#LakYq
Ja nie potrafię znaleźć partnera. Wiem, że to jest kwestia mojej lękowości, ponieważ podobam się mężczyznom i mężczyźni podobają się mnie.
Jestem po 30, miałam pasje, ale teraz zaczynam z pasjami trochę od zera, bo poprzednich nie mogę kontynuować. Mieszkam w wynajmowanym na spółkę mieszkaniu.
Nie byłam nigdy w dłuższej relacji. Boję się, że nie dam rady podreperować zdrowia (chociaż o to walczę bardzo) i zacząć żyć szczęśliwie. Nie umiem teraz wejść w związek, bo chociaż z jednej strony czuję się atrakcyjna, z drugiej strony z powodów zdrowia i sytuacji życiowej czuję się bezwartościowa.
Myślę, że jest więcej osób, które czują tak jak ja. Każdy wyraz zrozumienia i wsparcia lub możliwość przeczytania o Waszych podobnych doświadczeniach będzie dla mnie bezcenna. Tylko błagam, nie dawajcie mi rad i nie posyłajcie na terapię i badania - jestem w terapii, leczeniu, i kontynuuję diagnozowanie.
Odnośnie czucia się bezwartościową z powodu stanu zdrowia.
Mojej przyjaciółki siostra była obłożnie chora, nie chodziła, leżała w pampersach. A jednak z całkowitą pewnością twierdziła, że pozna mężczyznę i będzie kochana. Wszyscy kiwali zgodnie głowami, by nie zrobić jej przykrości, ale na boku pukali się w czoła. Starsza kobita, po czterdziestce, schorowana. Nie ma biedaczka szans.
Tymczasem... Pewnego razu przyszedł do niej terapeuta i się zakochał. W takiej chorej, obsranej w pampersach, bez urody, którą zeżarła choroba, bez widoków na wyleczenie. Pokochał JĄ, a nie jej wycieńczone ciało. I byli razem wiele lat, aż do jej śmierci.
Kobietom od dziecka wpaja się, że cała ich wartość to ciało. Zgrabna dupa, ładna buzia to gwarancja miłości. Bez tego ani rusz. Nikt się nie zainteresuje, nikt nie pokocha. Ale wystarczy się rozejrzeć i otworzyć oczy. Często te naprawdę piękne kobiety są same, bo faceci się ich zwyczajnie boją. Tymczasem wiele nieatrakcyjnych kobiet, schorowanych, kalekich, ma naprawdę cudowne związki. Mojej drugiej kumpeli córka nie ma jednej kończyny. Taka się urodziła. I ma wspaniałego męża, dzieci, świetnie zarabia i żyje pełnią życia.
Wszystko jest w Twojej głowie. Jak widzisz siebie samą, tak będą widzieć Cię inni. Jak postrzegasz swoją wartość, tak inni będą Cię wartościować. Nie jesteś tylko ciałem i nie tylko ciało masz do zaoferowania mężczyźnie. Powodzenia. :)
"Wszystko jest w Twojej głowie. Jak widzisz siebie samą, tak będą widzieć Cię inni. Jak postrzegasz swoją wartość, tak inni będą Cię wartościować. Nie jesteś tylko ciałem i nie tylko ciało masz do zaoferowania mężczyźnie."
Podpisuję się pod tymi słowami, ale pragnę dodać coś jeszcze:
Nie musimy niczego nikomu oferować, aby czuć się dobrze.
Nie ma obowiązku życia w parach, w związkach.
Owszem, mówi się, że człowiek jest istotą społeczną - ok, ale na pewno nie każdy.
Owszem, łatwiej żyje się (od strony materialnej) we dwójkę, ale co, jeśli płacimy za to utratą jakiejś części samego siebie / swojej wolności?
Pełna akceptacja swojej osoby (swojego stanu, problemów, niemożności itd) pozwala na szeroko pojętą samorealizację oraz pozbycie się wszelkich __desperackich__ myśli i działań w kierunku znalezienia partnera / partnerki.
W momencie, gdy odpuszczamy ten "przymus posiadania partnera", możemy zająć się sobą w stopniu, pozwalającym na diametralne zmiany (nawet zdrowotne).
Paradoksalnie, właśnie wtedy, życie podsuwa nam rozwiązania, których w poprzednich, zapętlonych koleinach, nie byliśmy w stanie zauważyć czy też wymyślić.
Frog. Oczywiście, masz całkowitą rację. I faktycznie, nie ma obowiązku życia w parze. :)
Z drugiej strony, niektórzy tego po prostu dla siebie pragną. Chcą takiego doświadczenia, chcą odczuwać siebie przy innym człowieku, chcą dzielić z nim swoją intymność. A wówczas każdy z partnerów wnosi do relacji różne jakości, nie tylko swoje ciało.
Kobieta może wnieść ciepło, serdeczność, zrozumienie, poczucie humoru, ale przede wszystkim, najważniejsze jest to, że kobieta tworzy DOM. To nieuchwytne coś, co trudno nazwać słowami, ale każdy rozpoznaje w ułamku sekundy, gdy tylko do domu wraca. Materialnie to się może wyrazić przykładowo w zasłonkach, kwiatkach w wazonie, ciasteczkach do kawy (kupionych lub upieczonych, bez różnicy).
Dom stworzony przez kobietę zawsze będzie inny niż ten stworzony przez mężczyznę. Męski będzie funkcjonalny, wygodny, prosty, ładny, komfortowy do mieszkania. Ale nigdy nie będzie miał tego magicznego składnika, jaki wnosi kobieta, która o ten dom i jego mieszkańców dba. I nie ważne, czy jest przysłowiową kurą domową czy też bizneswoman. Ta magiczna żeńska energia jest natychmiast wyczuwalna w domu, w którym mieszka kochająca kobieta. I to jest najważniejsza, najpiękniejsza, najbardziej pożądana jakość dla bardzo wielu mężczyzn. Wbrew pozorom o wiele cenniejsza niż zgrabna zdrowa pupa czy ładna buzia.
Mężczyźni tęsknią za subtelną kobiecą energią z taką samą mocą, z jaką kobiety tęsknią za wspaniałą męską siłą. :)
@Czaroit
Sądzę, że przez znaczne skomplikowanie i splątanie dróg, którymi dane mi było dojść do względnego spokoju ducha, nigdy nie osiągnę Twojego poziomu Wglądu w Rzeczywistość.
Nie, że zazdroszczę - zwyczajnie i po prostu podziwiam. A jeszcze bardziej cieszę się, że mogę czytać tak trafne i wyważone teksty.
Internet pełen jest śmieci.
Dziękuję, że mogę się od Ciebie uczyć, jak nie mnożyć zbędnych słów i emocji.
Frog. Dziękuję. Choć zapewne grubo mnie przeceniasz. ;-)
Łatwo o spokój ducha, gdy w życiu wszystko się pięknie układa, kaska płynie, relacje kwitną a ciałko piękne i zdrowe. Można sobie wtedy patrzeć z wyższością na resztę nieudaczników. I dziwić się, czemu oni sobie w życiu nie radzą. Ale wystarczy parę potknięć i nagle okazuje się, jak bardzo ten spokój ducha był iluzoryczny.
Moje ścieżki również były bardzo poplątane. Czasem wręcz zapętlone, czasem przez bagna i chaszcze. Jednak krocząc takimi ścieżkami i właśnie na nich osiągając spokój ducha człowiek wewnętrznie wie, że ten spokój jest rzeczywisty. Że wynika z oparcia w sobie i zaufania do siebie, a nie zewnętrznych okoliczności. I to jest bezcenne.
Pozdrawiam. :)
Dobrze, że robisz coś, aby poprawić swoje życie. Myślę, że zasługujesz na miłość i szczęście. Trzymam za Ciebie kciuki, anonimowa Autorko! A tak na marginesie, niełatwe jest życie singielki. Facetowi ludzie łatwiej odpuszczą i nie będą mu dokuczać. Nie piszesz o tym, ale nasunął mi się na myśl ten wątek. Facet może mówić, że zajmuje się nauką, robi karierę, chce się bawić, nie chce jeszcze być w związku. A kobieta? Zazwyczaj musi! A raczej uważają tak jej życzliwi krewni i znajomi. Współczucie, pytania, porady, próby swatania, polecanie znajomych chłopaków na siłę, nie znając gustu i wymagań zainteresowanej. Jeśli jest atrakcyjna i sama z wyboru, mogą pojawić się żarciki i sugestie, jakoby była homoseksualna. W moich kręgach samotną dziewczynę uważa się często za biednego przegrywa. Ja niedawno skończyłam studia, a babcia już mi ciągle rozprawia o dzieciach. Powiedziałam jej, że najpierw trzeba by mieć umowę o pracę, a nie zlecenie. Kiedy to społeczeństwo się zmieni?
"Kiedy to społeczeństwo się zmieni?"
Szanuję moją bratową, lecz kiedy zaczęła mnie przepraszać, że ciągle opowiada mi o swoim wnuczku i szczerze mnie pocieszać ("bo ty jeszcze wnuków nie masz, ale doczekasz się, na pewno"), po prostu odechciało mi się do niej dzwonić.
Bo niby jak mam jej powiedzieć, że moje potomstwo - mimo posiadania odpowiednich współpartnerów i warunków do życia - nie chce się rozmnażać? W pełni świadomie, podjęli decyzję o niepowoływaniu dzieci na świat. Ze względu na dobro tych dzieci właśnie.
Natomiast bratowa, światła i doświadczona życiowo osoba, a jednak kierunek WYŁĄCZNIE jeden: kobieta = mąż = dzieci, dużo dzieci.
Mój ojczym poznał moja markę jak miał 35 lat, ona była starsza. Mieszkał z matką, ona miała dzieci. Dali radę. Ja byłem młodsza od Ciebie jak poznałem partnera, ale poznałam go będąc w depresji.
Każda potwora znajdzie swego amatora ;) nie zamykaj się więc :)
@Frog ,zbierasz achievy?