz i tego typu bzdury <3

Moje dziecko ma 3 lata i z zaskoczenia byliśmy w Smyku. Chciał tyle zabawek, a raczej wszystkie zabawki. Na spokojnie powiedziałam, że ostatnio dostał ich dużo od Gwiazdora i niech mu mówi co chce to na kolejny rok znowu dostanie. I chodził po sklepie i krzyczał do Gwiazdora jakie rzeczy chce i po problemie :)

@Niveam, skoro krzyczał, to chyba nie do końca było po problemie.

Genialne metody! Co z tego, że nie mam jeszcze dzieci - zostawiam komentarz, żeby móc sobie do tego zaglądać i zapamiętać na przyszłość :D

Miło poczytać coś mądrego :)))

Zgadzam się. Ja miałam jasno postawione granice. Nigdy nie histeryzowałam. Moi bratankowie też mają granice. A jak je przekraczają (bo sprawdzają co się stsnie) dostają adekwatną karę. + Wydaje mi się, że te histerie pojawiają się dlatego, że z dziećmi się nie rozmawia. Nie mówię o takiej rozmowie, gdy nabroi, bo i tak wtedy niewiele zapamięta, ale takiej na co dzień. Wielokrotnie podczas spaceru rozmawiałam z moimi bratankami o wartości pieniądza, szacunku, czy ogólnie o życiu. I teraz rozumieją, że czasem pieniądze są, czasem nie, czasem możemy iść na lody, ale czasem mimo chęci się nie da. Zawsze wtedy powtarzają, że jak będą dorośli to oni kupią mi zabawkę.
Ale no właśnie. Trzeba z dzieckiem spędzić trochę czasu i wyjaśnić mu, jak funkcjonuje świat. Że zawsze ponosi się konsekwencje swojego zachowania.

@Sara1234567 Bardzo mądra postawa. O wiele przyjemniej byłoby się natknąć w sklepie na rodziców z dzieckiem, gdyby wszyscy tak postępowali.
Swego czasu miałem znajomą, która niestety wyznawała poglądy całkowicie odmienne. I powiem tyle: Nie współczułem jej, gdy wszystko wymknęło jej się spod (i tak już słabej) kontroli.
Młodsze dziecko (syn, bodaj 5 lub 6 lat) wchodząc do sklepu słyszał "Mamusia ma pieniążki, kupisz sobie coś fajnego!" pytał, czy może być to cokolwiek. A potem zdziwienie, że potwierdziła, a dziecko wybierało najbardziej wypasione zabawki. I jeszcze pretensje, że dziecko płacze i zawiedzione, bo się mu odmówiło.
Jej nastoletnia córka natomiast z etapu na jakim jest jej braciszek przeszła do materializmu absolutnego. Ale też nie dziwię się, że miała z nią problemy. Ja też bym stracił zaufanie, jeżeli ktoś chodziłby ze mną po sklepach długie miesiące, pokazywał najdroższe telefony i obiecywał, że kupi mi któryś na urodziny tylko po to, żeby dzień przed tymi urodzinami dać mi limit 400zł. Ogółem historyjek z tej dysfunkcyjnej rodzinki nazbierałoby się mnóstwo na wyzwania, jeżeli ktoś chciałby to czytać.
Nie rozumiem rodziców, którzy wiążą granice i stanowczość z brakiem postępowości i szacunku względem dziecka. Nie rozumiem też rodziców, którzy stawiają absurdalnie dalekie granice i mają problem z realizacją tego, co w tych granicach się zawiera. Marzyłby się świat w którym każdy rodzic potrafi stawiać realne wymogi, dawać możliwe do spełnienia obietnice i brać odpowiedzialność za wychowanie własnego dziecka.

Super metody! Bardzo przydatne, może kiedyś skorzystam

YouSayGodISaySay10 Krzyczał, czyli głośno się zwracał do Gwiazdora co by chciał pod choinkę. To co innego niż awanturowanie się.

Sposób niby dobry, ale to jednak rodzic wychowuje, ponosi konsekwencje i daje świadectwo, jak się spisał. Co innego dorośli ludzie, którzy nie zdają sobie sprawy, że krzywdząc innych (np. rozsiewając plotki, poniżając) pokazują, jacy oni są - nie ofiara.

Prawda jest taka, że co podziała na przyklad u bardziej kumającej już dziewczynki tak 5-6 lat i więcej lat (gdy dziecko zaczyna już odczuwać wstyd), to niekoniecznie się sprawdzi u rozkapryszonej 3-latki , której jeszcze ciężko jest ogarnąć, dlaczego już i teraz nie może dostać zabawki. No niby dziecko sobie wystawia opinię, ale nie oszukujmy się: większość ludzi w pierwszej kolejności myślami odniesie się do matki, coś w stylu:"Rany, co za rozwrzeszczany bachor! Jak ty go wychowujesz?"- czy rodzic tego chce, czy nie.

Moja mama też miała podobny sposób. Powtarzała to tak często że teraz kiedy stoję sama i ktoś obok mnie zaczyna się śmiać to mimowolnie wydaje mi się że śmieje się ze mnie. Raz na jakiś czas wpadam w taki kocioł że tylko płacz w poduszkę pomaga

Ja ogólnie byłem grzecznym dzieckiem (podobno), ale raz też zdarzyło mi się zrobić histerię o jakąś zabawkę. Moja rodzicielka wtedy zaczęła odstawiać podobny cyrk (nie patrząc na ludzi w sklepie), tupać nogami itd... Ponoć poskutkowało natychmiastowo, ja już nigdy nie odstawiałem takich cyrków, a ludzie w sklepie byli pozytywnie zaskoczeni :D

Matko - jak ja to znam - wpychanie na siłę, babcie wręcz wiązały minte dzieci, bo nie jedzą. Noż kuźwa, ja sama bym nie zjadła ociekajacego tluszczem wyrobu miesopodobnego, tym bardziej, że na spacerze obowiązekowk były ciastka i czekoladki.
Więcej walki z dorosłymi niż z dziećmi.
Dzieci nie chciały obiadu - okej. Mozna nie lubić groszku czy marchewki, ale nie, że nic nie zje "bo nie".
Talerz odstawiony i podgrzewany za każdym razem "mamo jestem głodny". Żadnego chlebka, słodyczy, skoczków. Był obiad było jeść.

bylam dzieckiem niejadkiem
rodzice uwazali, z eod bicia pasem po plecach rozszerza sie zoladek
nie polecam

@bazienka Boże, jak mi smutno. Współczuję ogromnie.

Majer można być partnerem dla dziecka, nawet kumplem. Tylko trzeba także ustanawiać granice "kumplostwa".
My osobiście nie uznajemy hasła "szanuj starszych" ad hoc. Nie na każdy szacunek trzeba zapracować.
Nie wymagam od dzieci, żeby nabożnie szanowały ludzi tylko dlatego, że ma 80lat, albo tylko dlatego, że jest nauczycielem. Oczywiście trzeba być grzecznym o wychowanym, ale wmawianie dzieciom, że dorosły jest zawsze ważniejszy, dorosłego trzeba zawsze słuchać kończy się marnie (od upokażania, po akty pedofilii - bo dziecko ma być posłuszne, bo tak).
Jednak to działa w obie strony.
Jeśli one chcą szacunku też muszą na niego zapracować.

Majer o to to to. Ludzie którzy chcą często podążać za nowoczesnymi trendami wychowania starają się by być partnerami albo rozmawiać z dzieckiem jak z dorosłym. Dziecko nigdy nie będzie partnerem bo to rodzic sprawuje władze rodzicielska i to on podejmuje decyzje. Zaś rozmawiania z dzieckiem jak z dorosłym też często stanowi pułapkę bo jednak dziecko to dziecko i nie ma prawa pojmowac spraw jak dorosly. Mój kuzyn próbował tego z dziećmi od małego ale jak tłumaczyć w dorosły sposob dziecku które nie potrafi nawet samemu sie umyć czy załatwic?

Feniks06 - nie chodzi o to, żeby wymagać od dziecka pojmowania spraw jak dorosły.
Ale żeby nie infantylizować dziecka (z mówieniem do niego jak do niedorozwoja włącznie). Osobiście jestem zakochana w Tracy Hogg.
Odkryłam ją ostatnio, okazało się, że sama stosowałam jej metody, wielu mówi, że ona tresuje dzieci, bo uważa za konieczne wcześniejsze rozmowy i przygotowania.
Sorry, ale jakby mi mąż powiedział - idziemy na zakupy, kup sobie coś ładnego, a jak już znalazłam coś w czym się zakochałam i mi powiedział "ale mam tylko na skarpetki" to też by mi się przykro zrobiło, a mam swoje lata.
Dzieci, jeśli nie są upośledzone umysłowo, nie wymagają traktowania jak do debila.
Dzieci nie są naszymi znajomymi, nie opowiadamy im o łóżkowych podbojach, ale kiedy coś się dzieje nie tak uważam, że jako część rodziny mają prawo wiedzieć podstawowe informacje(w zależności od wieku).

Np.mieliśmy problemy finansowe, bo trzeba było teściowi pomóc w rehabilitacji - miałam przed dziećmi (wtedy wiek szkolny, więc najciężej, bo kolega ma ja też chce) powód ukrywać dla którego nie pojechały na kolonie, albo urwały się wyjścia do kina cotygodniowe?
Usiadłam i normalnie jak do człowieka wytłumaczyliśmy, że dziadek potrzebuje pomocy, bo w Polsce niestety nie wszystko jest za darmo, że kochamy dziadka, bo zrobił dla nas wiele dobrego (włącznie z zrobieniem taty) i żeby dziadek poczuł się lepiej trzeba z czegoś zrezygnować.
I to też nie było na tej zasadzie jak niektórzy robią - "nie mamy kasy, to dzieciak głodny i chłodny, ale dla nas na zbytki jest".
Każdy z nas zrezygnował z czegoś na jakiś czas (ja z basenu, fryzjera, mąż z siłowni,, one z kina i ubrań za grube pieniądze. I to pokazaliśmy dzieciom.
Koniec końców i tak wyszło to rodzinie na dobre - córka kocha wyszukiwać i przerabiać ubrania z "lumpa", syn zainteresował się ćwiczeniami, bo widział jak mąż to robi w domu, a ja zapuściłam mega długie włosy).
Dzieci to ludzie. Tylko w mniejszym rozmiarze.