No chyba że jest się mega introwertykiem :/ wiem po sobie, że wtedy jest nawet gorzej

Ale jeżeli jest to małe mieszkanie to jak dzielic?

Jak nie ma wyjścia to nie ma wyjścia... Też się kiedyś zgodziłam mieszkać z ludźmi, ze względu na to że mój chłopak nie miał wtedy pieniędzy (on studiował a ja dopiero co skończylam). Ja jestem bardzo introwertyczna i miałam też lekką depresję. Niestety skończyło się to przebyciem kilku ciężkich epizodów nerwicowych i bardzo długą i trudną depresją. Pytanie czy warto było tyle poświęcić dla pieniędzy, wtedy myślałam że będzie dobrze - ale teraz mam na ten temat inne zdanie. Na lekarzy (oprócz tego co wymieniłam to przez stres posypało mi się całe zdrowie, układ hormonalny) wydałam z nawiązką. Oczywiście to nie tylko przez mieszkanie z ludźmi (no bo bez przesady), ale całe okoliczności tego co się wtedy z tym działo, jacy to byli ludzie itp. bardzo trudno jest dobrać współlokatorów - oczywiście staraliśmy się wybierać jak najnormalniejszych ludzi. Ale z ręką na sercu mogę powiedzieć, że na 9 osób (było kilka pokoi i trwało to dość długo) tylko 2 osoby z nich takie były. Gdybym miała to zrobić jeszcze raz, to 1. Wybrałabym odpowiednie mieszkanie, gdzie wszystkie pokoje są w miarę oddzielone i podobne do siebie, mają normalnie zamykane drzwi (najlepiej na zamek), 2. Do czynszu doliczyłabym usługę sprzątania i zamawiała przez Olx kogoś kto regularnie sprząta części wspólne, 3. Szukałabym współlokatorów wśród znajomych albo na tematycznych grupach, a nie na portalu ogłoszeniowym, 4. Ustalilabym jasne zasady już na początku. Może wtedy byłoby lepiej:)