#rz9gg

Jako dziecko radziłam sobie dość dobrze w szkole. Zależało mi na dobrych ocenach, bo w zamian za nie rodzice pozwalali mi jeździć konno, co było i jest moją największą pasją. Kiedy oceny się pogarszały, kończyły się wypady do stajni (bo według rodziców przez przesiadywanie tam godzinami nie miałam czasu się uczyć).

Ze wszystkich przedmiotów najmniejszy talent miałam do rysowania i ogólnie pojętych prac plastycznych. W podstawówce nauczyciel doceniał zaangażowanie, a nie umiejętności i nietrudno było dostać piątkę na koniec roku. Za to problem zaczął się w gimnazjum, bo już na pierwszej lekcji plastyki zorientowałam się, że nowa nauczycielka nie będzie tak wyrozumiała. Pod koniec zajęć każdy musiał podejść do biurka i oddać pracę do oceny. Ku mojemu zdziwieniu, koleżanka, z którą siedziałam w ławce i która w mojej opinii rysowała całkiem dobrze, dostała tróję i masę uwag, co należałoby poprawić. Każdy miał do wyboru zachowanie oceny, jaką otrzymał, albo poprawienie pracy w domu (lub zrobienie nowej) i przyniesienie na następną lekcję. Dla mnie to nie było opcją - wiedziałam, że z moimi umiejętnościami na poziomie czterolatka nigdy nie dostanę oceny wyższej niż dwa. Spojrzałam na swoje bazgroły i w moment podjęłam decyzję - zgniotłam kartkę w rękach i powiedziałam, że nie jestem z niej zadowolona, że przyniosę nową na przyszły tydzień. W ten sposób zyskałam trochę czasu, ale nadal nie wiedziałam, jak mam wybrnąć z tej sytuacji.

Problem rozwiązał się sam następnego dnia. Przechodząc korytarzem, mijałam klasę z młodszego rocznika (plastykę mieliśmy dopiero w drugiej klasie) i mimochodem podsłuchałam, jak próbują na szybko odrobić pracę domową z niemieckiego. Kompletnie im to nie szło, do dzwonka nie zostało już dużo czasu, więc jako dobry człowiek zatrzymałam się, żeby pomóc. Praktycznie wszystko im podyktowałam. Na kolejnej przerwie kilka osób z tamtej klasy podeszło podziękować i zapytać, jak mogą się odwdzięczyć. Od słowa do słowa dogadałam się z jedną z dziewczyn i stanęło na tym, że pierwszą pracę narysuje mi za darmo, za kolejne będę jej płacić 10 złotych od sztuki. Po jakimś czasie lekko zmodyfikowałyśmy nasz układ i zamiast płacić za rysunki, pisałam jej w zamian wypracowania na polski.

Przez cały rok szkolny nie narysowałam sama ani jednej pracy na plastykę. Zawsze podczas lekcji siadałam gdzieś z tyłu i tylko udawałam, że coś robię. Albo w pewnym momencie zgniatałam w rękach kartkę i mówiłam, że muszę zacząć od nowa, albo na koniec lekcji chowałam "pracę" do teczki, bo "zabrakło mi czasu i dokończę w domu". Było o tyle łatwo, że nauczycielka nigdy nie wstawała zza biurka, kiedy ktoś miał jakieś pytanie, to musiał do niej podejść.

Dzięki temu oszustwu mogłam nadal spędzać czas w stajni, do tego zyskałam też przyjaciółkę.
ad13 Odpowiedz

Taak! Znam ten temat, dzięki systemowi "przysługa za przysługę", już od późnej podstawówki robiłam w zasadzie prawie wyłącznie to, co robić lubiłam (i tak mi zostało do teraz 😛).

Ale ciekawi mnie podejście tej nauczycielki, czy faktycznie uważała, że każdy jest w stanie osiągnąć tak samo wysoki poziom (nie sądzę), czy zwyczajnie chciała "czegoś tam" nauczyć, również te mniej zdolne osoby (tak podejrzewam). W mojej podstawówce nie było równych wymagań na przedmiotach, takich jak muzyka, czy plastyka. Np. ode mnie zawsze wymagano więcej - na muzyce z racji tego, że równolegle uczyłam się w szkole muzycznej, na plastyce dlatego, że zdawałam do liceum plastycznego - i wydawało mi się to normalne...

Atropos

Chyba to jest taki gatunek nauczyciela, który uważa, że zrobi z człowieka (w zależności od tego czego uczy) artystę, sportowca czy innego specjalistę z jego dziedziny.

Ja trafiłam raz na takiego muzyka, co to każdy musiał umieć śpiewać, a jak już umiał to musiał dołączyć do chóru szkolnego oraz wuefistę co to z największych antytalentów chciał robić olimpijczyków.

Rozumiem pasję, chęci i zapał, ale to powinno mieć jakieś granice i zrozumienie dla ograniczeń uczniów. Wszyscy jesteśmy równi, ale nie tacy sami.

jajajaaa Odpowiedz

Ja rysowałam rzeczy na plastykę koledze pływakowi, mistrzowi Europy w swojej kategorii wiekowej. Głupio, gdyby mistrzu nie zdał bo jest beztalenciem plastycznym.

Od razu uprzedzam, na innych przedmiotach sobie radził.

Qzin Odpowiedz

Ja rozumiem dać ocenę z plastyki za zrozumienie czym jest perspektywa i poprawne jej użycie (a nie za jakość pracy). Rozumiem dawanie oceń za stworzenie czegoś jak pointylisci czy dywizjonisci, ale znowu nie ocenianie aspektu ładne czy nieładne, a sama znajomość techniki i zastosowanie poprawne. Rozumiem też ocenianie wiedzy - czyli jaki styl jak wyglądał i kto co namalował. Ocenianie talentu to bzdura.

Jasne że osoby z talentem można prowadzić indywidualnie i ich uczyć więcej i stawiać im 6, ale reszta to powinien być sprawdzian poprawności, a nie talentu.

ad13

Też tak uważam.

Kaylie1234 Odpowiedz

Aż mi się przypomniała sytuacja z podstawówki. Mieliśmy za zadanie narysować herb Polski. A że od małego moją pasją było rysowanie wyszło mi bardzo dobrze. Jako mały dzieciak byłam dumna ze swojej pracy, rodzice również. Przekonana że dostanę 6 oddałam pracę. Kiedy nauczycielka ją zobaczyła przy całej klasie zaczęła krzyczeć że to napewno narysowali moi rodzice, że powinno mi być wstyd że jestem taką małą cwaniarą. Teatralnie wstawiła mi jedynkę jako jedynej i kazała na następny dzień przynieść narysowaną przez siebie pracę. Oj jaki to był płacz wtedy 😁

VirderBoddoxx

Taką sytuację zgłasza się rodzicom. Gdyby coś takiego spotkało moją córkę, to od razu poszedłbym z tym do dyrekcji. Skoro nauczycielka nie była przekonana, że sama narysowałaś, mogła przecież posadzić Ciebie przed sobą i kazać zaczać rysować ten sam rysunek od początku.

Vito857 Odpowiedz

Dobrze cię rozumiem, bo też nie umiem rysować. W dodatku miałem nauczycielkę od plastyki, u której oceny zależały od humoru - czasem doceniała zaangażowanie i chęci, czasem sypnęła jedynką.

arizona41 Odpowiedz

Przez całą karierę szkolną chyba nie oddałem żadnej własnej pracy z plastyki. Gdyby nie rodzice i ciotki to bym nie zdał. Cóż nie każdy ma talent (albo nie chce zawracać sobie głowy głupotami).

Cyklobutan Odpowiedz

Hehe, :D
Mi w gimnazjum szło mi dobrze mi dobrze, ze wszystkiego z wyjątkiem informatyki, z której byłam tępa wyjątkowo. Odrabiałam więc w zamian za prace zadania z biologii i angielskiego XD
Potem znalazłam sobie starszego chłopaka, akurat w licealnym mat infie, który moje prace ogarniał w 5 minut XD, więc w sumie nie zrobiłam ani jednej.

Matias124 Odpowiedz

Ja miałem podobnie w liceum, ogarniałem matmę biol chemowi, a oni mi biologię i chemię : D

Vemonis Odpowiedz

A konie już zauważyły że im podjadasz owies?

maIasarenka Odpowiedz

Niezbyt uczciwe.

Zobacz więcej komentarzy (1)
Dodaj anonimowe wyznanie