Pracowałem w placówce gdzie to było ładnie powiedziane. Dzieci były uczone, że zawsze będą sobą i siebie będą uczyć zawodów i cech które chcą mieć. Generalnie dążenia do celów pracą, a nie 'taka ładna, taki zdolny'.

No ok. Tylko pytanie brzmi "Jaki chcesz być, jak dorosniesz" I to normalne, ze stawiamy sobie jakis wzor do nasladowania ( nawet jako dorosli) niekoniecznie tracąc swoją osobowość. To tak jakbym zapytała Cie " Jaki jest twoj idol?" Dla dzieci bedzie to rodzic, dziadek, moze postac z kreskowki, dla Ciebie kto inny. Ale mimo to, jestes sobą, prawda? :)

I tu mamy bardzo dobre dwa przykłady. Podam swoj. Strazak Sam. Kiedys córka chciała byc jak Sam. Postaci nikt nie zapytał"Dlaczego? Dlatego, ze jest odwazny i pomaga ludziom? " Tobie kazali byc jak ktos inny, nie przekazywali Ci powodu, dla ktorego mozesz miec cechy jak Sam (przykladowo) Czesto rodzice popelniaja taki błąd, a dzieci sa male nie głupie.
Rock tez jest przykładem na to co mowiłam. Jest sobą, ale jej matka jest godna nasladowania osoba w kwestii wychowania, nie koniecznie w innych dziedzinach. Jest soba, i chce być jak mama. To nie jest złe, miec jakis przykład do nasladowania, zle jest nie wiedziec dlaczego i po co.

Przypomniała mi sie sytuacja z przedszkola gdzie byłem wychowawcą. Pewna dziewczynka, dość nieposłuszna, rezolucja, dociekliwa.
Zajęcia o strazy pożarnej, strażak był gościem. Każdy chłopiec wzdycha: będę strażakiem.
A owa dziewczynka: a ja będę przedszkolanka!
Strażak: o, przedszkolanka, bo lubisz sie bawić z dziećmi?
Dziewczynka: Nie. Bo wtedy będę mogła rządzić!

Dorośli patrzą przez dorosłe okulary, nie zapominajmy, że dzieci mają inna perspektywe :-)

@tramwajowe - Abstrahując od całej dalszej dyskusji, to spodobał mi się ten fragment: "Dzieci były uczone (...) dążenia do celów pracą, a nie 'taka ładna, taki zdolny'". Kiedyś często o tym myślałam, jak bardzo krzywdzące jest podejście takich ludzi, którzy widząc że coś komuś wychodzi, mówią "oh, ale ty masz talent!" czy "ah, bo on urodził się taki zdolny, może po rodzicach!". Tego typu teksty to najbardziej słabe, gówniane "pochwały" jakie miałam okazję dostawać. Teraz, w dorosłości, zdarza mi się już odpowiadać na to sarkastycznie, bo zwyczajnie mnie to śmieszy. Ale jako dzieciak, w szkole, nie bardzo wiedziałam jak, więc tylko pokrętnie tłumaczyłam się, że "ja po prostu dużo rysuję", albo "tylko dużo czytam/piszę" i wcale nie dostałam od magicznej bozi tego słynnego "talentu" xD Mogłam mieć predyspozycje, wiadomo, ludzie mają genetyczne predyspozycje. Część dziedzin możemy przyswajać szybciej niż inni, część wolniej. Ale założę się, że jakieś 99% naszych "talentów" to zwyczajny CZAS poświęcony na doskonalenie się, uważna obserwacja i ćwiczenia, czyli generalnie PRACA xD Cieszy mnie, że miałam rodziców, którzy to rozumieli i pozwalali mi ćwiczyć rzeczy, które sprawiały mi frajdę, zamiast zmuszać do uczenia się tych najbardziej "praktycznych" dziedzin. Ale oprócz tego, bardzo ważna jest też samodyscyplina i etyka pracy - a to już coś, czego nie pokazano mi za młodu i z czym dalej miewam problemy. Także fajnie widzieć, że są miejsca, gdzie zwraca się na to uwagę :)