Tak. Jasne, wmawiaj jej dalej, że jej Mama była zła. Na pewno jest to bardzo pomocne.

Nie była zła, po prostu miała niewłaściwe podejście do śmierci.

Podejrzewasz, że prawdopodobnie miała niewłaściwe podejście do śmierci.
Ja straciłem swoją w wypadku. I gdybym dostał od Ciebie takim tekstem, to delikatnie mówiąc kulturalny bym nie był.

Wypadek a choroba, o której się wie wcześniej i ukrywa, to dwie różne sprawy.

Skąd wiesz, że miała pewność, że umrze?
Może po prostu żyła ze świadomością, że ma raka nie zakładając, że umrze tak szybko?

Przykro mi z powodu Twojej mamy, ale jestem zdania, że gdy jest szansa, powinno się przygotować bliskich na swoje odejście. Przy nagłych śmierciach nie ma takiej możliwości, ale przy terminalnej chorobie zazwyczaj już tak.

Ok, ale ja nadal mówię o czymś innym.
Osoba, która musi wychowywać samodzielnie dziecko i jeszcze do tego ma raka ma 100 różnych problemów do rozwiązania.
A my teraz wychodzimy i wytykamy błedy, które widzimy z pozycji ciepłego wygodnego fotela.
To na pewno nie pomaga autorce ani nie jest dla niej miłe.

A to czy jej Mama popełniła błąd czy nie, to mamy stanowczo za mało informacji.

Według mnie takie podejście do śmierci, jakie miała matka autorki może być krzywdzące dla innych i uważam, że dobrze, by miała ona taką świadomość, bo być może sama kiedyś stanie przed wyborem czy mówić najbliższym o swoim odchodzeniu, czy zachować to dla siebie. Nie zawsze to, co uważamy za najmniej krzywdzące dla innych, faktycznie takim jest. Wiele błędów da się naprawić, ale tego rodzaju błąd, który polega na wykluczeniu najbliższych osób z towarzyszenia nam w naszej ostatniej podróży, jest nienaprawialny. Osobiście nie widzę ku temu żadnych racjonalnych pobudek, pomijając nagłe wypadki i samobójstwa, którym bliskie osoby zwykle tylko starają się zapobiec, więc siłą rzeczy lepiej nie informować ich o naszym dobrowolnym odejściu.

@Rfvbgt myślę, że autorka jest bardzo boleśnie świadoma jak podejście jej mamy wpłynęło na nią, bo to przeżyła kiedy z zaskoczenia się dowiedziała, że jej mama ma raka i właśnie umiera. I musiała się potem zmierzyć z bólem, szokiem i zajmować pogrzebem.

Nie jest niczym złym powiedzenie, że rodzic popełnił błąd. Szkodliwym jest właśnie idealizowanie i uciekanie przed zobaczeniem tego. Jesteśmy ludźmi i popełniamy błędy. Na pewno było to podyktowane chęcią chronienia córki, ale to nadal nie zmienia tego, że dziewczyna po dowiedzeniu się i śmierci matki przeżywa duży ból i szok.

Nie powiedzenie córce o nowotworze też nie jest niczym złym. Ta kobieta żyła, pewnie chciała żyć i miała prawo ostatnich chwil nie spędzać na żegnaniu się.