To ja mam odwrotnie - spinam się przeokrutnie jadąc z kimś innym niż młodszy brat i przyjaciółka, zaczynam robić głupie błędy techniczne itd. Za to sama... Największa przyjemność, tak sobie jechać ulicą między polami, zero stresu, pełna kontrola; jakbym była innym człowiekiem.

A ja sobie tak myślę (mozecie sie nie zgodzić bo to drastyczne z pewnej perspektywy)
A sproboj jechac w godzinach szczytu po miescie. Teraz wam wyjasnie, godziny szczytu to korki i jazda z predkoscia 30km/h, tak wiem hardcor, ale mozna wolno jechać, jak sie zesrasz czy pozygasz ze stresu, walic to! Fakt dla odważnych, ale czasem taki ekstremalny strach mobilizuje.
A jak nie, to rob krotkie wycieczki np do sklepu, z czasem zwiekszajac dystans. Nie ma rady jednoznacznej, kazdy sie stresuje pierwszy raz samodzielnie jadąc. Ja wole sama jechać, nikt nie gada, nie pierniczy za uchem, czasem to nawet radia nie włączam bo lubie odglosy ulicy, szum silnika.....

To nie jest poradnia.

Albo trzeba się przełamać albo zrezygnować z prowadzenia samochodu.

Ja sobie kładę misia na miejscu pasażera :) pomaga

Też miałam problemy z prawkiem. Zdałam za 11 razem, stres mnie wręcz pożerał. Początki z samodzielną jazdą były ciężkie. Też musiałam zawsze jechać z kimś. Najpierw byłam kierowcą weekendowym na imprezach rodzinnych, później jeździłam na korki do matury 2 razy w tyg, aż do momentu znalezienia pracy 30 km od miejsca zamieszkania, gdzie musiałam jeździć codziennie. Zanim zdobyłam luz za kółkiem minęło 2 lata. Zleciało i Tobie też zleci ;) Powodzonka!

Nie każdy musi być kierowcą, to nic złego sobie nie radzić. Jeśli panikujesz za kierownicą, to nie jeździj, bo drogi to nie poligon doświadczalny.
A, możesz jeszcze rozważyć jazdy doszkalające, może poczujesz się trochę pewniej.

Jak będziesz odkładać jazdę samochodem to nie będzie lepiej tylko gorzej. Podejrzewam że masz podobnie co ja czyli po paru błędach już się zniechęcasz, wmawiasz sobie że jesteś złym kierowcą itp. Ja to jakoś przezwyciężyłem ale skoro nie dajesz sobie rady z tym to polecam pójść do psychologa. Może on ci wytłumaczy twój mechanizm i dostrzeżesz że problem nie leży w twoich umiejętnościach. Zadbaj o to aby rzecz którą lubisz nie zniechęcała Cię do robienia jej :)

Jeździć obserwować. Nie brać nikogo ani niczego na odwagę. Pomyśl sobie tak,wszyscy jeżdżą sami więc i ja mogę i nic się nie stanie. Nie jestem pierwszym samotnym kierowcą na drodze. Dasz radę, serio

Też na początku bałam się jeździć sama, ale dużo ćwiczyłam, na przykład nocą gdy ruch jest mały lub poza miastem na mało uczęszczanych drogach. Nauczyłam się w ten sposób wszystkich tras, z których wówczas musiałam korzystać i bałam się mniej.
Potem jazda przyszła naturalnie, ale trzeba dużo jeździć i nie tylko po znanych terenach.
Do teraz tak mam, że jak muszę jechać daleko, gdzieś gdzie nigdy nie byłam, to wolę z kimś, kto będzie patrzeć na trasę na mapie itp. więc rozumiem, co czujesz. Da się to pokonać.
Dobrym nauczycielem jest przymus - wiele razy miałam tak, że po prostu musiałam jechać gdzieś sama i tyle. Musiałam to musiałam i pojechałam mimo obaw.