Można kochać kogoś, a jednocześnie żałować, że istnieje, bo te uczucia są od siebie zupełnie niezależne. Może w przypadku autorki ciężko ten dysonans zrozumieć, bo niewiele tak naprawdę napisała, ale podam ci innych przykład. Wyobraź sobie bardzo biedną rodzinę, na skraju ubóstwa, nie stać ich na podstawowe potrzeby typu jedzenie, woda, ogrzewanie. I mają małe dziecko, któremu nie są w stanie zapewnić bezpieczeństwa, zdrowia, pożywienia, i tak dalej. Mogą kochać to dziecko z całych sił, a jednocześnie żałować, że się urodziło, bo wiedzą, że będzie miało bardzo ciężkie życie, będzie głodować i żyć w ubóstwie. Skrajny przypadek, ale może lepiej zrozumiesz, że można odczuwać tak różne emocje jednocześnie.
Autorka może kochać syna, bo miłość to nic innego jak chemia i hormony, ale jednocześnie żałować, że się na niego zdecydowała, bo przepłaciła to zdrowiem i jej własne życie się całkowicie posypało.

Terapia dla rodzin to dobry pomysł. Czasu nie cofnie, ale wciąż może próbować walczyć o swoje szczęście.

Mozna kogos kochac i nienawidziec jednoczesnie. Zdarza sie.

Piszesz o baby blues, a później, że wszystko jest uregulowane. Idź do specjalisty, z mężem też. Dlaczego dziecko ma wychowywać się w rozbitej rodzinie? Przynajmniej spróbujcie zawalczyć.

Był problem z baby blues i do tego nałożyły się inne zaburzenia. Udało się wyregulować terapią i lekami.
Może masz rację, co do męża. Może za szybko odpuszczam. Przyznam, że po prostu brak mi sił, by znowu walczyć. Dziękuję za dodanie motywacji. Tym bardziej że mój mąż świetnie sobie radzi z małym i bierze na siebie dużo obowiązków. Wiesz, kocham go, tylko każdy ma swoją granicę wytrzymałości.

W komentarzu piszesz: "Funkcjonuję normalnie."

W wyznaniu piszesz:
"Mam taki kryzys w małżeństwie, że nie potrafię sobie poradzić. Nie karmię piersią, więc piję (czasem), łykam tabletki na uspokojenie (codziennie) oraz antydepresanty i staram się po prostu nie rozsypać."
To jest według Ciebie normalne funkcjonowanie??

Nie dziw się, że ludzie próbują szukać różnych sposobów na rozwiązanie Twoich problemów, które opisujesz w wyznaniu, a które są totalnie sprzeczne z ogólnie pojętą normą.

"I za to ten hejt?!!"
Droga Autorko.
Prawdopodobnie ciągle jeszcze jesteś niestabilna emocjonalnie, skoro tutejsze komentarze nazywasz hejtem.
Wpisz to wyznanie na jakimkolwiek typowo kobiecym forum, w Onecie, WP i temu podobnych. Wtedy przekonasz się, jak wygląda _prawdziwy_ hejt.

Ale wiesz, że takie rzeczy się zmieniają z czasem? Przez 2 tygodnie wiele może się zmienić, naprawdę.

No to napisz normalnie, że się zmieniło, bo skąd komentujący twoje wyznanie mają to wiedzieć? Komentują to co napisałaś.

Uważasz komentarze tu za hejt? Jesteś naprawdę przewrażliwiona.

Wiedzmi, daj sobie czas. Twoje ciało przeszło coś bardzo ciężkiego, jesteście w nowej sytuacji i musicie się przyzwyczaić, a dziecko bardzo szybko rośnie, więc będzie dostosowanie się i przyzwyczajenie do nowych rzeczy co dwa tygodnie nawet. Zadbaj o siebie i małżeństwo. Porozmawiaj z nim szczerze i powiedz, że oczekujesz, że on też będzie się starał o ciebie. Chodźcie na randki co tydzień jeżeli możecie. Nawet oglądanie razem filmu w salonie, ale bez dziecka jest bardzo odprężające.

Każdy tu stara się jakoś doradzić, bo chodzi o małe dziecko i myślę, że duża część czytających po prostu się o nie martwi.
Z wyznania trudno wyczytać, że jest wszystko ok, szczególnie że piszesz że cały czas żałujesz. Emocjonalne odrzucenie dziecka ma na niego również ogromny wpływ i na pewno wyczuwa to, że żałujesz, mimo że nie jest tego świadomy.
Skonsultuj się z naprawdę dobrymi specjalistami, może nawet nie jednym, bo masz swoje problemy i do tego poważne problemy rodzinne.
Jeśli zdecydowałaś się zostawić dziecko i je wychowywać to weź za to odpowiedzialność i zacznij patrzeć na nie inaczej niż jako na błąd. Idź do kogoś, kto nauczy cię cieszyć się z tego, co masz w życiu i przywróci ci radość. Nie marnuj sobie i dziecku życia

Po dwóch tych zdaniach miałam dość: To nie jest jej wina? Jak wybrała męża? Jak wybrała życie? Jak ma dziecko, które jej potrzebuje- dostała w pudełku zapakowanym pod choinkę?????????

Nie, to żadne słońce .

Sorki, ale zgodzę się z Maksem. To jest ich wina. Zrobili dziecka nie będąc pewnym czy są gotowi, czy tego chcą, czy chcą takiego życia i nie przygotowali się.

O ile nie do końca zgadzam się z twoją wypowiedzią, o tyle masz rację w jednym - i to do Hvafaen -nie da się do końca przygotować na dziecko i to jak bardzo zmieni twoje życie. Zupełnie co innego piszą w kolorowych poradnikach, a czym innym jest życie. I większość osób sobie z tym radzi, ale nie wszystkie.

Nie no ludzie, to nie jest jej wina. Moim zdaniem gdyby autorka miała "normalną" ciążę, to nie pisałaby tego wyznania. Niczego by nie żałowała, bo jej stan psychiczny nie byłby w totalnej rozsypce. Coś poważnie złego stało się w jej organizmie w czasie ciąży i trwa nadal. Napady szału, myśli samobójcze, samookaleczenia? Wygląda na rodzaj psychozy. Kto bierze pod uwagę takie ryzyko? Wszyscy myślą, że tego unikną, że wszystko będzie dobrze. Autorka jest bez winy i robi co może. Za bardzo na nią wsiedliście.

Poprawka. Depresja ciążowa. I to ciężka skoro myśli samobójcze były codziennie. Ciężko się o tym doczytać, bo depresja poporodowa jest popularniejsza. Którą zresztą autorka też ma. No niezłe combo. Tak czy inaczej autorka choruje i potrzebuje wsparcia.

3210, więc nie czytaj kolorowe poradniki tylko prawdziwe artykuły i książki na ten temat ;) Nie trzeba być geniuszem by wiedzieć, że wiele jest fakowych poradników, influencerów itd. Dlatego trzeba szukać tych prawdziwych doświadczeń w tych środkach.
Nie da się przygotować na dziecko w 100% ale w jakimś sensie da. Ja sobie wmawiałam przed staraniami, że takiego niewyspania jak przy dziecku jeszcze nigdy nie doświadczyłam, a kocham spać! I myślałam „Czy nadal chce dziecko nawet jeżeli prześpie 4 godziny w ciągu tygodnia? Czy dam rade je kochać i w pełni opiekować śpiąc 4 godziny tygodniowo?” Odpowiedź była szczerze „tak!”. Pomyślałam o tym co bardzo się dla mnie liczy czyli spanie. Jedzenie i porządek to sprawy już mniej ważne, mogę przeżyć na coli lub kawce.
No i nie róbmy z ludzi debili już. Nie wiesz, że dziecko może trafić się wymagające? Że może mało spać i dużo płakać „bez powodu”? Że będzie syf w domu, że nie będziesz miała czasu zjeść i wziąć prysznica, że aż dudni w uszach od płaczu, że za pare lat będzie ktoś powtarzał 10 razy „mamo” gdy ty leżysz i chcesz odpocząć po pracy. No kurde to nie takie trudne się domyślić. Trzeba też myśleć o tym co jeżeli będzie niepełnosprawne? My odłożyliśmy na osobne konto 60 tys przed staraniem o dziecko na ewentualną rehabilitacje/leki/operacje jeżeli dziecko urodzi się chore.

Grey, a dlaczego akurat autorka miałaby mieć dobrą ciąże? Głupie myślenie. Zawsze przed czymś tak ważnym trzeba uwzględnić wszystkie opcje. Psycholog jest zwyczajnie potrzebny od dawna. Ja miałam jedną z najokropniejszych ciąż o jakich słyszałam- leżałam pod kroplówką od 12 tygodnia do końca. I uwzględniłam co jeżeli tak będzie. Bylam zawiedziona tym, że nie mam przynajmniej odrobine lżejszej ciąży, ale no trudno. Na jej miejscu byłabym w stałym kontakcie z psychologiem i miała terapie małżeńskie już od początku takich symptomów.

Hva, jesteś bardzo zapobiegawcza i to bardzo dobrze. Ale być zapobiegawczym można gdy da się coś przewidzieć. Ja szczerze pierwsze słyszę, że w czasie ciąży stan plus minus zdrowej osoby może tak się pogorszyć, by miała myśli samobójcze każdego dnia i samookaleczała się. I też bym się na to nie przygotowała. Dobrze wiedzieć. Dlatego uważam, że za to nie można winić autorki. Tym bardziej, że w czasie ciąży poszła do psychiatry. Zrobiła wystarczająco, myślała, że leki jej pomogą. W końcu trochę czasu trzeba odczekać, by zobaczyć czy działają. I myślała, że po porodzie będzie lepiej. Bo rzeczywiście czasem tak jest i w momencie porodu wszystko mija. Tutaj nic nie pomogło, więc dopiero teraz trzeba robić więcej.

Ja nie jestem wyjątkową ani wróżką. Zwyczajnie doinformowałam się przed staraniem o dziecko. Każdy może to samo, faceci też.